Mumio jest substancją brunatną lub brązowo-szarą, w postaci wydzieliny naskalnej. Pochodzenie tej wydzieliny skalnej nie jest znane. Jedna z hipotez zakłada, że są to przetworzone w skałach szczątki organiczne (roślinne i zwierzęce), które podlegały przemianom przez tysiące, a może miliony lat i w pewnych warunkach wypływają na zewnątrz przez naturalne szczeliny oraz pory skalne. Mumio wykazuje wielokierunkowe działanie na organizm człowieka. Ma właściwości regulatora biologicznego.
Lecznicze właściwości mumio są opisane w starożytnej literaturze medycznej Chin, Tybetu, Mongolii, Persji, narodów Azji Środkowej i wielu innych krajach Wschodu. Od czasów starożytnych stosowane przez ludzi w górskich regionach na Kaukazie i Dalekim Wschodzie. Znane było i cenione przez Hipokratesa, Arystotelesa, lekarzy Aleksandra Wielkiego, Awicennę i wielu innych lekarzy starożytności.
Mumio (Mumijo) w języku greckim oznacza „utrzymanie ciała”, Arabowie mówią na to „Pot górski” w Birmie – tui-chao (krew gór), w rejonie Ałtaju nazywa się to „olej górski”, a w Tybecie i Mongolii – bragshaun co oznacza „sok skalny”. Shilajit, jest nazwą sanskrycką, pod którą występuje w Ajurwedzie – prastarym systemie medycznym Indii. Ludzie z plemienia Hunza, mieszkańcy gór, otaczają go tajemnicą i nazywają mianem „miód górski”.
Kilka próbek Shilajit pobranych w Ałtaju wskazuje na wiek od 550 do 1540 lat, a próbki pobrane w Azji Środkowej wykazały wiek mumio na 15 tysięcy lat!!!
Właściwości lecznicze, mumio zawdzięcza swojemu złożonemu składowi, który obejmuje szereg biologicznie czynnych substancji, ale „krew gór” nie zdradza wszystkich swoich tajemnic, nawet w dzisiejszych czasach. Nie jest do końca znane pochodzenie wielu składników „skalnego soku”, choć naukowcy rosyjscy rozpoczęli badania mumio na dużą skalę już od lat 50-tych dwudziestego wieku.
Pierwsze badania (jeszcze w ZSRR) przeprowadził prof. dr. n. med.Szakirof, wybitny naukowiec i dyrektor Uzbeckiego Instytutu Traumatologii i ortopedii. Po latach badań eksperymentalnych i klinicznych zaczęto oficjalnie polecać mumio, jako ogólny nieswoisty biostymulator w leczeniu złamań kości. Od 1961 roku mumio zostało dopuszczone do stosowania w klinice uzbeckiego instytutu, gdzie stwierdzono dużą aktywność leku, wyrażoną w postaci bardzo znacznej redukcji czasu leczenia złamań u pacjentów.
Oto fragment wpisu z „Rejestru produktów leczniczych Rosji”:
Tytuł: Mumio Ałtaj udoskonalone.
Nazwa łacińska: Ałtaj Depuratus Mumio.
Farmakologiczne grupy: Biologicznie aktywny suplement diety. Tonik. Środek regenerujący i adaptogenny.
Skład Shilajit, to naturalna mieszanka organicznych i nieorganicznych, łatwo rozpuszczalnych w wodzie substancji, różni się proporcją i ilością poszczególnych składników w zależności od miejsca pochodzenia. Pozyskiwana jest w trudno dostępnym górskim terenie, często w jaskiniach, na wysokości 2000 – 3000 m n.p.m. Występuje w wysokich górach Iranu, Arabii, Himalajach, Azji Środkowej, Kaukazu, Kazachstanu, Mongolii, Indii, Afganistanu, Pakistanu, Nepalu, Syberii, Zabajkala, Chin, Ałtaju, Albanii i Antarktydzie. Największą i najbardziej cenną zawartość składników czynnych posiada mumio występujące na Syberii, Kazachstanie, Kirgistanie i Ałtaju, zawierające 330 bioaktywnych związków, mikro i makroelementów oraz witamin odpowiednio zestawionych przez naturę. W tym 28 rzadkich pierwiastków śladowych (rubid, cez, bar, stront, cyna, chrom, antymon…), 40 makro i mikroelementów (potas, fosfor, wapń, żelazo, sód, cynk, kobalt, mangan…), 10 związków metali, 16 aminokwasów, kompleks witamin z grupy B, witaminy C, A i P, kwas benzoesowy, sterydy, fosfolipidy, olejki eteryczne, jad pszczeli, smołopodobne węglowodory (metan, etan, etylen, propylen, propan, izopentan, butan, heksan) żywice, auksyny, inhibitory, glikozydy i chlorofile (wiele składników jest jeszcze nieznanych).
Wszystko to idealnie zestawione przez naturę, w doskonałych proporcjach dla ludzkiego organizmu, działa po przez synergizm wszystkich, nawet w śladowych ilościach, składników, które oddziałują na wielu poziomach organizmu.
Wyjątkowe właściwości Mumio, jako pierwsi, zauważyli myśliwi, obserwując ranne i chore zwierzęta, które udawały się do miejsc występowania „skalnego soku” i lizały go, przywracając sobie w ten sposób zdrowie.
Według wielu rosyjskich badaczy:
- Mumio podwyższa biologiczną aktywność pojedynczych komórek i całych złożonych systemów organizmu.
- Pomaga w utrzymaniu odpowiedniego poziomu i stężenia elektrolitów.
- Reguluje bioelektryczną aktywność serca.
- Aktywizuje i reguluje przemianę materii.
- Stymuluje usuwanie toksyn z organizmu (ma zastosowanie przy wszelkich zatruciach).
- Poprawia sprawność wątroby, przez usuwanie toksyn i regenerację komórek.
- Przyspiesza zrastanie kości i gojenie ran, stymulując wzrost nowych komórek.
- Wpływa na zwiększenie ilości czerwonych krwinek i hemoglobiny (lepsze odżywienie, dotlenienie i oczyszczenie komórek i tkanek).
- Hamuje i likwiduje wszelkie procesy gnilne zachodzące w organizmie.
- Rozszerza naczynia krwionośne i opóźnia proces ich wapnienia, likwiduje zatory i zakrzepy.
- Reguluje ciśnienie krwi.
- Wspomaga organizm w walce z wszelkimi chorobami, również wirusowymi, po przez zwiększanie produkcji endogennego interferonu.
- Pobudza aktywność fagocytów oraz mikro- i makrofagów.
- Pozytywnie uczestniczy w biosyntezie DNA, RNA i ATP.
- Wpływa na odbudowę membran komórkowych.
- Przywraca obniżone funkcje analizujących centrów mózgu i pni nerwów obwodowych.
Jedne z ostatnich badań mumio, dowiodły, że zawiera w swoim składzie grzyby o podobnych właściwościach do penicyliny i stąd nasunęły się przypuszczenia, że „skalny sok” im właśnie zawdzięcza swoje działanie, jako doskonały i niezawodny środek bakteriobójczy w leczeniu wielu chorób zakaźnych, takich jak, czerwonka, gruźlica oraz wszelkich chorób związanych z procesami zapalnymi.
Według N.M. Fedorovskiego i innych badaczy, środkowoazjatyckie Mumio w połączeniu z innymi środkami terapeutycznymi ma pozytywny wpływ na przebieg ostrej choroby popromiennej.
Mumio jest powszechnie dostępne w Rosji, na Ukrainie i innych byłych republikach ZSRR, po za tymi, które weszły w skład Unii Europejskiej.
Ale i w tych krajach, gdzie jest ono dostępne trzeba uważać na jego, jakość, ponieważ nieuczciwych ludzi nigdzie nie brakuje.
Mumio, aby było skuteczne, musi być „żywe”. Otrzymywane za pomocą łaźni wodnej w temperaturze 80-100o C traci wartość większość swoich bioaktywnych składników.
W jaki sposób bez specjalistycznego sprzętu laboratoryjnego można sprawdzić, czy mumio nie jest fałszywe lub „udoskonalane”?
– Naturalne mumio twarde lub rozpuszczone ma specyficzny, raczej przyjemny zapach, przypominający gorzkawo-cierpkawą naturalną roślinną żywicę.
– Fałszywe mumio (obojętnie w jakiej postaci) może nie posiadać żadnego zapachu lub może pachnieć lekko naftą, albo kawą, ponieważ kawa bywa dodawana, zwłaszcza do mumio w proszku.
– Naturalne mumio w postaci plastycznej masy (surowca), takie najlepszej jakości, zawsze będzie miało czerwonawy odcień.
– Temperatura topnienia mumio naturalnego jest zbliżona do temperatury ciała człowieka, dlatego po przytrzymaniu w palcach kawałka mumio w postaci plastycznej lub proszku (ok.2-3 min.) naturalne mumio roztopi się.
– Mumio sfałszowane zawierające dodatek bitumu (asfaltu, żywicy lub in.) będzie topić się w temperaturze ok. 50 stopni Celsiusza.
– Martwe mumio (poddane obróbce termicznej) nie topi sie pod wpływem temperatury ludzkiego ciała, można je jedynie rozmiękczyć.
– Prawdziwe mumio nie łączy się z tłuszczami i olejkami.
– Można połączyć prawdziwe mumio z tłuszczami, ale wymaga to zastosowania substancji emulgujących (najlepiej naturalnych), dlatego takie mumio kupuj tylko z rąk ludzi godnych zaufania.
– Mumio naturalne dobrze rozpuszcza się w wodzie i naturalnych płynach (soki, ziołowe herbaty, płyny ustrojowe – mocz, ślina, krew, osocze, łzy) oraz w 96% spirytusie.
– Mumio z „dodatkami” źle rozpuszcza się w wyżej wymienionych płynach.
– Przy połączeniu roztworu wodnego mumio z substancją kwaśną (np. sok z cytryny) naturalne mumio mąci się i wytrąca osad. Natomiast przy połączeniu z substancja alkaiczną (np. roztworem sody oczyszczonej) naturalne mumio nie mąci się, a powstały osad ginie.
– Mumio znajduje się w kilku miejscach na kuli ziemskiej, wysokogórskich i trudno dostępnych miejscach, często dostępnych tylko specjalnie wyszkolonym ludziom (alpinistom), co pozyskiwanie go czyni trudnym i nie tanim. Dlatego zbyt niska cena może świadczyć o tym, że mumio nie jest w 100% prawdziwe lub całkiem fałszywe.
Nadmienić trzeba, że Mumio nie uznaje się w Polsce, ani w Rosji, jako lek, tylko, jako suplement diety. O ile w Rosji część lekarzy uznaje Mumio i zaleca je swoim pacjentom, o tyle w Polsce jest ono prawie zupełnie nieznane.
Mumio nie da się opatentować, a nawet do końca rozpoznać jego skład, nie można go zsyntetyzować, dlatego nie będzie ono popularyzowane, ani szeroko udostępniane, bo koncerny farmaceutyczne nie mają w tym interesu. Po za ludźmi - co raz bardziej schorowanymi.
O zbawiennym wpływie mumio na ludzi możemy przeczytać w tym temacie: Ludzie o wzroku yeti
Źródło: I, II, III, IV
Użytkownik daxx edytował ten post 04.11.2013 - 14:33
