Voyager 1 na granicy Układu Słoneczego
Sonda Voyager 1 od czerwca tego roku przebywa w granicznym obszarze Układu Słonecznego, gdzie prędkość wiatru słonecznego wynosi zero. Jest możliwe, że sonda przemierza właśnie graniczny obszar i niebawem wejdzie w przestrzeń międzygwiezdną.
Wystrzelona w 1977 roku sonda Voyager 1 jest w tej chwili najdalszym obiektem, jaki kiedykolwiek stworzył człowiek. Kilkanaście ostatnich lat misji tej sondy skupiało się głównie na pomiarach heliosfery, czyli obszaru tworzonego przez wiatr słoneczny.
W 2004 roku Voyager 1 przekroczył tzw. szok końcowy, czyli miejsce w którym prędkość wiatru słonecznego spada do wartości poddźwiękowych. Od tego czasu sonda przebywała w granicznym obszarze zwanym płaszczem Układu Słonecznego. Wydaje się, że w tym obszarze Układu Słonecznego Voyager 1 przebywał do czerwca 2010 roku. Wtedy to zarejestrowano spadek prędkości wiatru słonecznego do zera. Ponieważ w heliopauzie prędkość strumienia cząstek ze Słońca może się lokalnie zmieniać w dość dużym zakresie, naukowcy postanowili obserwować przez kolejne miesiące odczyty prędkości wiatry słonecznego. Okazało się, że w ciągu kolejnych miesięcy zmierzona prędkość wiatru słonecznego nadal wynosiła zero.
http://www.youtube.com/watch?v=mFZtkc5GP08
Filmik przedstawia badania i dotarcie sondy Voyager 1 do granicznego obszaru Układu słonecznego.
Sonda prawdopodobnie jeszcze nie przekroczył heliopauzy i nie znalazł się w przestrzeni międzygwiezdnej. Szacuje się jednak, że powinno się to stać w ciągu czterech najbliższych lat. Wtedy też instrumenty sondy powinny zarejestrować wyraźny spadek gęstości cząstek o wysokiej temperaturze (związanych z naszym Układem Słonecznym) i wzrost gęstości chłodnych cząstek, które stanowią materię międzygwiezdną.
Voyager 1 ma masę całkowitą 825,5 kg zasilana jest energią. Energia elektryczna dostarczana jest przez trzy radioizotopowe generatory termoelektryczne (MHW-RTG). Każdy generator ma 50,8 cm długości, 40,6 cm średnicy, masę 39 kg i zawiera około 4,5 kg plutonu 238 w postaci ditlenku. Ogniwa termoelektryczne generatorów wykonane są z krzemu i germanu, a osłona zbudowana jest z berylu.
Łączność z sondą utrzymywana jest głównie za pośrednictwem anteny o wysokim zysku (HGA). Na strukturze nośnej HGA zamontowana jest także antena o niskim zysku (LGA), która używana była sporadycznie podczas niektórych manewrów i w razie problemów z utrzymaniem łączności.
Systemy sterowania - konstrukcja sond umożliwia ich funkcjonowanie w stopniu wysoce autonomicznym. Na pokładzie znajdują się trzy połączone ze sobą systemy komputerowe, każdy złożony z dwóch komputerów - głównego i zapasowego.
Do kontroli położenia wykorzystywane są żyroskopy (używane jedynie przez krótki czas, do kilku godzin, podczas niektórych manewrów) oraz czujniki Słońca (Sun Sensor) i gwiazd (Canopus Star Tracker). Sterowany przez AACS system napędowy składa się z 16 silników o ciągu 0,89 N. Materiał pędny stanowi hydrazyna, której początkowy zapas wynosił 90 kg. W końcu maja 2008 r. na pokładzie Voyagera 1 pozostało 27,18 kg, a Voyager 2 posiadał zapas 28,88 kg hydrazyny.
Sonda Voyager 1
Sonda Voyager 1 już za kilka lat może rzeczywiście przekroczyć ten rodzaj granicy Układu Słonecznego i rozpocząć swoją wędrówkę w przestrzeni międzygwiezdnej. Co więcej, instrumenty sondy będą w stanie wykryć przekroczenie tej granicy - zatem istnieje szansa na pierwsze badania przestrzeni międzygwiezdnej przy użyciu wytworu ludzi, który rzeczywiście się tam znajdzie!
http://www.kosmonaut...12-14-voy1.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Voyager_1
http://www.nasa.gov/...er20101213.html
