Prowadzenie dziennika i spisywanie swoich odczuć oraz wszystkiego, co Twoim zdaniem jest niezwykłe, to chyba najlepsza i najbardziej pomocna rada. Jest to zresztą praktykowany sposób w takich sytuacjach i daje doskonałe efekty. Miedzy innymi pozwala na dokonanie chłodnych i logicznych analiz tych wydarzeń. Ale musisz to robić, spokojnie, „na zimno”, starając się wszystko opisać obiektywnie (na ile jest to możliwe) i bez zbędnych w takich sytuacjach emocji. Na pewno będzie to bardzo interesujące doświadczenie. Z tego co piszesz, odnoszę wrażenie, że Twoim problemem jest strach. Musisz zdać sobie sprawę, że jest to zupełnie naturalne i zrozumiałe w takiej sytuacji. Twoje wpisy są zresztą nieco chaotyczne, z odcieniem zagubienia i braku racjonalnego podejścia (co jest wytłumaczalne, ale co należy zmienić).
Pojawiający się strach jest rodzajem samoobrony Twojego organizmu i psychiki przed nieznanym. Człowiek jest tak skonstruowany, że boi się tego, co drastycznie nie przystaje do obowiązujących standardów, zwyczajów, codzienności w której żyje, boi się tego, co w sposób rażący wyłamuje się ze schematów do których jest przyzwyczajony, w których działa ogól społeczeństwa, instynktownie traktując to jak coś wrogiego i obcego, a czegoś takiego należy się bać – bo również taka reakcja jest elementem naszego wychowania. W łacinie i starogermańskim pojęcia „obcy” (czyli nieznany) oraz „wróg” były oznaczane jednym słowem. Nie dostrzegano między nimi różnicy. Tak więc Twoja reakcja jest w pełni zrozumiała, żeby nie powiedzieć oczywista, musisz to sobie uświadomić i ze spokojem ją rejestrować oraz kontrolować, starając się przyjąć postawę beznamiętnego, zewnętrznego obserwatora, a na pewno stopniowo (a może i nagle) zaniknie. Nie ma się czego bać; to Twój umysł, Twoja cecha czy umiejętność i nie może działać na Twoją szkodę, chyba że świadomie na to pozwolisz i będziesz jej używał w złych zamiarach. A postać szatana jest tylko swoistą personifikacją twojego lęku, która sam wykonujesz, a może nawet emanujesz, ulegając znanym CI wzorcom kulturowym. I niczym więcej.
Można powiedzieć, że po prostu dysponujesz pewną umiejętnością, której inni nie mają. Zdarzają się takie osoby i nie jest to coś niezwykłego, choć stosunkowo rzadko spotykane. Ale dlatego, że rzadko spotykane – traktowane jest jako niezwykłe. I formalnie rzecz biorąc, takim zresztą jest, ale dalsze konsekwencje, łącznie z częstym brakiem akceptacji u innych – są jedynie nadbudową. Są ludzie uzdolnieni muzycznie czy matematycznie, bądź obdarzeni niezwykłymi możliwościami fizycznymi bądź. także psychicznymi. Można powiedzieć (w uproszczeniu), że Tobie przypadły te ostatnie. Wiadomo, że przeciętnie człowiek wykorzystuje kilka procent możliwości swego mózgu. U Ciebie „otworzyła się jakaś klapka” i zyskałeś nową umiejętność, możliwość czy cechę, którą nie dysponują inni. Gdyby była ona powszechna, nie wywoływałaby takich reakcji, gdyż niejako „automatycznie” znalazłaby wytłumaczenie we wszechobowiązującym światopoglądzie. I nie budziłoby niepokoju. A jak pisałem wyżej, „wszystko co nieznane, wydaje się tajemnicze”. I groźne. Zupełnie niepotrzebnie i bezzasadnie.
