@ Urgon
Rozgryzasz sprawę czy robisz mu analizę psychologiczną?
Wydaje mi się, że analizę psychologiczną to już zrobiłem ja, co najmniej dwa razy w tym temacie z wyraźną sugestią, aby nie robić w przyszłości takich rzeczy, tylko po prostu podbiec i pomóc. Bo chyba tylko to można zrobić w tym temacie. I ja sobie nie wyobrażam, aby zostawić kolegę w takiej sytuacji, albo żeby kolega mnie zostawił, gdybym ja pomocy potrzebował (szybko bym go wtedy usunął z grona kolegów). Do tego ciągle zmierzam. A strach? Bzdura wierutna. Jak byłem w wojsku to raz się kumpel przewrócił, na ćwiczeniach z gazem. Bez maski po niego pobiegłem. Łzy w oczach, ciężko oddychać, ale gościa zabrałem. Parę lat później wynosiłem ludzi na plecach (tym razem już w masce) z maszynowni, gdy walnął amoniak. Dawałem im swoją maskę, żeby mogli oddychać. Tych ludzi (a nawet nie byli moimi znajomymi) wynosiłem po schodach na plecach, żeby im tyłki uratować, mimo, iż mi samemu już brakowało siły. Czy się wtedy bałem? Oczywiście, że się w jakiś sposób bałem, pomimo sprzecznych rozkazów (łamiąc je wszystkie) wskoczyłem na partyzanta w opary ciekłego amoniaku w prowizorycznej masce, aby ratować ludzi. Więc jaki strach? Jakbym ja się wtedy wystraszył i spanikował, to około 3 osób straciłoby życie, bo by się tam podusili przy tym zbiorniku. Tak w wielkim skrócie, bo rozpisywać się o tym nie mam zamiaru, po prostu zmierzam do tego, że to jest idiotyzm stanie obok i uznanie "bo demon atakuje". Nawet jeśli atakuje, to się nie panikuje, tylko idzie pomóc i mam nadzieję, że autor to zapamięta i weźmie sobie do serca, bo nie raz i nie dwa od szybkiej reakcji może zależeć ludzkie życie.
Użytkownik szczyglis edytował ten post 19.09.2016 - 00:46
