SUGESTIE MYŚLOWE
Związek Radziecki od zawsze był otwarty na rozwijanie nowych możliwości. I jak widać polityczna doktryna nie stała na przeszkodzie w głębszym poznaniu, zrozumieniu i szerszym zastosowaniu w praktyce niekonwencjonalnych metod badawczych jako szeroko pojętego środka poznawczego w kontekście interesu państwowego. I tak np.
1922 – Rosyjski Kongres Towarzystwa naturalistów przedłożył pozytywną opinię ekspertów dotyczącą prac naukowych z parapsychologii, autorstwa Bernarda Każyńskiego Ten wierzył, iż musi istnieć nieodkryty czynnik biologiczny – nieznany zmysł. Jego badania doprowadziły do powstania kierunku badawczego zorientowanego neurofizjologicznie i biologicznie.
Najbardziej znany i utalentowany uczony radziecki Leonid Wasiljew od wielu lat zajmował się badaniem możliwości ludzkiego mózgu, w tym telepatii a następnie kontroli umysłu.
Zdaniem Wasiliewa telepatia to szczególna forma przekazywania informacji lub komunikacji wyrażająca się jako bezpośredni (,czyli bez udziału znanych nam narządów zmysłów) wpływ procesów neuro-psychicznych jednej żywej istoty na procesy neuro-pychiczne drugiej posiadającej świadomość istoty. Uczony był przekonany, że to najdoskonalsze, bo działające na wszystkich zakresach częstotliwości, narzędzie do poznawania otaczającego nas świata.
Przygoda Leonida Wasiliewa z telepatią rozpoczęła się w roku 1921, kiedy to młodego wówczas fizjologa zaprasza do współpracy prekursor badań nad sugestią myślową profesor Władimir Bechteriew twórca Petersburskiego Instytutu Psychoneurologicznego. W latach 20-stych przebywał na naukowych stypendiach w Niemczech i Francji gdzie prowadził badania dotyczące prawideł działania ludzkiego mózgu, telepatii i hipnozy. Od 1927 roku członek Rosyjski komitet Badań Psychologicznych.
W latach 30-tych Wasiliew ze swoimi współpracownikami w Instytutu Mózgu przeprowadzał bardzo liczne doświadczenia dotyczące odgadywania czarnego i białego koloru oraz obiektów o zabarwieniu emocjonalnym. Badania prowadzono także na osobach śpiących przekazując im na odległość rysunki, uczucia, czynności lub „wzrokowe obrazy przedmiotów”. Wasiliew poszukiwał także optymalnych warunków do realizacji łączności telepatycznej. Podstawowym celem większości doświadczeń było odkrycie fizjologicznej natury telepatii oraz fizycznego mechanizmu przekazywania myśli na odległość. W owym czasie uważano, że do łączności telepatycznej dochodzi za pośrednictwem fal elektromagnetycznych o zbieżnych częstotliwościach wypromieniowywanych i przyjmowanych przez mózgi nadawcy i odbiorcy. Zastosowanie przez zespół Leonida Wasiliewa pod koniec 1938 roku metalowych ekranów, które blokowały rozprzestrzenianie się fal elektromagnetycznych całkowicie obaliło tę hipotezę. Trochę później udowodniono, że także odległość niema wpływu na transmisję sugestii.
1960 – stworzył Grupę Biotelekomunikacji działającą na Uniwersytecie w Leningradzie. Podstawowym zadaniem nowo powstałego laboratorium
było badanie sugestii myślowych i przekazywania myśli na odległość. Głównym obiektem badań stał się Awtandił Łomsadze i jego niespotykane zdolności – telepatii, oraz telekinezy, które się bardzo zwiekszyły po misji w Indiach. Pod wpływem eksperymentów z udziałem Awtandiła Łomsadze u profesora Wasiliewa powstawały nowe teorie dotyczące istoty telepatii. Uczony udowodnił, że do silnego kontaktu telepatycznego może dojść nie tylko pomiędzy osobami mającymi ze sobą jakieś pokrewieństwo lub dobrze znającymi się, ale także u ludzi całkiem nieznajomych o ile ich rytmy niewerbalnego przekazu informacji pokryją się. Wcześnie uważano, że więzy krwi występujące między matką i jej dzieckiem, a także wśród rodzeństwa i bliźniąt sprzyjają powstawaniu spontanicznej telepatii, tak trudnej do powtórzenia w warunkach laboratoryjnych. Wasiliew domniemywał, że ludzki organizm (lub mózg) posiada dwa zespoły odpowiadające za telepatyczną komunikację: zespół nadawczy i zespół odbiorczy. Najczęściej jeden z tych zespołów jest bardziej rozwinięty, co sprawia, że człowiek będąc znakomitym „nadawcą” może być jednocześnie słabym „odbiorcą” niewerbalnego przekazu.
Profesor przy pomocy Łomsadze chciał w sposób naukowy dowieść istnienia telepatii i jak sam to określał przełamać „mur niezrozumienia” wśród swoich uczonych kolegów o wielkich, lecz skostniałych autorytetach. Leonid Leonidowicz był bardzo blisko od zakończenia prac i zaprezentowania ich światu. Zmarł w 1968 roku. Po śmierci profesora, który jak się okazało był konsultantem Ministerstwa Obrony ZSRR, wszystkie materiały zostały przekazane do Działu Specjalnego Uniwersytetu, gdzie w tajemniczych okolicznościach zaginęły.
1967 – może własnie z tych względów ruszył program badawczy PSI prowadzony aż w 14 placówkach naukowych. A to są informacje oficjalne. Nieoficjalne przecieki głoszą o blisko kilkudziesięciu mniejszych i większych ośrodkach badawczych, które specjalizowały się w konkretnych kategoriach sfery zjawisk paranormalnych. Nie budzi jednak wątpliwości fakt, że spośród całego mrowia licznych laboratoriów, cztery odgrywały tutaj decydującą rolę. Mowa tu – rzecz jasna – o tajnym laboratorium w Akademogrodzie koło Nowosybirska oraz o placówkach uniwersyteckich zlokalizowanych w Moskwie, Leningradzie i Odessie. To właśnie tam, za pilnie strzeżonymi murami przez bezwzględne jednostki specjalne KGB, realizowane były przywodzące na myśl czystej fantazji zaawansowane i na poły naukowe programy badawcze nad fenomenami PSI.
Prym wiodący posiadały tutaj prominentni mistrzowie radzieckiej parapsychologii tacy, jak Ałła Wingradowa i Nina Kułgaina. Szczególnie ta ostatnia wyrobiła sobie opinię wybitnej i wszechstronnej medium, dla której przemieszczanie na odległość przedmiotów o wadze 400 g i odciskanie różnych znaków na szczelnie zabezpieczonej błonie fotograficznej nie sprawiało najmniejszych trudności. Skąd o niej wiemy?
Nina Kułagaina w czasie jednym z udokumentowanych doświadczeń.
Eksperymenty te początkowo prowadzone były na zwierzętach, ale z nieoficjalnych źródeł informacji można z dużym prawdopodobieństwem orzec, że w decydującej fazie praktykowane były również na ludziach. Królikami doświadczalnymi byli skazani na śmierć więźniowie, którym z odległości 1,5 m Kułagina była w stanie swoimi zdolnościami psychokinetycznymi zatrzymać bicie serca.
Dopiero słynna konferencja zorganizowana w Moskwie w 1968 r – na której po raz pierwszy upubliczniono rosyjskie badania nad psychokinezą – a więc i postać m.in wspomnianej już wcześniej Niny Kułaginy i prężnie działający wywiad uświadomiły służbom wywiadowczym Stanów Zjednoczonych, że Ameryka pozostaje daleko w tyle za Związkiem Radzieckim w badaniach nad zjawiskami PSI. Jak bowiem głosiły napływające raz po raz rewelacyjne wieści, Rosjanie rzekomo posiedli umiejętność zatrzymywania pracy serca i z powodzeniem stosowali już w latach 50 – tych w praktyce telepatię, prekognicję i telekinezę.
Zdalne postrzeganie
Zdalne widzenie (z ang. Remote Viewing, Postrzeganie Pozazmysłowe), to nazwa zdolności, w której osoba zwana Postrzegającym (Viewer) jest w stanie zaobserwować przedmioty, zdarzenia i osoby bez użycia normalnych pięciu zmysłów (czyli bez użycia wzroku, słuchu, węchu, smaku i dotyku). W większości wypadków Postrzegacz przy próbie zobaczenia czegoś korzysta z określonych protokołów, czyli określonych metod i technik, które mają na celu ułatwienie sprecyzowania tego, co się widzi. Jest to tak zwane Techniczne Postrzeganie Zdalne. Oprócz tego istnieje jeszcze druga forma przypadkowych widzeń, swoistych wizji na jawie, które nie są kontrolowane i zazwyczaj wynikają z wrodzonych zdolności.
Dzisiejsza nauka, szczególnie fraktalność wyjaśnia to zagadnienie następująco:
..”gdy Twoje DNA na skutek szczególnych stanów emocjonalnych formuje się w torus uzyskujesz dostęp do fraktalnego wszechświata i możesz widzieć bez oczu….Opisane doświadczenia są sprawdzalne i powtarzalne – to nie sztuczki iluzjonistów tylko FIZYKA “
APOLLO 14
W lutym 1971 roku amerykańscy naukowcy z NASA zaprosili Awtandiła Łomsadze do wzięcia udziału w międzynarodowym eksperymencie "Kosmos-Ziemia" mającego na celu potwierdzenie istnienia telepatii. W doświadczeniu wzięło udział sześciu najwybitniejszych telepatów znajdujących się w różnych miejscach na Ziemi oraz astronauta Edgar Dean Mitchell przebywający na pokładzie statku kosmicznego Apollo 14 zdążającego w kierunku Księżyca.
Każdy z uczestników eksperymentu na Ziemi znajdował się w innym kraju. W tym czasie Awtandił Łomsadze przebywał w Tbilisi, stolicy Gruzińskiej Republiki Radzieckiej. Przed każdym z telepatów znajdowała się plansza z rysunkami 200 różnych przedmiotów takich jak: ołówek, stół, okulary, parasol. Te same obrazki umieszczono w urządzeniu znajdującym się na pokładzie Apollo 14. Astronauta uruchamiał aparat, który w przypadkowej kolejności wyświetlał dowolny rysunek. Mitchell przez 30 sekund przyglądał się wybranemu przedmiotowi, po czym zapisywał jego nazwę w zeszycie. W tym czasie telepaci na Ziemi mieli za zadanie odczytać jego myśli i zaznaczyć wybrany przedmiot na swoich planszach.
Zachowując wszystkie zasady naukowości przeprowadzono w ten sposób 4 telepatyczne seanse. Podczas każdego z nich urządzenie wyświetliło wizerunki 25 przedmiotów. Po powrocie kapitana Mitchella na Ziemię porównano uzyskane wyniki.
Dwaj telepaci uzyskali zgodność w wysokości 20%, dwaj następni trafnie wytypowali 40%, kolejny amerykański uczestnik eksperymentu wskazał właściwie aż 67% prezentowanych przedmiotów. Natomiast Awtandił Łomsadze nie tylko uzyskał aż 84% dokładność, ale także jako jedyny zapisał właściwą kolejność prezentowanych rysunków i zaobserwował, że podczas czwartego seansu jeden z przedmiotów został wyświetlony przez maszynę dwukrotnie.
Dokładność, jaką wykazał się gruziński telepata poraziła uczonych, a amerykańskie gazety okrzyknęły Awtandiła Łomsadze cudem natury.
Wkrótce po eksperymencie Amerykanie zaproponowali Łomsadze otwarcie w Stanach Zjednoczonych swojego instytutu, ten jednak odmówił.
Wszystkie swoje zdolności skierował na opracowanie indyjsko-tybetańskiej metody uzdrawiania.
1972 – prace badawcze na dobre rozpoczęły się w Stanford Research Institute [SRI] w Menlo Park w Kalifornii.
Harold Hal Puthoff
– badał procesy kwantowo – biologiczne między innymi anomalnej wymiany informacji pomiędzy świadomością i materią. Był ekspertem w dziedzinie laserów w Instytucie Stanforda. Dużo czasu poświęcił badaniom tachionom. To on napisał m.in. “podstawy elektroniki kwantowej”. Pracował jako oficer w wywiadzie marynarki wojennej, a następnie był pracownikiem cywilnym w Agencji Bezpieczeństwa Narodowego ( NSA ). Pracował nad Projektem “Światło” (w ramach którego zajmował się badaniem optyki światłowodów, laserów i komputerów dużej mocy).
Ingo Swann
- artysta z Nowego Yorku. Inspiracją była książka „Wrota postrzegania” Aldousa Huxleya będąc w wojsku. Ingo-Swann
Dzięki wspomnianym wrotom, ukierunkował swoje badania na struktury społeczne. W NY poznał artystkę Buell Mullen, dzięki której poznał nowe towarzystwo a tym samym Johna Wingate’a, prof. na Un. w NY, który był członkiem rady Amerykańskiego Towarzystwa Badań Parapsychicznego (ASPR). Wstepuje do ASPR w 1971 roku. Tam poznaje Cleve’a Backstera, eksperta od poligrafu. (To własnie ten jegomość dowiódł m.in. istnienia postrzegania pierwotnego u roślin tzw. efekt Backstera- wg którego rośliny wykazują reakcje, podłączone do poligrafu” na emocjonalne myśli ludzkie!. Dzięki tej znajomości kontaktuje się z Harold Hal Puthoff, czy nie chciał by wziąć pod uwagę do swych badań doświadczeń parapsychicznych. Swann opisuje niektóre swoje eksperymenty z psychokinezy , w których brał udział pod okiem prof Gertrude Schmeidler ’a z Laboratorium w City College w NY.
To własnie dzięki tym wydarzeniom zauważono talent Ingo Swanna. Puthoff zaprosił go do SRI gdzie przeprowadzono badania w czerwcu 1972 roku. Tam Swan opisał (rysując) urządzenie magnetometru urządzenie potwierdzające istnienie kwantów), które znajdowało się w skarbcu pod budynkiem i było osłonięte specjalną powłoką które na domiar tego wpłynął na jego działanie co wskazało urządzenie pomiarowe. Było to niebywałe dokonanie. To własnie owe działania zwróciły uwagę CIA – a dokładniej Biura Problemów technicznych (OTS – Office of Technical Service). Początkowo departament ukrywał się jako tajemnicza firma „East Coast Challenger” która za sponsorowała dalsze prace badawcze z udziałem Swana na kolejne 8 miesięcy (wykładając około 50 tyś $). Wyniki były zadowalające. Tak więc prace badawcze ruszyły z nową siłą. Projektem kierował Puthoff oraz jego jego współpracownik Russel Targ – który miał długoletnie zaangażowanie w parapsychologii. Kolejną osobą która zgłosiła się do Puthoff’a był Patric Pat Price. Swan i Price stali się najsilniejszymi osobami którzy swoimi zdolnościami posuwali projekt do przodu.
W ciągu ośmiu miesięcy badań pilotażowych zdalnego widzenia wysiłek stopniowo ewoluowała od zdalnego widzenia symboli i obiektów w koperty i pudełka, do zdalnego podglądu lokalnych miejsc docelowych w San Francisco Bay Area, demarked przez wychodzących eksperymentatorów wysyłanych do serwisu na ściśle określonych protokołów opracowanych w celu zapobiegania artifactual wyników. Podsumowując, w ciągu roku z powrotem i dalej krytyka protokołów, udoskonalanie metod, i udanej replikacji tego typu zdalnego podglądu w niezależnych laboratoriach, przyniosła znaczne naukowych dowodów na realność zjawiska.
Zaczęto konkretyzować sposób zdalnego widzenia, aby wykluczyć błędne interpretacje itp. Swann zaproponował podawanie współrzędnych koordynatów celu – tj. współrzędnych geograficznych, szerokości i długości geograficznej w stopniach, minutach i sekundach.
1973 – SRI przekazuje CIA pozytywne wyniki badań nad zdalnym widzeniem.
23.05. 1973 – Powstaje Projekt Scanate. (Scanning by Coordinate) – tj. wykorzystanie zdolności postrzegania pozazmysłowego w zakresie zdobywania danych wywiadowczych. Celem badań było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy zjawisko ESP (percepcja poza zmysłowa, a ang. extrasensory perception) może być powtarzana siłą woli. Jest to pierwsze zaangażowanie się CIA do prawdziwych operacji wywiadowczych.
Dr. Hall Puthoff i Russell Targ swoje badania prowadzą w Instytucie Badawczym w Stanford, które wywołają paniczną reakcję ze strony amerykańskich autorytetów wojskowych. I tak np:
27.04.1973 –Obserwacja Jowisza. Ingo Swan przeprowadza doświadczenie z wykorzystaniem RV tzw. obserwacji Jowisza. Miało to być weryfikalny eksperyment udowadniający – w razie potwierdzenia- ponieważ NASA wysłała właśnie Pioniera 10 (1972), który miał przelecieć w pobliżu Jowisza- iż RV jest faktem, który nie ma ograniczeń czasu, przestrzeni. (jego wizję przesłano do wielu naukowców m.in do Jet Propulsion Laboratories, aby następnie porównali je z wynikami owej sondy.
Odkrycie tajnej bazy podległej NSA. Doświadczenie z zaszyfrowanymi współrzędnymi z udziałem podanymi przez Kennett’a dla I.Swanna i P.Price doprowadziło do niebywałych rezultatów. Otóż początkowo doświadczenie określone wielka klapą, ponieważ współrzędne określały domek letniskowy w Blue Ridge Mountains w zachodniej Wirginii, a postrzygacze niezależnie spenetrowali obiekt wojskowy! Pat był tak bardzo dokładny w swojej wizji, że w swoim 5 stronicowym raporcie kompleksu podał nazwiska i kryptonimy osób widziane z segregatorów w owej bazie! Dopiero wizja lokalna wykazała, że w bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się tajny obiekt wojskowy marynarki wojennej. A dokładniej supertajny ośrodek łączności Biura Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) tzw. instalacja Mount Weather znana również jako Western Virginia Office of Controlled Conflict Operations (nie wiem jak to dokładnie przetłumaczyć) , prowadzonego przez Federalną Agencję Zarządzania Kryzysowego ( FEMA - Federal Emergency Management Agency). Podziemna struktura jest rezerwowym i kompletnym centrum dla pełngo sprawowania władzy i rządu w przypadku narodowej katastrofy lub stanu wojennego. M.in do jej zadań należało nadzór nad amerykańskimi satelitami szpiegowskimi.
Kennett, Puthoff i Targ stanęli przed komisją służb bezpieczeństwa, gdyż wywiad przypuszczał, że zdradzone zostały tajne informacje! Eksperyment został kilka lat temu odtajniony i opublikowany w okrojonej formie na stronie National Security Agency (Agencja Bezpieczeństwa Narodowego). Doświadczenia uznano za nie przydatne dla potrzeb wojskowych, ale jak stwierdził Targ:
“Ta próba zakończyła się tak oszałamiającym sukcesem, że zostaliśmy zmuszeni do przeprowadzenia formalnego dochodzenia kongresowego by ustalić, czy w Narodowym Systemie Bezpieczeństwa istnieje jakaś luka. Oczywiście, nic takiego nigdy nie znaleziono”,
07.1974 – OSI ponownie zleca zbadanie niezidentyfikowane centrum badawczego w Semipalatinsku w ZSRR podając współrzędne celu. Widzenie dokonał Pat Price, który ustalił z dokładnością co do najmniejszego szczegółu topografię oraz charakterystykę urządzeń technicznych pewnego zakładu wojskowego w Semipłatyńsku (Syberia). Z jego wytycznych wynikało, iż Rosjanie prowadzili tam próby jądrowe (jeden z najbardziej tajnych sowieckich magazynów broni nuklearnej tamtych lat).
Trzy lata później uzyskane dzięki jego wizji dane znalazły potwierdzenie w zdjęciach satelitarnych. Informacje upubliczniono, kiedy po 20 latach informacje odtajniono tj. w 11.08.1995 roku.
Zainteresowanie usługami zdalnych obserwatorów przybrało na sile. W kręgach wywiadowczych i rządowych temat RV stał się znany. Do 1975 roku natężenie zleceń rządowych było tak duże, że program objął opieką DIA. Aby zaspokoić zapotrzebowanie na wzmożone obserwacje do ekipy dołączył Ed May w 1976 roku, zaś sama ekipa znacznie się powiększyła. M.in.: Hella Hammind, Keith Harary i Gary Langford, a póżniej Dale Graff – fizyk i jego żona Frances’a Bryan.
Zrodlo:
Mój odnośnik
Mój odnośnik
"Czwarty Wymiar" nr 12/2008.
Nieznany Świat nr.9 2009 (225).str.6
