Poszukiwania śladów zderzeń ziemskich obiektów na Księżycu, rozpoczęło się ponad sześc lat temu, od momentu uruchomienia misji satelity LRO, którego kamery nieprzerwanie monitorują powierzchnię Srebrnego Globu. Jak wiadomo, załogi programu Apollo zainstalowały na Księżycu instrumenty do pomiaru naturalnych i sztucznych drgań jego gruntu, W ramach planowych eksperymentów sejsmicznych zużyte człony rakiet Saturn V zrzucano w określone punkty Księżyca, wywołując długotrwałe drgania jego skorupy. O ile odnalezienie na szczegółowych zdjęciach charakterystycznych kraterów uderzeniowych, powstałych po zderzeniach członów S-IVB z misji Apollo 13, 14, 15 i 17 nie stanowiło problemu, śladu impaktu z misji Apollo 16 długo nie udawało się odnaleźć, gdyż tuż przed zderzeniem utracono sygnał kontrolny, pozwalający określić miejsce zderzenia rakiety. Niedawno zlokalizowano krater powstały podczas tamtego zderzenia, który znajduje się ok. 30km dalej od przewidywanego wcześniej miejsca.
1. Krater utworzony zderzeniem członu S-IVB z powierzchnią Księżyca w kwietniu 1972r. Foto z linku źródłowego.
Pusty człon rakietowy S-IVB o masie 13 ton uderzył w Księżyc z prędkością 2,6km/s w efekcie powstał owalny krater o średnicy 30x40m w punkcie o współrzędnych: 335,377E / 1,921N w pobliżu krateru Reihold. Z miejsca impaktu wybiegają charakterystyczne smugi wyrzuconego materiału powierzchniowego, natomiast nie widać żadnych szczątków członu rakiety, które w skutek eksplozji zostały rozrzucone daleko od tego miejsca.
2. Wygląd ostatniego członu S-IVB rakiety Saturn V, po oddzieleniu statków Apollo CSM i LM wyprawy Apollo 17. AS17-48-18883 - źródło - domena publiczna.
3. We wszystkich pięciu przypadkach człony S-IVB kierowano w obszar leżący na południe od krateru Copernicus (Kopernik).
Fotografie miejsc sztucznie wywołanych impaktów są pomocne w poznaniu mechanizmów powstawania kraterów uderzeniowych o małej skali.
Link źródłowy: http://lroc.sese.asu.edu/posts/894
