Pogrzebani żywcem - to historie z najgorszych koszmarów
Ciemność, strach, brak powietrza. To elementy naszych najgorszych koszmarów. Strach przed pochowaniem żywcem, przed tym, że obudzimy się w trumnie, z której nie będziemy mogli się wydostać. Nasze krzyki, płacz i błagania pozostaną bez odpowiedzi. Nikt nas nie usłyszy.
Strach przed pochowaniem żywcem jest tak stary, jak ludzkość. W podręcznikach nazywa się go tafefobią. Obecnie osoby cierpiące na tę chorobę domagają się, aby do ich trumien wkładano telefony komórkowe. W dawnych czasach proszono z kolei, by przy grobie montowano dzwonek, połączony sznurkiem z drewnianą skrzynią. W razie obudzenia się pod ziemią, "nieboszczyk" mógł zaalarmować swoich bliskich, że żyje. Zabezpieczenia te miały być gwarancją, że w przypadku nagłej i dramatycznej podziemnej pobudki, ktoś usłyszy rozpaczliwe wołanie spod ziemi.
Granica pomiędzy życiem a śmiercią bywa bardzo cienka. Istnieje wiele schorzeń, które mogły spowodować błędne zdiagnozowanie śmierci. Przed wiekami medycyna nie była zbyt dobrze rozwinięta. Do tego szalały zarazy, pomory i epidemie. Duża ilość chorych i zmarłych sprawiała, że zdarzały się przedwczesne decyzje o pochówku. W grobach z tamtych czasów często zobaczyć można nienaturalnie powykręcana ciała ludzi, którzy próbowali wydostać się z pułapki. Na trumnach widać ślady drapania. Występowanie tego zjawiska zapoczątkowało wiarę w zombie, upiory, wampiry czy nasz rodzime strzygi. Wierzono, że takiej "poczwarze", która wygrzebała się z grobu należy odciąć głowę, włożyć ją między nogi nieszczęśnika i znowu pochować. Jeśli nieboszczyk był szlachetnego urodzenia, zupełnie wystarczająca była trzydniowa warta przy grobie delikwenta. Jak widać, dawne wierzenia nie były szczególnie łaskawe dla oszalałych z przerażenia nieszczęśników, którym udało się wydostać z grobu.
W historii zapisało się wiele przypadków powrotu ze świata zmarłych. By nie szukać daleko, rok temu, podczas remontu kościoła w Szprotawie otwarto stare krypty, w których 200 lat temu chowano zmarłe zakonnice z zakonu sióstr Magdalenek. Po ułożeniu ciała jednej z sióstr można było bez trudu stwierdzić, że przed śmiercią stoczyła dramatyczną walkę o wydostanie się z grobu. Najprawdopodobniej była ona ofiarą panującej na tych terenach epidemii.
W połowie XVI wieku żył Andreas Vesalius, zwany Wesaliuszem, znany flamandzki naukowiec i anatom. Wykonywał on wiele potajemnych sekcji zwłok. Podczas jednej z sekcji pewnego szlachcica, nieboszczyk pod wpływem bólu nagle ożył. Był bardzo okaleczony, ale żywy. Niechętny Wesaliuszowi kościół zdecydował, że za próbę zabójstwa naukowiec powinien zostać skazany na śmierć. Naukowiec uniknął zgonu, a ożywiony nieboszczyk, pomimo kalectwa, przeżył jeszcze długie lata.
W 1612 roku w Krakowie zmarł wybity polski teolog, pierwszy rektor Uniwersytetu Wileńskiego, ksiądz Piotr Skarga. Został on ze wszystkimi honorami pochowany w kościele Piotra i Pawła w Krakowie. Ta wybitna postać miała być kanonizowana, jednak, ku ogromnemu zdziwieniu wszystkich, otworzenie grobu ujawniło straszną tajemnicę - ślady na ciele i rękach księdza Skargi wskazywał na to, że ocknął się w grobie i nadludzkim wysiłkiem próbował wydostać się z krypty. Kościół uznał, że w tych ostatnich chwilach mógł on przekląć Boga i dlatego nie można było uznać świętości nieszczęsnego Piotra Skargi.
W 1852 roku w Moskwie zmarł pisarz i dramaturg rosyjski, Mikołaj Gogol. Pochowano go 4 marca. Po kilku latach, kiedy ekshumowano jego grób, okazało się, że w momencie pochówku znajdował się w stanie śpiączki. Obudził się w grobie. Po walce o życie, skulony w rogu pomieszczenia, zmarł.
Więcej szczęścia miał kompozytor - Niccolo Paganini. Jako dziecko ciężko zachorował i... zmarł. Jednak w czasie uroczystości pogrzebowych, leżący w trumnie Paganini nagle zaczął się ruszać. Uradowani rodzice rzucili się do odzyskanego cudem syna.
Pewien pastor, Schwartz, był miłośnikiem hymnów. Kiedy zmarł, wierni postanowili odśpiewać jego ulubiony hymn na pogrzebie. Jakież było ich zdziwienie, kiedy z trumny dołączył do nich gromki głos zmarłego!
Na wyspie Lesbos wierni opłakiwali śmierć swojego biskupa - Nicephorusa Glycasa. Zmarł on w marcu, w 1896 roku. Uroczystości żałobne trwały już dwa dni. Ciało biskupa, odświętnie ubrane, spoczywało na marach. Nagle na oczach zgromadzonego tłumu biskup usiadł, rozejrzał się zdumiony i zażądał wyjaśnienia, co się dzieje, o co chodzi i dlaczego wszyscy tak się jakoś dziwnie na niego patrzą.
W 1893 roku osoby odwiedzające pewien cmentarz zgłosiły władzom dziwne dźwięki, wydobywające się z jednego z grobów. Kiedy w końcu odkopano mogiłę, okazało się, że pochowana tam młoda kobieta w zaawansowanej ciąży urodziła w trumnie dziecko. Mimo dramatycznej walki "zmarłej" o życie dziecka i swoje, niestety, oboje się udusili.
Popularną metodą, mającą na celu sprawdzenie czy nastąpiła śmierć rzeczywista było stawianie na ciele zmarłego zapalonego stożka z wosku. Zakładano, że u osób żywych krążenie krwi spowoduje powstawanie pęcherzy. Metoda ta okazała się skuteczna w przypadku karabiniera papieskiego - Luigiego Vittoria, który, po postawieniu mu na nosie płonącego stożka, nagle ożył. Przeżył jeszcze wiele lat, a śladem po "śmierci" była blizna na nosie.
W 1964 roku (niektóre źródła mówią o 1982 roku) pewien lekarz przeprowadzał sekcję na zmarłym niedawno mężczyźnie. Kiedy wykonał pierwsze cięcie, nieboszczyk nagle usiadł i złapał biednego patologa za gardło. Mężczyzna przeżył, za to lekarz zmarł na zawał serca.
Rekordzistką w ilości stwierdzanych śmierci była 97-letnia Kolumbijka - Dona Ramona. W jej przypadku śmierć stwierdzano aż czterokrotnie. Za każdym razem zaskakiwała żałobników, kiedy szykowali ceremonię pogrzebową. Z racji serii zmartwychwstań sędziwej matrony, przy jej ostatniej śmierci podjęto decyzję, żeby wstrzymać się z pochówkiem. Ciało Dony Ramony leżało na marach tak długo, aż unoszący się zapach przekonał rodzinę, że tym razem ich babcia zmarła po raz ostatni.
Czy takie przypadki mogą mieć miejsce współcześnie? Oczywiście. Znane są opowieści o osobach, które budziły się podczas przygotowań do pochówku czy w kostnicy. W 2010 roku, w okolicach Szczecina miał miejsce przypadek, gdzie starszego mężczyznę - Jana Szymańskiego - uznano za zmarłego. Pan Jan zacharczał podczas brania miary na trumnę. Tylko krok dzielił go od pochowania żywcem.
Lęk przed pochowaniem żywcem towarzyszył wielu znanym osobom. Edgar Allan Poe napisał nowelę "Przedwczesny pogrzeb", opowiadającą o chorym na katalepsję człowieku, który podczas jednego z ataków uznany zostaje za zmarłego i pochowany. Pogrzebu bali się również Hans Christian Andresen, William Collins czy Kajetan z Karnic Karnicki - szambelan carski - wynalazca systemu rurek, pozwalającego oddychać w trumnie. Wiele osób zostawiało w testamentach szczegółowe instrukcje dotyczące upewniania się, co do prawdziwości śmierci. Wielką popularnością cieszyły się urządzenia pozwalające na komunikowanie się "zmarłych" ze światem zewnętrznym.
Według osób zajmujących się konserwacją starych cmentarzy, w ok. 2% grobów znaleźć można ślady po próbach wydostania się spod ziemi. Wraz z rozwojem medycyny udoskonalono metody stwierdzania zgonu. Oczywiście, zawsze może zdarzyć się pomyłka, ale nie jest to już tak nagminne, jak dawniej.
Tafefobia jest odzwierciedleniem największych lęków człowieka. Strach przed zamknięciem w małej, ciemnej trumnie, zakopanej głęboko pod ziemią. Bez szans na ratunek, bez powietrza i bez nadziei. To jeden z najbardziej przerażających lęków człowieka. A może wolałbyś zostać skremowany?
źródło
ze strachu w trumnie, a tego w instrukcji nie ma, wiec nawet nie wiedzialabym co z "tym" zrobic.
a sposobów jest na pewno mnóstwo. Szpikulec w serce to raczej stara metoda ale jakiś cyjanek czy inne ustrojstwo albo coś wstrzyknąć i ma się pewność. Co do wyjścia z naszego Polskiego grobu to nie ma nawet opcji bo nie dość, że trumna jest głęboko to jeszcze ziemi jest nasypane na górkę. Co do płytkich grobów to od razu przypomniał mi się Katyń albo Wołyń, ciekawe ile tam nieszczęśników się udusiło w ziemi bo raczej nikt tam zgonów nie sprawdzał. 
