3 odpowiedzi w tym temacie

[Nick]

Foto: Shutterstock

 

Naukowcom udało się zaobserwować największą jak dotychczas eksplozję w kosmosie. Wybuch zapoczątkowała potężna czarna dziura, znajdująca się w centrum gromady galaktyk, oddalonych od nas o setki lat świetlnych.

 

Odkrycie zostało dokonane podczas obserwacji gromady galaktyk Ophiuchus, która znajduje się około 390 milionów lat świetlnych od Ziemi. Gromady galaktyk to największe znane nam struktury we wszechświecie utrzymywane razem przez grawitację. Składają się z tysięcy pojedynczych galaktyk, ciemnej materii i gorącego gazu. W centrum tej konkretnej gromady znajduje się galaktyka utworzona wokół supermasywnej czarnej dziury. Naukowcy wierzą, że zaobserwowana eksplozja jest jej dziełem.

 

O jak wielkiej eksplozji mowa? Gdy naukowcy po raz pierwszy zobaczyli wyrwę w gromadzie galaktyk Ophiuchus jeszcze w 2016 roku, nie byli w stanie uwierzyć i potrzebowali potwierdzenia swoich obserwacji. Tak, mówimy o "kraterze" utworzonym nie na powierzchni planety, ani układu planetarnego. Nie mówimy nawet o wyrwie w galaktyce, ale w całym ich układzie.

 

Simona Giacintucci z Naval Research Laboratory w Waszyngtonie i główny autor badania opisuje rozmiary zdarzenia w ten sposób:

 

    Pod pewnymi względami ten wybuch jest podobny do tego, w jaki sposób erupcja St. Helens w 1980 roku urwała szczyt góry. Najważniejsza różnica jest taka, że w krater powstały na skutek wypchnięcia gazów z gromady zmieściłoby się 15 Dróg Mlecznych.

 

Astronomowie do zarejestrowania i potwierdzenia eksplozji wykorzystali cztery różne narzędzia. Użyto zdjęć rentgenowskich z Obserwatorium NASA Chandra i XAM Newton Europejskiej Agencji Kosmicznej. Dodatkowo naukowcy wykorzystali dane radiowe z Murchison Widefield Array w Australii i Giant Metrewave Radio Telescope w Indiach.

 

Poniżej możecie zobaczyć efekt nałożenia wszystkich danych:

 

Tak wyglądają nałożone dane z czterech obserwatoriów. Zaznaczono urwaną krawędź, a na niebiesko materię, która została wyrzucona poza gromadę galaktyk.
Foto: X-ray: Chandra: NASA/CXC/NRL/S. Giacintucci, et al., XMM-Newton: ESA/XMM-Newton; Radio: NCRA/TIFR/GMRT; Infrared: 2MASS/UMass/IPAC-Caltech/NASA/NSF

 

Jak czarna dziura może doprowadzić do takiego zdarzenia? Jej potężna grawitacja może dosłownie rozrywać materię z potężną siłą i jej część rozpędzać do takich prędkości, że opuści ona orbitę czarnej dziury, zanim przekroczy horyzont zdarzeń. Rozpędzone do niewyobrażalnych prędkości cząsteczki uderzają w napotkaną materię, wywołując ogromne eksplozje. Dane radiowe wskazują, że w miejscu wyrwy znajdują się elektrony poruszające się z prędkością zbliżoną do prędkości światła.

 

Zaobserwowany w gromadzie Ophiuchus wybuch jest około pięć razy większy od poprzedniego rekordzisty. W gromadzie MS 0735.6+7421 potężny wybuch pochłaniający masę 600 milionów Słońc został wykryty w 2008 roku.

źródło

 

Użytkownik Nick edytował ten post 28.02.2020 - 16:08

[jacekLAMPA123444]

Grawitacja jest najsłabszą siłą w naszym wszechświecie ale... Wyobraźmy sobie ekstremalne środowisko magnetyczne jak okolice czarnej dziury i zakrzywienie czasoprzestrzeni wokół czarnej dziury i mamy ogromne przyspieszenie

Przyspieszenie generuję ogromną siłę jak i właśnie ten efekt.

Super patrząc na takie zjawiska!

 

Kosmos to dynamiczne miejsce lecz to na co patrzymy to niestety już przeszłość więc też kwestia względności tutaj wchodzi

[abnormal]

oddalonych od nas o setki lat świetlnych... a za chwilę piszesz że odległe o 390mln, przed publikacją trzeba choćby przeczytać tłumaczenie

[Kwarki_i_Kwanty]

Grawitacja jest najsłabszą siłą w naszym wszechświecie ale... Wyobraźmy sobie ekstremalne środowisko magnetyczne jak okolice czarnej dziury i zakrzywienie czasoprzestrzeni wokół czarnej dziury i mamy ogromne przyspieszenie
Przyspieszenie generuję ogromną siłę jak i właśnie ten efekt.
Super patrząc na takie zjawiska!
 
Kosmos to dynamiczne miejsce lecz to na co patrzymy to niestety już przeszłość więc też kwestia względności tutaj wchodzi

Wszystko to na co patrzymy, co obserwujemy, czego doświadczamy w życiu codziennym, na każdej płaszczyźnie egzystencji, to przeszłość... niestety. Nawet jeśli mówimy o tym czymś, czego akurat jesteśmy świadkiem - o tej chwili, momencie akurat się rozgrywającym, jako o ,,teraźniejszości", to, cóż, w takiej sytuacji teraźniejszość nie istnieje. Na skali fundamentalnej rzeczywistości - na najbardziej podstawowym jej poziomie - gdybyśmy wzięli pod uwagę to, w jakim czasie dociera do naszych oczu, widziany przez mózg obraz (fala elektromagnetyczna), z jaką prędkością konsekwentnie mózg przetwarza to, co widzi - to samo tyczy się słuchu - czas w tym ujęciu staje się ,,bardzo względnym bytem pojęciowym", a teraźniejszość nie istnieje. Patrząc się na człowieka oddalonego od nas, np. o 5 metrów, widzimy... jego odbicie w przeszłości. A wszystko za sprawą światła, które porusza się z gargantuiczną prędkośćią ponad 300 000 km/s, która z kolei jest wartością skończoną. Przemieszczające się ,,w czasie" od osoby, którą widzę, wprost do moich oczu, fale elektromagnetyczne, pokonują odległość przykładowych 5 metrów w bardzo, ale to bardzo minimalnym czasie. Ludzki mózg nie funkcjonuje na tak fundamentalnym poziomie aby móc dostrzec tak super minimalistyczno-drobiazgowy upływ czasu, w którym zarejestrował, a ,,nie rejestruje", w przeszłości odbicie fal elektromagnetycznych o określonej długości. Wychodzi na to, że rzeczywistość, w której jesteśmy zanurzeni, to przeszłość, a przyszłość to jedynie koncept nadający ludzkiej egzystencji sens istnienia.

Ludzka ciekawość zaskakuje. I taka nasza natura jest piękna. Kosmos jest obszarem zjawiskowym, cudownym, potężnym, majestatycznym, wręcz nieskończonym. Mimo iż jest również w jakimś sensie obszarem pustym i nudnym, to my, ludzie, wciąż w niego zaglądamy, patrzymy w przeszłość, dowiadując się o jego jestestwie ciągle czegoś nowego. Neil deGrasse Tyson powiedział kiedyś, że niezwykle szlachetnym ze strony cywilizacji człowieka jest to, że zdołaliśmy zdobyć gwiazdy - sięgnęliśmy ich szczytów. Jednak rozświetlenie miast nocą - nadanie im nieco wydłużonego, dostosowanego do naszego cywilizacyjnego tempa rozwoju, życia, w pewnym sensie przyćmiło i przygasiło światło gwiazd, które z ujmującą serce i umysł okazałością każdej nocy tak zjawiskowo prezentują się na nieboskłonie. Obserwując niebo przez wiele pokoleń, ludzie nauczyli się, że ruch ciał na niboskłonie symbolizuje różne zjawiska i wszystko to, co dzieje się w świecie przez nas doświadczanym.

A tak poza tym, wracając do tematyki gargantuicznych, kosmicznych eksplozji, przeczących logice i jakiejkolwiek pojmowalnej skali ich wielkości, wybitnie intrygować i ciekawić może to, jaki los spotka gwiazdę (układ podwójny) "Eta Carinae". Czy zginie ona podczas gigantycznego wybuchu supernowej lub hipernowej, co w konsekwencji dałoby jej przemianę w gwiazdę neutronową bądź – co przy tak dużej masie bardzo możliwe – w czarną dziurę?