Jeśli zrobilibyśmy listę najbardziej kontrowersyjnych naukowców XX wieku, włoski lekarz i naukowiec Giuseppe Calligaris znalazłaby się z pewnością na samym szczycie tej listy. Cóż takiego odkrył ten człowiek, którego jedna z książek stała się podręcznikiem akademickim służącym przez długie lata studentom medycyny we Włoszech. Druga z kolei została nie tylko wycofana ze sprzedaży, ale za jej napisanie odebrano Calligarisowi tytuł profesora uniwersytetu.
Rewolucyjne odkrycie!
Calligaris urodził się w małej górskiej miejscowości Forni de Sotto we Włoszech 29 października 1876 roku. Jego ojciec był lekarzem gminnym i przypuszczalnie to on przekazał synowi zamiłowanie do medycyny. W 1901 roku Giuseppe ukończył wydział medycyny i otrzymał dyplom lekarza. Jego praca dyplomowa zatytułowana „Myśl, która leczy” wywołała wówczas wielkie poruszenie na uczelni. W roku 1902 Calligaris przeniósł się do Rzymu, gdzie został asystentem dyrektora instytutu neuropatologii na miejscowym uniwersytecie. Otworzyła się przed nim obiecująca kariera. Jego talent, zdolności i aspiracje doprowadziły do nadania mu w 1909 roku tytułu profesora. Wkrótce potem, z pomocą ojca, Calligaris zakłada klinikę chorób nerwowych. W trakcie swojej praktyki lekarskiej obserwował różnice we wrażliwości chorych, cierpiących na uszkodzenie układu nerwowego. To doprowadziło go do odkrycia na ciele człowieka ciągu nadwrażliwych linii, których pobudzanie powoduje określone reakcje psychofizyczne.
Zaobserwował też punkty wokół tych linii, których odpowiednia stymulacja powoduje wręcz zadziwiające i niewiarygodne możliwości człowieka. Okazało się, że odkrył rewelacyjną metodę pobudzania zdolności paranormalnych. Rezultatem stymulacji odkrytych przez Calligarisa punktów jest, między innymi czytanie myśli innego człowieka, telepatyczne wysyłanie i odbiór myśli, widzenie osób i przedmiotów na odległość, widzenie aury, bilokacja czyli przebywanie w dwóch miejscach na raz, jasnowidzenie, wykrywanie kłamstwa i prawdy, przekazywanie odczuć, widzenie przeszłości i przyszłości, widzenie mieszkańców innych planet i światów, widzenie gwiazd i planet w przybliżeniu.
Calligarisa dokładnie opisał rozmieszczenie tych punktów na ciele człowieka, a także sposób, w jaki należy je stymulować. Metoda, oprócz wyzwolenia zdolności paranormalnych, pozwala także leczyć pewne choroby z niektórymi rodzajami nowotworów włącznie.
Jak odszukać „placche”?
Odkryte przez siebie punkty profesor Calligaris nazwał „placche”. Są ich setki. Mają na ogół średnicę 5-12 mm. Jednak odszukanie ich nie jest łatwym zadaniem. Najpierw musimy odnaleźć gęstą siatkę linii (nadwrażliwych) poziomych i pionowych tworzących kwadraty o różnym znaczeniu. Gdy uda się określić linie będące układem współrzędnych, można już w prosty sposób wyszukiwać „placche”. Pobudzanie tych punktów odbywa się w różny sposób: poprzez lekki nacisk lub nacieranie, delikatne stukanie, ale najlepsze efekty daje przesuwanie po badanej powierzchni szpilki połączonej z elektrodą, przez którą płynie słaby prąd. Osoba poddawana eksperymentowi powinna trzymać w ręku obojętną elektrodę. Ważną rolę odgrywa też czas trwania i intensywność takiego pobudzania. W trakcie eksperymentu badana osoba nawiązuje kontakt z podświadomością i nadświadomością, które uaktywniają w niej paranormalne zdolności. Metoda ta niesie ze sobą wiele różnych możliwości z zakresu parapsychologii.
Oto przykłady:
Czynienie niewidocznymi przedmiotów, które znajdują się naprzeciwko nas w odległości od 1 do 10 metrów. Ta placca o średnicy 12 mm znajduje się na powierzchni zewnętrznej ręki, 1 cm za jej linią boczną w płaszczyźnie, która przechodzi 2 cm nad zgięciem kolana. Dla uwrażliwienia jej (należy pamiętać, żeby dana placca mogła stać się nadwrażliwą, a zatem aby mogła być wykryta i ładowana, musi w pierwszym rzędzie należeć do nadwrażliwych) wystarczy, jeśli w promieniu około 1 m wokół osoby poddawanej eksperymentowi znajdzie się dowolny przedmiot (np. ściana).
Reakcje charakterystyczne:
1) wrażenie pulsowania w żołądku, 2) konwulsje w części górnej twarzy, zwłaszcza w jej lewej połowie, 3) wrażenie, że ziemia cofa się spod nóg.
Ładowanie tej placca musi trwać przynajmniej 10-15 minut, po czym wszystkie przedmioty znajdujące się naprzeciwko osoby poddawanej eksperymentowi w podanym promieniu zaczną się powoli „rozlewać”, aż całkowicie się rozpłyną i znikną. Początkowo stawać się będą przezroczyste, zamglone, aż przyjmą kolor tła danego pomieszczenia (pozostaje jednak pewne postrzeganie konturów).
Przedmiot ten jednak nigdy nie znika całkowicie. Ładowanie tej placca nie oddziałuje na istoty żywe niezależnie od tego, czy są to ludzie, zwierzęta czy rośliny, a zatem będą one widziane wyraźnie. Jeśli naprzeciwko osoby poddawanej eksperymentowi stanie człowiek, to wydawać się będzie, że jest on otoczony mgiełką, jego ubranie zaś stanie się niewidoczne.
Czytanie myśli osoby, przebywającej naprzeciwko nas
Ta placche ma średnicę 1 cm i znajduje się w górnej części (grzbietowej) lewej ręki, miedzy trzecią linią międzypalcową a linią osiową małego palca, w płaszczyźnie, która przebiega 5 cm pod linią stawową dłoni, tj. na poziomie pierwszej przestrzeni miedzypalcowej. Ta placche uwrażliwia się, kiedy naprzeciwko osoby uczestniczącej w eksperymencie - eksperymencie odległości nie mniejszej niż 10 m, jest inna osoba.
Reakcje charakterystyczne:
1) wrażenie puchnięcia żołądka. 2) parestezja czoła, kolan i części górnej (grzbietowej stóp, 3) wrażenie gorąca w ustach.
Ładowanie tej placche pozwala na percypowanie myśli, wyrażonych w sposób prosty i schematyczny przez osobę, usytuowaną naprzeciwko nas. Początkowo te myśli zostaną percypowane w sposób symboliczny i kojarzący. W miarę postępowania eksperymentu będą się one stawać coraz jaśniejsze i bardziej zrozumiałe.
Kosmos w ludzkim ciele
Na podstawie wieloletnich badań Clligaris doszedł do wniosku, że cały kosmos odwzorowany jest w ludzkim ciele. Jest także w każdym atomie otaczającego nas świata. Placche są „drzwiami” do Wszechświata, punktami przez które promieniowanie kosmiczne wchodzi i wychodzi z naszego ciała. Poprzez stymulację „placche” osoba poddawana eksperymentowi nabiera zdolności wychwytywania informacji z podświadomości, które się w niej znajdują. Wszystko to nie jest odległe w przestrzeni i czasie - przeciwnie jest bliskie i aktualne - jest w nas samych. To w umyśle wykonuje się loty na drugi koniec Wszechświata, zagłębia w przyszłość i przeszłość, tworzy obrazy, przekazuje i odbiera myśli. Każdy człowiek dysponuje takimi zdolnościami paranormalnymi, trzeba je tylko umieć pobudzić.
Calligaris postanowi ogłosić wyniki swoich badań światu, gdyż bardzo łatwo mógł je udowodnić eksperymentalnie. Niestety spotkało go wielkie rozczarowanie. Pomimo udostępnienia wyników badań naukowcy nie przyjął jego odkryć. Odrzucili je bez przeprowadzania jakichkolwiek doświadczeń, tylko dlatego że przeczyły powszechnie przyjętemu sposobowi myślenia. Spotkał się nie tylko z wrogością, ale i z agresją świata naukowego. Wysunięto przeciwko niemu wiele oskarżeń. Wydawcy przestali publikować jego książki i artykuły, odebrano mu tytuł profesora i wyeliminowano ze środowiska lekarskiego. Kwestionowano nawet jego stan zdrowia psychicznego. Z powodu szykan i oszczerstw opuścili go pacjenci i zmuszony był sprzedać swoją klinikę. Wyszydzony i odtrącony nawet przez najbliższych kolegów Calligaris nie załamał się. Skoncentrował się na pisaniu książek o wynikach swoich badań. W jednej z nich napisał: „Ja biedny i samotny badacz, biorę udział w tej samotnej walce od ponad 25 lat, ale odwagi mi nie zabrakło nawet przez 5 minut”. Zmarł na atak serca 31 marca 1944 roku w wieku 68 lat.
Świat z całą bezwzględnością odrzucił wyniki wieloletnich doświadczeń człowieka uznawanego za geniusza swoich czasów.
Czy na pewno odrzucił?
W 1943 roku tuż po zajęciu przez Amerykanów znacznej części Włoch w księgarniach i antykwariatach pojawili się cywile, mówiący z akcentem amerykańskim i oferowali duże pieniądze za książki Calligarisa. Do dziś nie wiadomo, kto i po co próbował je wykupić. Możemy na ten temat jedynie spekulować. Najbardziej prawdopodobna wersją mówi, że wynikami badań Calligarisa zainteresowały się amerykańskie wywiadowcze służby specjalne próbując zbadać możliwości wykorzystania ich do celów militarnych. Wiadomo też, że jego pracami interesowali się Rosjanie i Francuzi, ale wyników ich badań do tej pory nie ujawniono.
W dziewiętnastu napisanych przez Calligarisa książkach znajdują się informacje, które oscylują miedzy nauką a fantastyką. Być może ludzkość nie dorosła jeszcze do zrozumienia jego pionierskich badań. Możliwe, że zostaną one docenione dopiero wówczas, gdy rasa ludzka osiągnie nowy stopień świadomości.
Trzeba jeszcze czasu, by przewartościować poglądy, które nie pozwalają ludziom przekroczyć granicy świata poznawalnego szkiełkiem i okiem, aby wiedzę, którą dzisiaj określa się mianem „tajemnej”, zaczęto traktować w sposób naukowy. Dopóki tak się nie stanie, naukowców takich jak Calligaris będzie się traktować jak szarlatanów.
W jaki sposob mamy poznac realia naszego swiata jesli istotne aspekty sa ignorowane?? Obierajac taka droge spoleczenstwo ktore nie ma mozliwosci pozniania swiata odejdzie z niego w nieswiadomosci, a tak nie powinno byc.
EDIT:
Dodano do artykułów
