witam,
co jakiś czas zaglądam tu na forum, czytam wszystkie historie, a dziś chciałabym podzielić się swoją.
Trzeba ją zacząć od tego, że jak byłam bardzo malutka (2,5 roku) w domu, w którym do tej pory mieszka mój dziadek, zmarła moja babcia. Była nieuleczalnie chora (rak mózgu), więc ostatnie chwile spędzała w domu, w otoczeniu najbliższych aż pewnej październikowej nocy odeszła. Odkąd pamiętam zawsze jak odwiedzałam dziadka czułam jej obecność i chociaż wydawało mi się, że już z tego wyrosłam, to bardzo się pomyliłam (chociaż nadal szukam racjonalnego wytłumaczenia- i tak owo istnieje-to myśl, że to jednak babcia dała mi znak nie opuszcza mnie). Zdarzenia były dwa, które potwierdziły (przynajmniej mi), że babcia tam nadal jest:
1) Co ważne, było to zimą, dziadek dopiero wymienił okna na pcv. Miałam z 10-12 lat (dokładnie nie pamiętam) i w weekend pojechaliśmy z rodzicami odwiedzić dziadka.Jako, że dziecko z dorosłymi się nudziłam, postanowiłam wejść na piętro (dom jednorodzinny) pooglądać telewizję. Na piętrze stał bujany fotel...i w momencie kiedy weszłam na górę ten fotel zaczął się bujać, dość mocno, sam z siebie (wykluczam przeciąg, bo jak pisałam wcześniej była zima, więc wszystkie okna były zamknięte i do tego wymienione na nowe). Zamurowało mnie, nie mogłam wydobyć z siebie głosu i w momencie kiedy już chciałam krzyknąć spadł obraz który wisiał na przeciwko tego fotela.
2) Minęło ładnych parę lat od pierwszego zdarzenia (Już miałam 25 lat), już zdążyłam się oswoić z myślą, że to pewnie tylko moja wyobraźnia spłatała mi figla jak byłam dzieckiem. Pewnego lata mój dziadek wyjechał na wakacje na ponad miesiąc, a ponieważ parę lat wcześniej podczas dłuższej jego nieobecności włamali mu się do domu, to poprosił mnie i mamę o opiekę nad domem. Ponieważ moja mama jest osobą niepełnosprawną (nie może chodzić), a że mieszkałyśmy wtedy w bloku to z chęcią z korzystałyśmy z okazji, żeby mama mogła posiedzieć sobie na świeżym powietrzu na tarasie u dziadka w domu. Z racji tego, że mama nie miała możliwości wejścia po schodach to ja spałam na górze w sypialni u dziadka a mama na dole w salonie. I co noc miałam nieodparte wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, to nadal zwalałam to na pokłady swojej wyobraźni. Pewnego wieczoru siedziałam z mamą w salonie, oglądałyśmy tv, aż zadzwonił telefon stacjonarny, który leżał w holu (słuchawka bezprzewodowa). Z racji tego, że topografia domu jest mi bardzo dobrze znana bez zapalania światła w holu poszłam odebrać telefon. W raz z słuchawką poszłam do kuchni zrobić przy okazji herbatę. Po parunastu minutach od odebrania telefonu, gdy już wracałam do salonu, po drodze chciałam odłożyć słuchawkę.Jakież było moje zdziwienie gdy się okazało, że na schodach (zaraz obok miejsca gdzie leżał telefon) jest zapalone światło. Ja go sama nie zapalałam, więc zapytałam mamę czy je włączyła, ale ona nie wychodziła z salonu i gdy mi to potwierdziła poczułam zimny powiew obok siebie (było lato dość ciepłe). Ponieważ chciałam to racjonalnie wytłumaczyć, to pomyślałam, że znów się ktoś włamał przez dach, więc czym prędzej popędziłam na górę, i tu kolejne zdziwienie: z racji włamania z przed kilku lat dziadek zamyka sypialnie na klucz w ciągu dnia (nad sypialnią jest wejście na dach), więc i ja zamykałam ją gdy schodziłam na dół, a jak weszłam wtedy na górę okazało się, że klucz jest przekręcony i drzwi uchylone. Jak się okazało nikogo nie było na górze, to zadzwoniłam do dziadka czy przypadkiem nie ustawił włączników światła ( po włamaniu dziadek miał ustawione włączniki tak, że o danych godzinach w różnych częściach domu samo zapalało się światło żeby stworzyć wrażenie, że ktoś jest w domu), ale dziadek powiedział mi, że już dawno temu wyłączył to. Próbowałam sobie to wszystko wytłumaczyć spięciem (zapalone światło) i swoim gapiostwem (otwarte drzwi do sypialni), ale tej nocy kiedy poszłam do sypialni po raz kolejny poczułam chłód wokół siebie. Od tej pory jak jestem u dziadka unikam piętra, a w tamto lato, do końca pobytu u dziadka spałam z mamą w salonie.
