7 odpowiedzi w tym temacie

[Sventer]

Wspaniały tekst... Co o tym sądzicie? Wrzucam do filozofii, bo chyba najbardziej pasuje jako pewna myśl, idea. Czy my właściwie o czymś co robimy decydujemy? O tym co czujemy? Czy robimy to automatycznie?

[skar]

Ostatnio na tym forum pojawił się film dokumentalny o podświadomości. Było tam wspomniane o tym, że właśnie często nie my sami, decydujemy, tylko nasza zaprogramowana podświadomość.

Ale no cóż, właśnie to stanowi według mnie piękno natury ludzkiej. Czym w końcu byśmy byli jakbyśmy podejmowali wszystkie decyzje w sposób całkowicie racjonalny, a emocje byłby w pełni przez nas kontrolowane? Wydaje mi się, że znam odpowiedź: Sztuczna Inteligencja.

[Hunter]

Czy obłędem? Powiedziałbym raczej, że strasznie egoistycznym zachowaniem. Każdy z nas to odczuwa i wszystkich to boli w jakimś sensie. Człowiek, który kieruje się tylko swoim interesem dla mnie jest człowiekiem biednym i trzeba go traktować jako ułomnego. Może powiedziane boleśnie ale konkretnie. No bo jak można oceniać człowieka, który kompletnie nie posiada żadnej empatii? Należy mu tylko współczuć i starać się w swoim życiu pomagać i szerzyć dobro w jak największej skali. Ale ja młody jestem, więc może się nie znam - po prostu tak uważam.

Użytkownik Hunter edytował ten post 23.02.2013 - 01:23

[PTR]

Nie patrzę na kogoś, spoglądam na samego siebie.
Jestem dalą pierwotnej mądrości, oto moje magiczne dzieło,
Zrozumienie wolne od dualności jest niepojęte!

Ciało to fundament dla osiągnięcia wewnętrznej mądrości.
Całe nasze życie zmienia się z chwilą, gdy zrozumiemy, że rzeczywiście posiadamy niezniszczalny umysł, a więc możemy osiągnąć wszystko. Wtedy pojawia się nagle przestrzeń pełna możliwości, możemy kształtować świat na zewnątrz i wewnątrz zgodnie z naszym życzeniem, sięgamy po olbrzymie i nieograniczone bogactwo. Umysł nie jest rzeczą, jest przestrzenią. Jeśli poobserwujemy zjawiskowy świat i nasze własne wnętrze, stwierdzimy, że oprócz przestrzeni wszystko, co przeżywamy, kiedyś powstało, teraz właśnie się zmienia, by następnie znów się rozpuścić. Nic, co uwarunkowane, nie może być trwałe.
Tylko w stanie bezwysiłkowego spoczywania w tu i teraz, można naprawdę zrozumieć, że wszystko jest umysłem. Krok po kroku rozpoznaje się wtedy pomiędzy myślami i uczuciami świadomą przestrzeń i coraz lepiej można w niej spoczywać. Nie ma większego szczęścia.

Plusik za temat!

Użytkownik PTR edytował ten post 23.02.2013 - 10:42

[Sventer]

Zgadzam się powyższym wypowiedziami, serio bardzo rzadko spotykam się takim podejściem do pewnych spraw. Aż się miło patrzy, że są jeszcze ludzie, którzy myślą podobnie jak ja. Gdyby się tak zastanowić nad tym kim jest nasze społeczeństwo można by to podsumować pewnym cytatem(Czasami cytaty lepiej wyrażają pewne myśli).

„Ludzkość wpadła w spiralę strachu, apatii i nienawiści. Takie ludzkiego instynkty napędzają hierarchiczny system polityczny i biurokrację, która ogranicza podstawowe ludzkie prawdo do bycia szczęśliwym. Społeczeństwo oparte na strachu, apatii, nienawiści ustanawia system mający fundamentalny wpływ na zadowolenie jednostki. Tłumi on indywidualny rozwój podtrzymujący schematy wyższości i niższości oraz klasowości. Społeczeństwo oparte na fałszywych ideach.”

[Dexter]

Sventer , również miło mi spotkać "podobnie myślącego" Smuci mnie też fakt, że jakiekolwiek proby naprawy naszego świata kończą się krzykiem krytyków mówiących jedynie o tym, że zmierzamy do utopii która nie ma prawa istnieć. Ludzie już tak zostali stłamszeni strachem i pustym konsupcjonizmem, pogonią za karierą, że każda chociaż mała proba pojscia w innym kierunku jest odrazu skazana według nich na niepowodzenie. Ludzie przestali wierzyć w lepszą przyszłość, jest to dla nich tak odległe pojęcie, że uważają to za utopie...