Źródło grafiki: kordylewski.pl
Polski astronom, profesor Kazimierz Kordylewski odkrył w 1961 roku dwa nowe satelity Ziemi, które towarzyszą Księżycowi w orbitalnej wędrówce po niebie.
Oprócz tego doskonale widocznego nocą Księżyca, który wszyscy znamy, na tej samej orbicie znajdują się jeszcze dwa duże, choć słabo widoczne obiekty. Profesor Kordylewski prowadził swoje poszukiwania z obserwatorium meteorologicznego w Kasprowego Wierchu. Szukał nowych obiektów w punktach libracyjnych L4 i L5 układu Ziemia-Księżyc. Każdy z nich jest wraz z Ziemią i Księżycem tworzy trójkąt równoboczny i stanowi punkt stabilny grawitacyjnie, w tych miejscach wpływy przyciągania przez Ziemię i Księżyc równoważą się.
Pierwszy sukces osiągnął w październiku 1965 zauważając wątłą poświatę. Oficjalne ogłoszenie odkrycia nastąpiło pięć lat później, kiedy zjawisko udało się sfotografować, co nie było łatwe. Najlepsze warunki do obserwacji były cztery dni przed pełnią Księżyca dla jednego punktu libracyjnego oraz cztery dni po pełni dla drugiego. W tym czasie potrzebna była idealna przejrzystość nieba, żadnego zachmurzenia.
Księżyce Kordylewskiego to dwa obłoki pyłowo-gazowe. Szacuje się, że ich rozmiar wynosi 50,000km, około cztery razy więcej niż średnica Ziemi. Przy tak dużym rozmiarze, są bardzo rozdrobnione, ich łączna masa ma nie przekraczać łącznie 10 ton. Jak twierdził sam profesor Kordylewski, pyłki dzieli odległość średnio kilometra, co pozwala oszacować ich ilość w każdym z obłoków na 60 miliardów sztuk.
Rozmieszczenie punktów libracyjnych L4 i L5, w których występują księżyce Kordylewskiego
Źródło grafiki: https://pl.wikipedia..._Kordylewskiego
Dwa razy w miesiącu zmieniają swój kształt, stając się bardziej skondensowane. Sam profesor Kordylewski chciał, aby pyłowe księżyce nosiły nazwę Księżyców Polskich, jednak nazwa ta się nie przyjęła. Na Zachodzie obiekty funkcjonują pod nazwą obłoków Kordylewskiego.
Odkrycie zostało potwierdzone przez niezależnych obserwatorów w 1964 oraz 1967 roku, natomiast jest do tej pory obiektem dysput. W 1992 roku japońska sonda Hiten przeleciała przez punkty libracyjne L4 i L5 układu Ziemia-Księżyc. Jej instrumenty pokładowe nie zarejestrowały zwiększonej gęstości pyłów w tym obszarze.
