Czym jest Dharma?
Dharma to centralne pojęcie buddyzmu. Ogólnie oznacza ono uniwersalną prawdę czy też prawo dotyczące wszystkich fenomenów. Termin ten odnosi się także do nauki Buddy, który tę zasadę poznał i w oparciu o to poznanie, ukazał ścieżkę do wyzwolenia.
Każdą praktykę Dharmy poprzedzają określone przygotowania, stanowiące solidną podstawę właściwej praktyki. Wyróżnia się dwa rodzaje tych przygotowań: zwyczajne i szczególne. "Cztery Rozmyślania odwracające umysł od samsary" należą do zwyczajnych praktyk wstępnych. Co oznacza "odwrócenie umysłu od samsary"? Oznacza uwolnienie się od wszelkiego przywiązania do życia, w którejś z jego trzech sfer. Można rozwinąć w sobie ten stan rozmyślając na cztery określone tematy; są to właśnie cztery zwyczajne praktyki wstępne.
Pierwsze z tych rozmyślań polega na docenieniu, jak cenne i trudne do osiągnięcia jest ludzkie życie. Drugie to uświadomienie sobie nietrwałości wszystkich rzeczy. W trzecim chodzi o zrozumienie działania karmy, czyli prawa przyczyny i skutku. Czwarte dotyczy cierpienia nieodłącznie związanego z każdą formą egzystencji w samsarze, a więc wad samsary.
Cenne Ludzkie Ciało
Mówiąc o tym, jak cenna jest ludzka egzystencja, używamy pojęcia "Cennego Ludzkiego Ciała" które niesłychanie trudno osiągnąć. Jego wartość polega na tym, że wiążą się z nim określone wolności i możliwości. Jego cenność opisuje się na trzy sposoby: przez szersze spojrzenie na naszą sytuację, porównując pewne liczby i poprzez analogię. Pierwszy sposób opiera się na opisaniu tzw. "wolności" cechujących odrodzenie się w ludzkiej formie. Uważa się je za cenne, ponieważ oznacza ono, że udało nam się uniknąć innych, gorszych odrodzeń. Jesteśmy wolni od form egzystencji, w których napotkalibyśmy sytuację całkiem odmienną od tej, z którą stykamy się w ludzkim życiu. Wyróżnia się osiem pozostałych form egzystencji:
1. odrodzenie się w stanach paranoicznych,
2. w świecie duchów,
3. jako zwierzę,
4. w obszarach pozbawionych cywilizacji,
5. jako bóg, zwłaszcza bóg obdarzony bardzo długim życiem,
6. życie z upośledzeniem umysłowym,
7. życie z błędnymi poglądami,
8. odrodzenie się w czasach, w których nie pojawił się żaden budda.
Cenną ludzką egzystencję uważa się za wyzwolenie od wymienionych ośmiu, ponieważ w każdej z nich doświadczyć możemy wyłącznie cierpienia i jesteśmy pozbawieni wolności w tym sensie, że nie mamy możliwości praktykowania Dharmy. W stanach paranoicznych jedyne czego doświadczamy to straszliwe gorąco i zimno. Istoty w świecie duchów odczuwają nieustanny głód i pragnienie, zaś zwierzęta mają cały czas wrażenie że są ścigane, prześladowane, wykorzystywane, i pożerają się nawzajem. Człowiek mieszkający na obszarach niecywilizowanych nie ma możliwości nauczenia się czegokolwiek, co mogłoby go sprowadzić na właściwą ścieżkę.
Ciotrul Dycien - Święto Czynienia Cudów
Upamiętnia ono pewną historię z życia Buddy Siakjamuniego. Po wielu nieudanych próbach nakłonienia Buddy przez sześciu najwybitniejszych mistrzów bramińskich do podjęcia współzawodnictwa w czynieniu cudów, Siakjamuni w końcu zgodził się na te swoiste zawody. Coraz więcej bowiem jego uczniów zaczynało wątpić, czy on w ogóle posiada ponadnaturalne moce.
Przez kolejnych piętnaście dni Budda ukazywał więc coraz to nowe świadectwa swego urzeczywistnienia. Na przykład po zjedzeniu posiłku wbił w ziemię wykałaczkę. W jednej chwili z drzazgi powstało pięćset dorodnych drzew usianych kwiatami i owocami. I tak, po upływie dwóch tygodni, właśnie w czasie pierwszej pełni księżyca ostatecznie pokonał oponentów. Wszyscy oni, wraz z rzeszami swych wyznawców, zostali uczniami Buddy.
Życie szesnastu Karmapów
Pierwszym Karmapą był Dysum Kheyenpa, Który był głównym uczniem Gampopy (1079-1153). Sam Gampopa był jednym z dwóch najwybitniejszych uczniów Milarepy, wielkiego jogina i świętego, sławnego na cały świat ze swojej surowej dyscypliny, poświęcenia życiu duchowemu, wielu dokonywanych przez siebie cudów, oraz piękna i głębi pieśni, W których przekazywał swe nauki, rezultat całkowitego i doskonałego oświecenia. Linia Milarepy wywodzi się od jego nauczyciela, sławnego tłumacza Marpy Lotsawy, który chociaż był żonatym człowiekiem świeckim, trzykrotnie odwiedził Indię w celu studiowania i sprowadzania pism. (Linia Marpy sięga wstecz do) indyjskich guru: Naropy, Tilopy i Wadżradhary, Niebiańskiego Buddy, "Tego, Który Dzierży Piorun (wadżrę)".
Ta linia nauczycieli zapoczątkowała szkołę buddyzmu tybetańskiego, w której zachował się ustny przekaz sześciu jog praktyki ezoterycznej i duchowej realizacji, jakie Marpa przeniósł do Tybetu od swoich indyjskich nauczycieli. Głównymi uczniami jego duchowego syna Milarepy byli Reczungpa i Gampopa, ale wysoce indywidualny i trudny do przewidzenia charakter Reczungpy sprawił, że nie był on odpowiednim kandydatem do założenia jakiejkolwiek wyższej szkoły uczniów i dlatego to właśnie Gampopa, będący bhikszu sarwastiwadinem był tym, który skonsolidował otrzymane od Milarepy nauki i umieścił je na bardziej zorganizowanej podstawie, niezbędnej dla ustanowienia wielkiej i trwałej tradycji praktyki. Dakpo Kagyu zostało ukształtowane przez nauki Gampopy, natomiast szkoła założona przez jego głównego ucznia Dysum Khyenpę, I Karmapę, jest nazywana czasem khamtsang albo karma kagyu.
O mali
W istocie najwyższe praktyki zawsze obejmują ciało, mowę i umysł. Jeśli o czymś pomyślimy to nie jest to tak silne, jak wtedy, gdy o tym pomyślimy i powiemy. Natomiast jeśli to powiemy, pomyślimy i zrobimy to wtedy jest to najsilniejsze. W buddyzmie, a szczególnie w buddyzmie tybetańskim używa się wielu metod, żeby utrzymywać ciało, mowę i umysł pracujące razem. Całkowite oświecenie to nie jest tylko przekształcenie naszego sposobu myślenia, to jest również całkowite przekształcenie naszego sposobu komunikacji i procesów jakie zachodzą w naszym ciele. Jeśli pracuje się z ciałem, mową i umysłem od samego początku otrzymuje się bardzo mocne rezultaty. Tak więc kiedy medytujemy, nasz umysł koncentruje się na jakimś aspekcie Buddy, ale bardzo często obejmuje to również naszą mowę gdy na przykład mówimy mantrę albo tez mówimy modlitwy. Ale mimo, że utrzymujemy razem mowę i umysł, to umysł może bardzo łatwo gdzieś odejść. I dlatego też potrzebujemy tego co nazywa się tingue po tybetańsku, w sanskrycie mala, co posiada podwójne znaczenie; z jednej strony oznacza to przyjaciela z drugiej strony jest to coś, co nas skłania, żeby coś robić np. tak, jak się pogania konia. To jest coś, co pomaga nam uczynić nasze życie pożytecznym.
I kiedy trzymamy malę podczas medytacji lub w innej sytuacji, wysyłamy wtedy przez nasze zmysły do naszej świadomości bardzo wiele wrażeń, nawet jeśli nie myślimy o Buddach czy też nie jesteśmy za bardzo świadomi mantry, którą mówimy, to fizyczne wrażenia z togo, że trzymamy różaniec docierają do naszego umysłu. Jest kilka rzeczy, które powinniśmy wiedzieć kiedy to robimy. Po pierwsze ludzie pytają dlaczego w mali jest 108 perełek. Powód tego wyjaśniony jest na wielu poziomach. Pierwszy i najgłębszy poziom wyjaśnia, że odpowiadają one ośmiu stanom świadomości i kiedy te staną się doskonałe i urzeczywistnimy umysł Buddy wtedy ożywa wewnątrz nas 100 różnych oświeconych aspektów Buddy: 42, które rozchodzą się z serca i 58 z ośrodka głowy.
Jest pięć świadomości: zmysł wzroku, słuchu, dotyku, powonienia i smaku. Szósta świadomość sprawdza to, co się dzieje, objaśnia to, np. mówi: to są moi przyjaciele itd. Ona cały czas podąża za pierwszymi 5cioma rodzajami świadomości i sprawdza to, co się dzieje. Siódmą świadomość można by nazwać świadomością magazynującą, zbierającą. To jest to co psychologia nazywa podświadomością. Ósmy rodzaj świadomości to nasza codzienna świadomość działająca w oparciu o symbole, o to wszystko co tu się dzieje. Różnice między tymi rodzajami świadomości zostaną rozpuszczone kiedy energia i jasność w nas jest widziana jako wszędzie taka sama, jako oświecona.
zaczerpnięto z: http://forum.gwrota....?showtopic=4576
