[/center:7313883b99]Określenie "japoński wilk" (okami) odnosi się do dwóch wymarłych podgatunków wilka szarego. Podgatunki te opisywane były jako wilki z Honshu (Canis lupus hodophilax, napońska nazwa nihon okami), które zamieszkiwały wyspy Honshu, Shikoku i Kyushu w Japonii. Wydaje się, że do zagłady japońskich wilków przyczyniła się wścieklizna, o której po raz pierwszy doniesiono w 1732 roku na Kyushu i Shikoku, oraz działalność ludzka. Ostatni znany okaz padł w 1905 roku w prefekturze Nona.
Niektóre interpretacje wymarcia wilka z Honshu podkreślają zmianę w lokalnym postrzeganiu zwierzęcia: agresja spowodowana wścieklizną oraz deforestacja terenu zamieszkiwanego przez te zwierzęta przyczyniła się do konfliktu z ludźmi, stały sie one również obiektem ataków rolników.
Obecnie istnieje osiem skór i pięć w pełni zachowanych ciał japońskich wilków. Jeden okaz znajduje się w Holandii, trzy w Japonii, zaś zwierzę schwytane w 1905 roku jest przechowywane w Muzeum Brytyjskim. Ze względu na małe wymiary (wilk z Honshu był najmniejszą odmianą wilka), klasyfikacja wilka z Honshu jako podgatunku wilka szarego jest obecnie przedmiotem dyskusji.
Innym endemicznym gatunkiem wilka w Japonii był Ezo (Canis lupus hattai, japońska nazwa ezo-okami), znany równiez jako wilk z Hokkaido, który zamieszkiwał japońską wyspę Hokkaido. Ezo był większy od wilka z Honshu, jego wymiary bliższe były wilkowi szaremu. Ezo wymarł prawdopodobnie w 1889 roku w wyniku podtruwania przez rolników.
Japoński wilk ma swoje miejsce w mitologii i religii: przewodniczący klanu Fujiwara no Hidehira został podobno wychowany przez wilka, wilk w shintoizmie jest również symbolicznie łączony z górą Kami.
Obserwacje wilka japońskiego są dokonywane po dziś dzień, nie udało się jednak, jak dotąd, potwierdzić żadnej z nich.
Źródło: anglojęzyczna Wikipedia
Tłumaczenie: Ivellios
