Ludzie traktują pojawienie się dziecka jako coś, co jest kolejną okazją do zaprezentowania swojej próżności. Dziecko, niczym nowy samochód, ma pokazać ich przewagę nad pozostałymi rodzicami. Ma być mądrzejsze, wyższe, inteligetniejsze, lepiej ubrane...
Co by było, gdyby młoda matka dowiedziała się, że jej nowonarodzony syn był jej bratem z poprzedniego wcielenia, któremu zrobiła krzywdę. Teraz w nowym życiu, za kilkanaście lat syn odrzuci z jakiegoś powodu jej miłość, a ona będzie musiała o to uczucie walczyć... Dlatego właśnie to, a nie inne dziecko pojawiło się w jej życiu. Taki jest tego sens! To tylko przykład tego, jak bardzo niezwykłe potrafią być losy ludzi w kolejnych wcieleniach. Czy matki byłyby na to przygotowane?
Czy informacja, że ich nowonarodzony syn jest ich byłym znienawidzonym mężem sprzed wielu wcieleń byłaby dla nich do przełknięcia? W naszym plastikowym świecie taka informacja byłaby odrzucana i uznana za niepotrzebną, gdyż tylko zbytecznie komplikowałaby cały rytuał związany z pojawieniem się dziecka. Ot, po prostu się pojawiło się i tyle. Normalny etap w życiu dwojga ludzi.
Gorzej, kiedy po kilku latach okazuje się, że dziecko ma ciężkie schorzenie, które zamienia życie całej rodziny w drogę krzyżową. Rodzice czują się wtedy oszukani, niesprawiedliwie poszkodowani przez los. Patrzą na zdrowe dzieci innych i nie mogą zrozumieć, jak bardzo Bóg był dla nich niesprawiedliwy. Dlaczego akurat musiało to spotkać ich, a nie tych nadętych i próżnych sąsiadów sprzeciwka? Czasami do końca życia mają pretensję i tak naprawdę sami nie bardzo wiedzą, do kogo.
Nauka zasad, według których jest urządzony nasz świat, zajmie wiele dziesięcioleci. Warto prześledzić przypadki dzieci, które pamiętają swoje wcześniejsze wcielenie. Są one niczym otwarte książki "o sensie życia", z których możemy czerpać ogromną wiedzę.
Mamo, ja miałem już żonę, zanim zginąłem...
Na początku największy szok zawsze przeżywają rodzice. Trudno bowiem zachować spokój w momencie, kiedy własne dziecko podaje swoje „imię i nazwisko” z wcześniejszego życia. Dzieci potrafią opisywać swoją rodzinę, pracę, posiadane dzieci, a wreszcie własną chorobę lub wypadek i w konsekwencji własną śmierć. Rodzice dziecka traktują takie opowieści jako niegroźne fantazje, ale czasami zdumiewa ich ilość szczegółów dotyczących wcześniejszego wcielenia. Zdarza się, że dzieci znają słowa w obcych językach, których nigdy się nie uczyły.W latach 90-tych przedstawiona była historia 3-letniego Marcina z południowej Polski. Twierdził on, że przed przyjściem na ziemię „z krainy aniołków” był już dorosłym mężczyzną, który miał żonę i sześciu synów. Był rycerzem, który zginął w pojedynku. Mały Marcin znakomicie orientował się w szczegółach dotyczących życia w dawnej epoce. Narzekał na wosk kapiący ze świeczników, męczyło go zakładanie niewygodnej i ciężkiej zbroi. Ciekawe, że trzylatek opisywał, jak po przegranym pojedynku z innym rycerzem zobaczył własne ciało leżące we krwi na ziemi. Mały Marcinek twierdził, że potem pojawił się jasny snop światła, którym udał się do innego świata. Tego typu opisy znakomicie znają ludzie interesujący się przypadkami... śmierci klinicznej!
Nazywam się John Jersey!
Przypadki dzieci „pamiętających swoje wcześniejsze życie” zdarzają się zaskakująco często, choć rodzice dzieci mówią o tym niechętnie obawiając się ośmieszenia.
Przypadek studenta z wybrzeża:
„Moja dziewczyna opiekowała się przez rok 3,5 letnim chłopcem. Zaskoczyły ją dziwne rzeczy, które opowiadał ten dzieciak. Chłopak mieszkał w Gdańsku i wychowywał się w normalnej, wielodzietnej rodzinie. W rozmowach opisywał, że kiedyś nazywał się John. Pytany o nazwisko odpowiadał, że ‘John Jersey’. Mówił, że miał farmę i duży czerwony samochód. Jego ulubioną zabawą jest zresztą do tej pory przebywanie w pobliżu dużych zwierząt hodowlanych. Chłopak pewnego dnia w obecności mamy i mojej dziewczyny spytał, czy jego mamie ktoś umarł, bo jemu kiedyś umarła ciotka Emilia. Oczywiście matka chłopca zaprzeczyła, że ktoś taki był w ich rodzinie. Ale zdumiewające są marzenia chłopca. Chciałby na przykład już umrzeć i iść do nieba „do papieża” (mówi to w wieku 3,5 lat i nikt mu nie opowiadał o tego typu rzeczach wcześniej). Jest świetnie zorientowany w świecie (zna geografię, wie wiele o piramidach, a nawet o kąpielach Kleopatry w mleku). Nikt wcześniej mu o tym nie opowiadał, a gdyby dowiedział się o tym z telewizji, nie mógłby mówić tego z taką znajomością rzeczy. W każdym razie potrafi zaszokować zarówno swoją mamę, jak i inne osoby, które mają okazję jego posłuchać.”
Mamo, kiedyś zginęłam w wypadku samolotu!
Wśród relacji opisujących podobne przypadki poruszająca jest historia małej Magdy, która od urodzenia miała bardzo silny lęk przestrzeni. Niezwykłe było jednak to, że w wieku 3 lat dziewczynka zaczęła opowiadać, jak zginęła... w katastrofie lotniczej! Opisywała samolot wypełniony ludźmi, który leciał w kierunku „dużej wody”. Kiedy mówiła o tym wydarzeniu była przerażona, brakowało jej słów, żeby opisać to, co działo się w tych straszliwych chwilach na pokładzie samolotu. Matka małej Magdy cały czas jest przekonana, że córka opisuje prawdziwą katastrofę lotniczą, która musiała mieć miejsce gdzieś nad oceanem. Od tego czasu zaczęła wierzyć w ideę reinkarnacji.
I jeszcze jedna historia dziecięcych wspomnień„wcześniejszego życia przed życiem”.
„Mój syn urodził się w 1978 roku i w wieku pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia, kiedy to już zaczął dobrze mówić opowiadał nam, ze on kiedyś był dorosły. Przez okres kilku miesięcy tłumaczył nam cierpliwie i z wielkim przekonaniem, ze on już był duży, ale zrobił się malutki.
Wymyślił nawet specjalne słowo, przeciwne do słowa ‘urosłem’ i mówił ‘ja już byłem duży, ale teraz jestem malutki, bo zrosłem’. Pewnego wieczoru podczas kąpieli nieoczekiwanie powiedział mi, że miał żonę, dwójkę dzieci i że został zabity przez samochód. Od tamtego czasu nigdy już do tego tematu nie wracał. Chciałabym zaznaczyć, że w tym czasie jeszcze nie słyszałam o reinkarnacji, a także nikt nie miał wpływu na to, co mówił.”
Dariusz
W sprawie reinkarnacji chciałem wam opowiedzieć jeszcze jedną historię o której dowiedziałem się wypytując członków mojej rodziny o to zjawisko. Daleko nie musiałem szukać. Moja mama opowiedziała mi, że pamięta moment w którym przyszła na świat. Było jej wtedy zimno i niewgodnie jednak nie płakała z tego powodu, pielęgniarki zdziwione faktem, że niemowle nie płacze dały jej klapsa. Mama pomyślała sobie wtedy 'dlaczego oni mnie biją, przecież nic nie zrobiłam' i zaczęła płakać. Mówiła ponadto,że myślała wtedy jasno ( podejrzewam, że nie pamiętała jednak faktu, że się inkarnowała). Ten stan świadomości był jednak krótki i minął dość szybko - trwał kilka chwil jednak zdarzenie zapisało się mamie w pamięci. Zdarzył się jej jeszcze pewien sen. W rodzinie była wtedy bardzo trudna sytuacja i mama odczuwała to psychicznie. Zdrzemnęła się w dzień i śniły jej się piękne krajobrazy, po pewnym czasie znalazła się w miejscu gdzie znajdowało się wiele zawiniętych niemowlaków. Razem z nią była jeszcze jakaś postać, która nic nie mówiła jednak chciała by mama weszła czy też wcieliła się w jakieś ciało, jednak mama nie była zdecydowana, po chwili postać bardziej zdecydowanie pchnęła ją w stronę zawiniątka ale wtedy mama powiedziała zdecydowanie 'nie, nie chcę'. Po tych słowach obudziła się. Dodam, że mama nigdy nie była szczególnie gorliwym wyznawcą żadnej religii i choć jej życie nie pozbawione było niewytłumaczalnych racjonalnie wydarzeń to nie interesowała się szczególnie takimi rzeczami (choć nie bagatelizuje ich). Oczywiście to, że śniła o tych rzeczach w takich realiach snu nie znaczy, że tak jest w istocie - każdy przeżywa tego typu doświadczenia na swój własny sposób, co oczywiście nie podważa ich autentyczności. Piszę o takich podstawowych niejako dla was rzeczach, aby w miarę ściśle przedstawić mój sposób postrzegania świata. Być może opisane zdarzenia przyczynią się do powiększenia waszej bazy na ten temat.
Marcin
Wypowiedź experta
W innych kulturach, na przykład w Indiach takie historie są bardzo nagłośnione. Wynika to z tego, że tam sprawy reinkarnacji są traktowane bardzo poważnie, jako coś oczywistego. W naszej kulturze kwestie związane z duchowością i „wędrówką dusz” są spychane na margines, postrzegane jako bajki. Ale tak – zdarzają się takie przypadki. Sam pamiętam historię synka moich znajomych, który kiedy miał 3 latka, nagle zaczął mówić... po czesku! Kiedy go zapytałem o Czechy, dziecko podało kilka zaskakujących szczegółów... Co bym radził rodzicom? Uwierzyć, że dziecko może mówić prawdę i zachować spokój. Nie krytykować go zwłaszcza wtedy, kiedy dziecko jest bardzo małe. Warto nawet zapisywać to, co takie dziecko opowiada. Dlaczego? W ten sposób możemy dowiedzieć się wiele o tym, jakimi ludźmi będzie nasz nasz syn czy córka w wieku dorosłym. Tak bowiem jest, że pewne skłonności i nawyki przynosimy ze sobą na ten świat z wcześniejszych wcieleń. Mówienie o tych sprawach w Polsce jest trudne, gdyż ponad połowa naszych rodaków nie dopuszcza nawet przez chwilę takiej możliwości, że istnieje „wędrówka dusz”...
NORMAN – jasnowidz i tarocista
