W lutym 1978 młody Amerykanin polskiego pochodzenia zaginął nad jeziorem Michigan. Na brzegu odnaleziono jego ekwipunek oraz ślady, które prowadziły na lód. Przez ponad rok myślano, że chłopak nie żyje. Tymczasem w maju 1979 ocknął się on 1000 km od miejsca zaginięcia, przekonany, że nadal jest 1978 rok. Co się z nim działo?
Historia Stevena Kubackiego należy do gatunku "opowieści niewyjaśnionych" i choć brzmi jak miejska legenda lub creepypasta z internetu, wydarzyła się naprawdę. O uznanym za zmarłego studencie, który "wrócił do żywych", nie pamiętając, gdzie był przez rok po tym, jak zaginął nad jeziorem Michigan, rozpisywały się gazety.
W lutym 1978 r. Steven Kubacki - pochodzący z rodziny Polonusów z South Deerfield, niewielkiej miejscowości koło Springfield (stan Massachusetts), wyruszył na samotną pieszą wycieczkę przez skute lodem jezioro Michigan. Ten 24-letni wówczas student historii, mający już za sobą kilka wypraw wspinaczkowych w Europie, po powrocie miał rozpocząć pracę w lokalnej gazecie.
Niestety, lutowa wyprawa była dla rodziny Kubackich początkiem serii traum.
Ponieważ Steven nie dawał znaku życia, na poszukiwania wysłano ekipę ratunkową. Ta 20 lutego odnalazła jego plecak i narty na brzegu zamarzniętego jeziora Michigan, na południe od miasta Holland, gdzie mieścił się college, do którego Steven uczęszczał. Obok porzuconego ekwipunku znaleziono także ślady stóp prowadzące w głąb jeziora, które w pewnym momencie urywały się.
Dalsze poszukiwania nie przyniosły skutku i uznano, że Steven musiał wpaść pod lód. Okoliczności jego zaginięcia budziły jednak wątpliwości. Nie potrafiono wytłumaczyć, dlaczego zostawił plecak i narty. Jedyne co przychodziło na myśl, było samobójstwo.
- Powiedzieli nam, że zsunął się pod lód. Nie wierzyliśmy w to - mówił 53-letni ojciec Kubackiego, John - emerytowany robotnik.
Minęły miesiące i Stevena oficjalnie uznano za zmarłego. Hope College, gdzie studiował historię, nadało mu nawet pośmiertnie tytuł absolwenta. Sprawa wydawała się zamknięta, jednak prawie 15 miesięcy po zaginięciu przybrała nieoczekiwany, wręcz sensacyjny obrót.
W maju 1979 r. Steven Kubacki - żywy i w całkiem dobrej formie, ocknął się - jak sam opowiadał - na trawiastym pagórku, trzymając w ręku książkę z cytatami Konfucjusza. Nie miał pojęcia, gdzie był i dopiero po dotarciu do miasta zorientował się, że to Pittsfield w stanie Massachusetts (miasto, gdzie prawie jedna dziesiąta mieszkańców ma polskie pochodzenie).
Pittsfield leżało ponad 1000 km na wschód od miejsca, gdzie Kubacki miał się rzekomo utopić. Jak więc tam trafił?
- Nie wiedziałem, jaka jest data i dowiedziałem się tego dopiero, gdy kupiłem gazetę - wspominał w rozmowie z reporterami agencji AP. - Nie wiedziałem, gdzie jestem. Ciuchy, które miałem na sobie, nie były moje. Sięgnąłem do plecaka, który koło mnie leżał i który, jak mniemałem, był mój. Znalazłem tam mapy. Doszedłem więc do wniosku, że musiałem dużo podróżować - dodawał.
Ponieważ w Great Barrington (kolejnym skupisku Polonii) w pobliżu Pittsfield mieszkała ciotka Kubackiego June Bozek, to do niej udał się on jako pierwszej po swoim "powrocie do żywych". Do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów domu rodzinnego Steven dotarł dopiero w niedzielę.
Najbliżsi (co nie dziwi) byli szalenie szczęśliwi z jego powrotu. Radość przyćmiewały jednak pytania i wątpliwości związane z tym, co działo się z chłopakiem, któremu z pamięci dosłownie "wyparowało" ostatnich kilkanaście miesięcy życia. Nie miał pojęcia, gdzie wtedy był ani co robił.
Ronaldowi Curtisowi - studentowi, który w tamten pamiętny dzień podwoził Kubackiego z Pittsfield do ciotki, "zaginiony" wyznał, że przyleciał z San Francisco. Problem w tym, że Steven niczego takiego nie pamiętał.
- Miałem w plecaku buty do biegania. Miałem też koszulkę z maratonu w Wisconsin. Nie wiem, skąd ją wziąłem - mówił, dodając, że nie miał też pojęcia, dlaczego w jego pamięci pojawiła się "czarna dziura". - Ojciec zamierzał przepisać na mnie dom, nie miałem problemów ani na uczelni, ani z dziewczynami - wyjaśniał.
Jedyne, co przychodziło mu do głowy, to, że musiał doznać amnezji wskutek trudnych warunków, jakie zaskoczyły go nad Michigan, bo jego ostatnie wspomnienie z lutego 1978 r. dotyczyło tego, że było mu zimno.
Jednak to, gdzie był Kubacki, kiedy go szukano i co robił przez ponad rok swojej nieobecności, pozostanie tajemnicą na zawsze. Nie miał wypadku i nie trafił do szpitala z urazem głowy, jak wielu pacjentów z amnezją. Jeśli przez ten czas żył jako ktoś inny, skąd brał pieniądze, co jadł i gdzie mieszkał?
A może Kubacki został uprowadzony, poddany praniu mózgu, a następnie porzucony na pagórku koło Pittsfield? Czy mógł paść ofiarą eksperymentu tajnych służb? A może został porwany przez kosmitów? W tym drugim przypadku ofiary często skarżą się na wrażenie "zgubionego czasu" oraz amnezję, którą można próbować "obejść" przez regresję hipnotyczną.
Steven zapowiadał, że nie miał zamiaru iść do psychiatry, by odblokować swoje wspomnienia. Jego historia niestety na tym się kończy i nie wiadomo, czy przypomniał on sobie coś z tamtych straconych miesięcy. Nieco światła na jego przypadek rzucają jednak opowieści o ludziach, którzy nagle zapomnieli o dotychczasowym życiu, stając się zupełnie kimś innym. Są one równie niepokojące, co relacje ofiar obcych.
Jak przestać być sobą
Jedna z najbardziej niezwykłych opowieści tego rodzaju dotyczyła znanego niegdyś działacza na rzecz prohibicji, płk. Raymonda Robinsa. 3 września 1932 r. miał wyznaczone spotkanie z prezydentem Hooverem, na którym się nie stawił. Ostatni raz widziano go wałęsającego się po ulicach Chicago.
Po długich poszukiwaniach znaleziono go w miasteczku Whittier (Karolina Północna), gdzie podawał się za "górnika z Kentucky" i spędzał czas na poszukiwaniu minerałów. Ponieważ o jego zaginięciu pisała prasa, został z czasem rozpoznany i oddany bliskim, których jednak nie poznał.
Dzięki leczeniu psychiatrycznemu Robins powoli odzyskał pamięć (amnezję lekarze uznali za wynik przepracowania), w przeciwieństwie do Douga Bruce’a, który stał się przyczyną sensacji, kiedy w 2003 r. zgłosił się na jeden z nowojorskich komisariatów, twierdząc, że nie ma pojęcia, kim jest.
Mężczyzna nie miał przy sobie dokumentów i udało się go zidentyfikować dzięki numerowi telefonu znalezionemu w jego bagażu. Okazało się, że Bruce to bogaty angielski bankier, który przyjechał do Nowego Jorku studiować fotografię. Mężczyzna stał się tematem filmu dokumentalnego, ale i źródłem kontrowersji, gdyż pojawiły się wątpliwości, czy nie ukartował swojego zaniku pamięci.
Najbardziej enigmatyczna historia stała się jednak udziałem Jody Roberts - młodej dziennikarki "Tacoma News Tribune", która pewnego dnia w 1985 r. zwyczajnie zniknęła. Z późniejszych ustaleń wynikało, że jakiś czas później trafiła do Aurora w Kolorado, bez dokumentów i wspomnień. Tamtejsi lekarze zdiagnozowali u niej amnezję.
Ponieważ pamięć nie wracała, kobieta rozpoczęła nowe życie jako Jane Dee. Zamieszkała w Denver, gdzie pracowała i studiowała. Następnie wyjechała na Alaskę, gdzie wyszła za mąż i urodziła czwórkę dzieci. Zupełnym przypadkiem po 12 latach ktoś z dawnych znajomych zobaczył ją w telewizji. Podczas konfrontacji Roberts nie rozpoznała rodziców ani przyjaciół z Tacoma. Była mimo to szczęśliwa, że odzyskała część dawnego życia (jakiś czas temu media doniosły jednak, że znowu zniknęła).
Czy podobna forma amnezji mogła dotknąć także Stevena Kubackiego? A może urwane ślady i luka w pamięci to dowód, iż stoi za tym jakaś "grubsza" zagadka? Tego raczej nigdy się już nie dowiemy, ale i tak najbardziej przerażająca jest świadomość, że coś takiego może przydarzyć się każdemu z nas…
autor: Piotr Cielebiaś
zdjęcie pochodzi z artykułu
nie wiesz czy komuś krzywdy nie zrobiłeś, z drugiej strony ekwipunek jaki miał przy sobie w chwili odzyskania swojej prawdziwej świadomości świadczy o tym że coś robił. Ciekawy sposób na egzystencję człowiek je i śpi komunikuje się z innymi normalnie jak by nigdy nic a tak naprawdę tkwi w obcym umyśle. Fascynujące i przerażające na pewno do końca życia będzie się borykać z lękiem że pewnego dnia znowu utraci sam siebie i stanie się niewolnikiem swojego nowego "Ja".
