1 odpowiedź w tym temacie

[Ripsonar]

Podziemne bazy. Fakty część 1
„Może to zabrzmi dziwnie, lecz pod naszymi stopami istnieje dosłownie cały świat, o którym nic nie wiemy” Dr. Richard Sauder

Często w internecie znajduję debaty na temat co rusz opisywanych, choć ścisłe tajnych, konstrukcji okazujących się wojskowymi, wywiadowczymi obiektami o tajemniczym pochodzeniu z niewiarygodnie głębokim usadowieniem. I choć co poniektóre mają swoje potwierdzenie w oficjalnych źródłach wojskowych, a nawet są tematem licznych debat w telewizji, to zdecydowana większość omawiana jest z drugiej, trzeciej.. dziesiątej ręki. Większość, zdaję sobie sprawę, z łatwością określa się mianem – kolejnych teorii spiskowych. I na tym temat powinien się kończyć. Abstrahując od nonsensownego rozumienia owego sloganu, ośmieszenia i zdyskredytowania owej tematyki, pojawiają się ludzie, uparci w dążeniu odkrycia prawdy badacze, którzy z rzetelną postawą naukowców zbierają materiały, przeprowadzają wywiady, i najważniejsze .kompletują dowody potwierdzające nie tylko istnienia samych podziemnych baz – ale i całego podziemnego świata, które swoimi rozmiarami może prowadzić do mocnego zawrotu głowy.
Zajmiemy się owymi ludźmi, owymi dowodami. Aby uwierzyć w realność owych struktur, zacznijmy od faktów potwierdzających możliwości budowy takich obiektów na zdawałoby się niemożliwych do osiągnięcia głębokościach. Takie konstrukcje zresztą często noszą nazwę D.U.M.B – Deep Underground Military Bases, Głębokie podziemne bazy wojskowe.

Założenia

Stany Zjednoczone są iście fabryką kompleksów usytuowanych szczególnie pod ziemią. To jeden z niewielu krajów, który swoje upodobanie wykorzystuje z takim rozmachem. Stan techniki nabytej 50 – letnią praktyką prowadzenia podziemnych wykopów pozwala na budowanie instalacji wszędzie na świecie : pod bagnami, pustyniami, lodowcami, wielkimi i małymi miastami, pod gruntami rolniczymi, górami, lasami, a nawet pod otwartym morzem! Pierwsze wzmianki o tajnych podziemnych bazach badawczych pojawiły się na forum publicznym w latach 80 –tych XX wieku.
1992 – Richard Sauder jest jednym z pierwszych, rzetelnych badaczy, który zwrócił uwagę opinii publicznej sprawę rozbudowy jak i tajemniczego (faktycznego) przeznaczenia podziemnych kompleksów wojskowych.

Przykłady podziemnych baz:
FEMA - centrum dowodzenia znajduje się między Olney a Laytonsville w Maryland tzw. Riggs Road . czy niedaleko Bluemont, w Wirginii. Wykorzystuje bazy podziemne jako regionalne ośrodki komunikacji i dowodzenia.
CIA . Koło Warrenlon w Wirginii. Na powierzchni znajduje się Ośrodek szkoleniowy CIA tzw. Stacja A, oraz kilka mil dalej oddział NSA w Vint Hill tzw „Farma”natomiast Stacja B- to domniemana podziemna baza Bear Wallow Road w górze VieTree. [Jak na tak małym obszarze dość duże skupisko wojska i służb specjalnych]
Baza Camp David - zlokalizowana w północnej części Maryland, jest jedną z większych podziemnych lokalizacji wojskowych, której tunele się sięgają aż do Pensylwanii.
Raven Rock Mountain Complex – jest to bunkier atomowy położony w stanie Pensylwania. Znajduje się tu Narodowe Centrum dowodzenia Wojskowego (nazywany niekiedy rezerwowym Pentagonem).

Raven Rock Mountain Complex zwany “Site R”

Laboratorium Los Alamos – Laboratorium państwowe gdzie 75% struktur znajduje się pod ziemią, dochodzące do 1,5 km głębokości. To tu znajdują się super komputery typu „Cray”. Laboratorium jest prowadzone przez Departament Gospodarki Energetycznej i Paliwowej [DOE]
Baza Sugar Grov (okolice)- w górach Wirginii zachodniej. Zajmowana przez marynarkę wojenną, dla celów Agencji Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) w związku z prowadzonymi zadaniami szpiegostwa elektronicznego [wg Jima Schnabel’a- szpiega RV- kompleks ten ma ogromne rozmiary i znajduje się u stóp góry Reddish Knob]
Baza Manzano – położona w pól-wsch. Bazy Lotniczej Kirtland. Tzw Zakład 1 i Zakład 2.
Baza NORAD - pod górą Cheyenne w Kolorado [1]
Oczywiście jest to tylko namiastka podziemnych baz. Na dzień dzisiejszy takie bazy, nawet pożytku publicznego znajdują się na całym świecie. Zajmijmy się jednak możliwościami technicznymi…
Filmik obrazujący , choć półjawne struktury podziemne wykorzystywane przez rząd USA.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=eemUGVuNg7Q

Budowa D.U.M.B. Jak, gdzie i kto to robi.

Budową kompleksów zajmuje się zarówno wojsko, jak i specjalistyczne firmy prywatne. Spójrzmy, jakie instytucje specjalizują się w takich budowach.
1. Korpus Inżynieryjny Armii Stanów Zjednoczonych (USACE) – zajmujący się planowaniem, projektowaniem, budową i zarządzaniem tam, obiektów dla budownictwa lądowego, Armii i agencji federalnych, m.in. Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych.[2]
1961 – Pierwsze wzmianki Korpusu potwierdzające zaangażowanie w budowie podziemnych obiektów.
1979 - USACE wydaje podręcznik w sprawie odprowadzenia dużej ilości ciepła z baz podziemnych na ponad 1200 metrów głębokości.
1996 – opublikowano Raport Pt; “Wymagania dotyczące bezpieczeństwa i zdrowia” zawierający rozdział “Konstrukcje podziemne-tunele, szyby i kseony“. [kseony- to wodoszczelne przegrody, pod której osłoną można prowadzić prace podwodne.- co świadczy że konstrukcje budują również w wodzie lub pod wodą!]
Będąc przy temacie konstrukcji w wodzie. Podwodne konstrukcje są budowane nawet pod szelfem kontynentalnym i to realizowane od co najmniej 35 lat! Przykładem są inwestycje Japonii w tej kwestii. Premier Japonii powiedział „Budowa jest technicznie możliwa, problemem są tylko pieniądze”. Przykładem jest:
1988 – Budowa tunelu Seikwan o długości 54 km między wyspami Honsiu a Hokaido. Jest to najgłębiej upubliczniony tunel pod morzem na głębokości 240 metrów pod dnem morskim! [3]

Schemat tunelu Seikan w Japonii.


..”Skoro dostępna jest technologia umożliwiająca budowę stałych, podziemnych obiektów niezależnie od warunków gruntowych, głównym ograniczeniem ich konstruowania staje się ich sens ekonomiczny, a nie możliwości techniczne…” [4]
2. Departament Gospodarki Energetycznej i Paliwowej [DOE] - Jedna z kluczowych departamentów rządowych zajmująca się budowaniem tuneli oraz wykorzystaniem i gospodarowaniem energią atomową. DOE posiada Repozytorium wiedzy z dziedziny nauki i techniki (OSTI) jest częścią biura do spraw nauki. Misją OSTI jest wspieranie postępu nauki i techniki poprzez dostarczanie literatury z tego zakresu, użytecznej dla zarówno fachowców jak i całej społeczności amerykańskiej. Dlatego prowadzi badania w zakresie fizyki, chemii, materiałoznawstwa, biologii, ochrony środowiska i informatyki [5]. Mało jednak kto wie, iż zajmuje się głęboko zaawansowanymi badaniami genetycznymi człowieka. To oni własnie odkodowali ludzki DNA. Celem było poznanie genetycznych zmian człowieka, a więc mutacji i wpływu promieniowania – aby zminimalizować ewentualne skutki takiej reakcji. Ich laboratoria badawcze to:
* Los Alamos- Nowy Meksyk
* Brookhaven – Long Island w Nowym Yorku
* Oak Ridge w Tennessee
* Lawrance Livermore w Kalifornii
* Baza Kirtland
[Szerzej tą kwestię - tj. kwestii genetyki, i dlaczego m.in DOE tym się zajmuje, oraz jakie ma to znaczenie w ukrytych planach podziemnych kompleksów NSA wyjaśnię w innym temacie, a mianowicie: Podziemne bazy -prawdziwe cele skrywane pod ziemią. P.S. post ukaże się jeszcze w grudniu 2012]
3. Agencja Obrony Jądrowej [DNA]
1980 – firma Boeing Aerospace sporządziła raport dla Agencji Obrony Jądrowej gdzie wyznacza 2 miejsca dla potencjalnych systemów tuneli dla arsenału atomowego
a) zachodnia cześć stanu Kolorado, niedaleko Grand Mesa
b) południowa cześć stanu Utaha, oraz dodatkowo środkowa Nevada.[pociski MX]
Raport dodatkowo określa ciekawe szczegóły: Liczebność personelu niezbędna do budowy, użytkowania i utrzymania takiego systemu tuneli o długości 1000 km i do 1200 m głębokości!. [na głębokości 800 metrów- 8692 osoby, zaś na głębokości 1030 metrów – 7871 osób personelu]. Budowa trwała by ok. 10 lat, zaś szacunkowy koszt wyniósłby 16 mld USD. Raport ten był traktowany jako w pełni przydatny w razie wojny nuklearnej, która wg założeń mogłaby trwać kilka miesięcy, a nawet i lat. Dlatego taki system – D.U.M.B byłby bardzo mobilnym i użytecznym konstrukcyjno -obronnym obiektem wojskowym na taka ewentualność. [..” koncepcja ukrytych i podziemnych baz daje większe możliwości użyteczności..”] Taki plan stworzenia systemu nuklearnego nazwano: Rezerwowe Siły Przyszłego Bezpieczeństwa (FSRT).
Jako ciekawostkę mogę napisać, iż np. odpady transuranowe składa się obecnie na głębokości 660 metrów np.: WIPP - Zakład pilotowy izolowania odpadów otwarty w 1999 roku, który znajduje się w południowo -wschodniej części Nowego Meksyku, 42 km na wschód od Carlsbadu. (utylizuje i składuje: odzież ochronną, szkło laboratoryjne, wyposażenie, glebę, szlam zanieczyszczony materiałami radioaktywnymi itp. Innym przykładem to Yucca Mountain w Nevadzie, który stał się Ośrodkiem Badawczym zlokalizowanym na głębokości 300 metrów.
4. Biuro Melioracyjne Stanów Zjednoczonych
5. Państwowy Komitet Robót Tunelowych Stanów Zjednoczonych
Firmy zajmujące się takową specyfiką to np:
TBM Exchange International – Firma internetowa! Oferuje pełne linie używanych maszyn do robot tunelowych marki Robbins oraz może pomóc w kompletowaniu operatorów tych maszyn.
Modele: Wirth, Lokat, Jarva [koszt od 175 tyś do 2 mln USD]
Spie Batignolles posiadające 2 TBM przeznaczone do robót w twardej skale. [są w stanie drążyć tunel o średnicy 5 metrów].

Technologia i sprzęt

Technologia robienia tuneli ma sporą historię. I tak:
robotnicy wyposażeni w kilof i łopatę
Wkrętarka do kamienia, tj: duża piła tarczowa z wypustkami tnącymi
Lata 50 – te. TBM - Tunel Boring Machine, który jest obecnie najbardziej znaną formą maszyn wiertniczych na świecie. Taką technologią zbudowano np kompleks NORAD w USA.
Kombajny przodkowe
Lata 80 -te Wysokociśnieniowe działka wodne. W tych latach dzięki odtajnieniu akt dzięki AFOI wiemy, że prezydent Ronald Regan zlecił budowę (rozbudowę) sieci podziemnych obiektów dla pocisków strategicznych. Lokalizacja tego przedsięwzięcia to prawdopodobnie miejsce wzdłuż łańcucha górskiego gdzieś w zachodniej części USA. Obiekty miały być na głębokości 915 metrów i o łącznej długości 320 km! W 1990 zakończono prace.
Kombajn podziemny – o napędzie nuklearnym, którego lico w obiegu zamkniętym oddziałując na lico skały wysoce rozgrzanym radioaktywnym litem. W 1972 roku – pierwsza wzmianka użycia tego rodzaju kombajnu było przyznanie patentu dwóm instytucjom: Narodowe Laoratorium Los Alamos oraz Komisji do Spraw Energii Atomowej.
Maszyny o napędzie atomowym (opatentowane w USA pod nr. 3.693.721) wykorzystują technologię wytwarzania tak dużej temperatury przy wierceniu, iż skała topi się, a następnie zastyga po chwili tworząc gładkie ściany.

Zarządzanie i finanse

Tajne podziemne bazy są rzecz jasna wykorzystywane przez US Army. Trzeba jednak zdać sobie sprawę, iż faktyczną pieczę nad tymi projektami sprawuje NSA, na w poły z CIA i NRO (National Reconnaissance Office – Narodowe Biuro Rozpoznania podlegające Departamentowi Obrony). Dowód? Projekty te nie należą do rozliczeń budżetowych wojska. Ba, sam kongres nie ma o nich zielonego pojęcia. Więc skąd są środki na finansowanie takiego przedsięwzięcia. Jest to tzw. Czarny budżet (programy korzystające z tego finansowej skarbonki zwane są Czarnymi Projektami). Aby uświadomić o jakich sumach mówimy, trzeba zdać sobie sprawę że sam publiczny budżet np. Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, za prezydentury Busha wyniósł 32 miliardów dolarów. To więcej niż łączne budżety Federalnego Urzędu Żywności i Leków, Państwowego Centrum Badań Naukowych, Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA). A o jakich kwotach mówimy w przypadku owych czarnych budżetów? Np. wg Tima Weinera w ciągu 1 roku za czasów Regana Czarny budżet realizowany przez agencje federalną CIA (przede wszystkim na handlu narkotyków) osiągnął 36 mld $!!! Za czasów Regana! O jakich kwotach mówimy teraz? Możemy tylko zgadywać.

Sieć

Często w licznych informacjach o podziemnych bazach (D.U.M.B) wspomina się się o sieci. Cóż to takiego? Otóż wielu poszukiwaczy doszło do informacji, jakoby każda baza jest połączona siecią połączeń z każdą inną, lub są wybudowane autostrady podziemne – jako główne linie połączenia podziemnego świata. Tak, tak, zebrane informacje, świadkowie i poszlaki wojska wskazują jednomyślnie o takich tunelach. I to nie jeden, dwa czy kilka, a olbrzymia sieć komunikacyjna, przecinająca całą Amerykę, tak jak to ma miejsce na powierzchni!
Przejrzyjmy zatem oficjalne informacje o takowej komunikacji.
1938 – pierwsza wzmianka o technologi szybkiej kolei z wykorzystaniem Tub typu Maglev! miała miejsce w III Rzeszy! Prędkość owej kolei planowana była na 1000 km/h! Poniżej plany budowy dworca kolejowego , jak również proponowane trasy dla sieci tuneli w Europie. (wg materiałów zaczerpniętych z: “Berliner Zeitung Illustrirte“, Nr. 33, 1938. prezentowanych przez Richarda Sauder’a). [6]

Szkic planu budowy dworca dla pociągów typu Maglev.


Plany budowy tras Maglev w Europie z opisem m.in. czasu podróży. Przypominam, że mamy 1938 rok.


1985 – Robert Salter z firmy Litton Industries na konferencji sponsorowanej przez MIT oficjalnie potwierdził zamiar budowy transkontynentalnego systemu tuneli komunikacyjnych na dużej głębokości.
Lata 90 – te – Powstaje Projekt Maglev (od słów Magnetic Levitation, MagLev) - tj. system komunikacyjny uzyskujący prędkości 150 m/s (540 km/h). Pewne niepotwierdzone informacje wspominają o osiągnięciu prędkościach naddźwiękowych wykorzystując zasilanie lewitacji magnetycznej – tzw. Kolejowy Projekt Maglev NMI). (w dalszej części wykażę, iż nie sa to tylko domysły). Projekt realizuje : Federalny Zarząd Drug Kolejowych, oraz Korpus Inżynierskiego i DOE. Termin zakończenia prac określono do 2000 roku z kapitałem 8,6 mln $. Całkowity koszt został oszacowany jednak na 17 mld USD i przy obsłudze 7800 – 8700 personelu. [7]
Czy taki system istnieje? Naturalnie. Dowodem niech posłuży nam Maglev - nowej generacji Super szybka kolej magnetyczna np w Japonii, Korei Południowej czy Chin (Shanghaj).Tradycyjne torowisko zostało zastąpione przez układ elektromagnesów. Dzięki polu magnetycznemu kolej ta nie ma kontaktu z powierzchnią toru, gdyż cały czas unosi się nad nim. (…) Dzięki zastosowaniu magnesów eliminowane jest tarcie kół, które w tradycyjnych pociągach znacznie ogranicza maksymalną prędkość jazdy (…). Dzięki temu Maglev osiąga prędkości do 700 km/h [8]

Przechył pociągu Maglev na zakrętach jest podobny jak przy jeździe na motorze.


Tak więc nie tylko taka technologia istnieje, ale i użyto tej samej nazwy jaką określono projekt podziemnej kolei, wraz z wykorzystaniem tej samej technologii!
A tak wygląda pociąg w akcji….
http://www.youtube.com/watch?v=NQyj-3C99bA

Mało tego, już w latach 60 -tych opatentowano technologię podróżowania w tunelach odciętych od zjawisk atmosferycznych (tunelach naziemnych, podwodnych czy podziemnych) wykorzystując próżnię w ich wnętrzu W takim tunelu pociąg będzie poruszał się w całkowitej ciszy nawet po przekroczeniu prędkości dźwięku. Ocenia się, że prędkość kolei w takie tubie rzędu 7000km/h byłaby zupełnie realna, wobec granicznej prędkości “orbitalnej” rzędu 8km/s. Jednocześnie brak tarcia i oporów powodowałby względnie niskie zapotrzebowanie na energię do napędzania takiego pociągu. [9]
I to może niedługo wejść w życie. Już teraz zaczęto przedsięwzięcie Trans-Australian Railway który obejmuje najdłuższy na świecie odcinek 478-km toru na niemal idealnie płaskiej równinie Nullarbor. Taka płaska powierzchnia wymaga minimalnych prac ziemnych dla wybudowania rury próżniowej (w których będą się poruszać pociągiem typu Maglev tube), która umożliwi transport przy maksymalnych prędkościach powyżej 6.000 kilometrów na godzinę. [10]
Czy w takim razie przeszmuglowane zdjęcia oraz opisy świadków nie nabierają nowego znaczenia i w tej kwestii?

Źródło: http://ripsonar.wordpress.com

[1] http://en.wikipedia....eyenne_Mountain
[2] http://pl.wikipedia....w_Zjednoczonych
[3] Richard Sauder - „Podwodne Bazy i tunele” , str. 65
[4] Tamże
[5] Tamże
[6] http://fidkar.wbp.kr..._marta_osti.pdf
[6] http://archive.coast...tml?theme=light
[7] Richard Sauder - „Podwodne Bazy i tunele”
[8] https://wayofwar.org...ities-in-Motion
[9] http://www.eioba.pl/...j#ixzz2D5O54W2P
[10] http://www.voxy.co.n...ev-cec/5/134834
Więcej na ten temat tu: http://cecaust.com.a...m Maglev_A4.pdf

Autor: Ripsonar
P.S - Następne części niebawem

Użytkownik Ripsonar edytował ten post 29.11.2012 - 00:19

[Staniq]

Trochę Ci pomogę, dobra?


W świadomości każdego, kto zetknął się z tematyką tajnych baz na terenie Stanów Zjednoczonych tkwi przekonanie, że istotną część tych instalacji zajmują podziemne kompleksy sięgające niekiedy wiele set metrów w głąb. Przekonanie to jest tym silniejsze, że istnienie tego typu instalacji jest poddawane w wątpliwość przez oficjalne czynniki rządowe i Armię USA. Sieć pełna jest bardziej i mniej przekonywających twierdzeń o istnieniu nieprawdopodobnych rozmiarów baz podziemnych sięgających kilka kilometrów w głąb, rozpościerających się na przestrzeni wieluset km2 na wielu poziomach. Do tego dochodzi jeszcze silne przekonanie o obecności obcych i apokaliptyczna wizja świata podziemnego jest gotowa - jawi się jako coś, co stwarza realne zagrożenie jeśli nie obecnie, to już na pewno w najbliższej przyszłości. Są też wywiady z osobami, które twierdzą, że kilkanaście lat przebywali w takiej bazie i przez tyle czasu nie oglądali światła słonecznego. Jeszcze inni twierdzą wprost o istnieniu całego świata, który wypełnia wnętrze Ziemi. Poza tymi specyficznymi przypadkami słychać jakby nieśmiało relację osób, które pracowały przy tworzeniu tuneli i ich infrastrukturze.

Artykuł ten jest jedynie formą zwrócenia uwagi na niektóre informacje oraz próbą analizy zdjęć satelitarnych wykonanych z rozdzielczością 1 i 2m, a także zdjęć bazy wykonanych z Freedom Ridge i Tikaboo Peak od 1995 do 2001 roku.

Większość tzw. "poważnych" witryn internetowych zajmujących się tematyką związaną z Area 51 raczej ostrożnie traktuje wszelkiego rodzaju doniesienia o istnieniu podziemnej bazy na terenie tajnego ośrodka lotów testowych. Niezmiernie rzadko informacje te są poparte rzeczowymi wywodami, bądź próbą przedstawienia jakichkolwiek dowodów, czy choćby nawet polemik związanych z istnieniem takiej podziemnej bazy na terenie Area 51. Wiadomo, że niektóre części Nevada Test Site (NTS) posiadają podziemne tunele ciągnące się dziesiątkami kilometrów pomiędzy poszczególnymi strefami. Jeśli tak, to dlaczego nie tu - w Area 51? Wiadomo, że baza lotnicza to raczej pas startowy i hangary. Co takiego miałoby znaleźć się pod ziemią? Wiadomo również, że dla satelitów wykonujących zdjęcia za pomocą promieni X, wnętrze budynków i hangarów nie stanowi poważniejszego utrudnienia, chociaż trudno mówić tu o zadowalającej jakości. Zatem wniosek gotowy: należy zbudować coś pod ziemią i tam trzymać to, co chce się ukryć. Problem jednak polega na tym, że chociaż samo wykonanie takiej instalacji nie stanowi olbrzymiego wyzwania, to efekty takich prac z pewnością trudniej jest ukryć dla satelity, który każdego dnia jest w stanie zauważyć ruch na powierzchni i zidentyfikować rodzaj prac aktualnie wykonywanych. I to stało się podstawą do zarzucenia twierdzeń o istnieniu niektórych instalacji i związanych z nimi programów na terenie centralnej Nevady.

Wiadomo, że Area 51 powstała w 1955 roku, a jej aktywność związana była z testami i lotami szpiegowskich U-2, potem A-12, SR-71. Na zdjęciach satelitarnych przedstawiających Groom Lake z 1968 trudno doszukać się jakichkolwiek oznak aktywności na skalę, która mogłaby usprawiedliwić budowę podziemnego kompleksu. Można jedynie spekulować na temat ewentualnego wejścia (wjazdu) do takiego kompleksu. Trudno powiedzieć jak taki wjazd miałby wyglądać, chociaż. Jeśli przyjrzeć się dokładniej tego typu konstrukcjom znanym już z NTS bądź innych bardziej znanych podziemnych instalacji (NORAD/ Cheyenne Mountains), można mieć już jakieś ogólne pojęcie. Jeśli dodatkowo weźmiemy pod uwagę fakt, że wykonawcą robót ziemnych i tuneli na terenie NTS jest Bechtel Nevada Inc., należy przynajmniej wziąć pod uwagę to w jaki sposób Bechtel wykonuje np. wjazd do tunelu, albo w jaki sposób wykonano szyby wentylacyjne i jaki jest ich wygląd na powierzchni. Wiadomo również, że znakomita większość budowli, pasy startowe (2), składy amunicji na terenie Area 51 wykonywała właśnie ta korporacja. Podziemny kompleks badawczy U1a na terenie NTS wykonany przez Bechtel z lotu ptaka nie jest możliwy do zidentyfikowania z jednego prostego powodu - wjazd do szybu, który prowadzi do podziemnej bazy jest przykryty sporych rozmiarów budynkiem (argument dla tych, którzy twierdzą, że przeznaczenie Hangaru 18 jest zgoła inne niż przechowywanie czegoś, co lata). Zanim przejdziemy do "rzeczowej analizy" należy podzielić wszystko "co podziemne" na grupy: tunele łączące kompleksy, podziemny kompleks badawczy, bunkry podziemne, instalacje służące przechowywaniu paliwa.

Dwa w jednym

Obszarem budzącym największe podejrzenia jest miejsce leżące w południowej części bazy, która bywa nazywana Asphalt Plant z racji swojego przeznaczenia (?). Wszyscy podają za Dreamland Resort jakoby było to miejsce służące do wydobywania i mieszania materiału służącego do produkcji pasa startowego. Proszę zwrócić uwagę na wielkość prac ziemnych wykonywanych tu na naprawdę dużą skalę. Trudno uwierzyć, że pas startowy o długości 4239m jest sprawcą tak wielkich prac ziemnych. Poza tym od dwudziestu lat nie uległy zmianie hałdy materiału ziemnego, który został zgromadzony w pd. części tego miejsca. Zdjęcia satelitarne (Ikonos /1m) pokazują wyraźnie wiele taśmociągów, które mają swój początek (?) u podnóża ściętego równo wzgórza, które wyglądem swym przypomina pokaźnych rozmiarów wjazd do tunelu. Zdjęcia tego obszaru wykonane z Freedom Ridge przez Chuck'a Clark'a, późniejsze z 2001 przez Joerg'a Arnu (Dreamland Resort) i Gary'ego Sellani (Lazy G Ranch) ukazują ten sam fragment, który kształtem przypomina wjazd do Cheyenne Mountain (NORAD), lub do kompleksu Yucca Mountain na terenie Nevada Test Site. Fragment ten można obejrzeć z trzech ujęć: dwa pod różnym kątem z powierzchni ziemi (Freedom Ridge - Chuck Clark, Tikaboo Peak - Gary Sellani, Joerg Arnu) i jedno z satelity Ikonos wykonane w rozdzielczości 1m. Wszystkie zdjęcia uwidaczniają elementy takie jak: wysoka konstrukcja do mieszania betonu, taśmociągi rozchodzące się od wykopu w zboczu (w dwóch miejscach), wały ziemne na pd. - wsch. części wykopu, konstrukcja przypominająca wieżę obserwacyjną (wieża obserwacyjna w miejscu wydobycia materiału do budowy pasa startowego - wydobycie pod specjalną ochroną?), ciężki sprzęt do przewożenia materiału sypkiego, spychacze, kilka ciężarówek. Na górze wejścia do tunelu widać wyraźnie wzmocnienie stropu, które odcina się poziomo od otoczenia, boki przypominają oskrzydlenia bramy wjazdowej i są charakterystyczne dla tego typu konstrukcji (widać to wyraźnie gdy porówna się zdjęcia wykonane pod różnym kątem. Kolejna rzecz z pewnością zastanowi zwolenników istnienia podziemnych instalacji w Papoose. Kierunek wykopu wskazuje na możliwe przejście pod Papoose Range, jednakże o ile kierunek jest zupełnie prawdopodobny, to już przeznaczenie rzekomego tunelu stoi pod znakiem zapytania. Owszem, jeśli tunel, to musi gdzieś prowadzić, ale istnienie tego tunelu nie musi od razu implikować istnienia tajnej bazy Lazara.

Zupełnie możliwe, że prace ziemne zostały spożytkowane również w bardziej oczywisty sposób: do pozyskania materiału, którym pokryto podłoże pasa startowego (starego i nowego). Jedno drugiemu nie przeszkadza i stanowi ciekawe połączenie, które tylko pozornie może się wykluczać.

Znikający samolot na drodze kołowania.

W jednym z artykułów Groom Lake Desert Rat Glenn'a Campbell'a doszukałem się zapisu obserwacji, która wydała się ciekawa nie dlatego, że obserwator zauważył jakiś nowy typ latającej maszyny, ale dlatego że ta maszyna po prostu zniknęła po skręceniu na boczny pas kołowania. Po dotarciu do ostatniej bocznej odnogi kołowania w Groom Lake samolot "schował się" za coś w rodzaju fałdy lub wału ziemi i nie pojawił się dalej. Nie był to dojazd do hangaru o przeznaczeniu szybkiego ukrycia (scoot'n'hide). Właściwie w pobliżu nie było żadnego hangaru, ani jakiejkolwiek innej budowli. Campbell czekał jeszcze dłuższy czas, ale samolot nie pojawił się więcej. Możliwe, że potwierdza to inną opinię o podziemnym hangarze gdzieś w południowej części Groom Lake. Obserwacja miała miejsce z Freedom Ridge, a więc ok. 20,5 km od Area 51. Zniknięcie nastąpiło gdzieś w południowej części ostatniej delty (czyli najbardziej na południe wysuniętego narożnika, na który składają się taxi-ways - drogi kołowania i główny pas startowy), w połowie lub 3/4 długości całej drogi kołowania w kierunku hangarów bazy.

Wydaje się być oczywistym fakt, że jeśli jest to zjazd do tunelu, musi on być położony gdzieś w pobliżu drogi kołowania, inaczej nie miałby racji bytu. Na zdjęciu satelitarnym jedynym takim miejscem (z oczyszczonym otoczeniem i słabo zaznaczonym "zjazdem") wydaje się być obszar zaznaczony na rysunku powyżej. Nie jest to jednak pewne na tyle, na ile pewna była sama obserwacja. Glenn Campbell potwierdził swoją opinię wiadomościami z tzw. drugiej ręki (ale jak pisze - od osób, które są w posiadaniu takich wiadomości). Zatem, jeśli istnieje podziemna droga kołowania - musi istnieć hangar czy miejsce, w którym samolot na powrót znajduje się na powierzchni. Podziemny zjazd jest przy południowej drodze kołowania, niedaleko starego pasa startowego i zupełnie możliwe, że nie jest to konstrukcja nowa. Jest to jedyna, jak dotąd, tego typu informacja w internecie. Wiadomo jednak, że już w latach 60-tych Rosjanie posługiwali się podziemnym lotniskiem, po opuszczeniu którego maszyna podrywała się do lotu. Czy w Groom Lake może być zupełnie inaczej? Jak najlepiej ukryć coś przed okiem obserwatorów i satelitów?

Podziemna baza w Groom Lake

To właśnie coś takiego miałoby nazywać się Area 51. Na taką informację czekają tysiące "fanów" bazy. W jaki sposób odkryć istnienie czegoś takiego jak podziemny ośrodek badawczy? Jakie jest jego przeznaczenie skoro jest to baza lotnicza? Jaki jest sens jej istnienia?

Internet pełen jest wyznań "tajemniczych" (byłych) pracowników bazy i tych, którzy coś tam słyszeli bądź szumnie i dumnie podpierają się swoim ph.d., by uwiarygodnić swoje wyznania na temat 12 poziomów w Groom Lake. Tunele ciągną się setkami kilometrów pomiędzy różnymi tajnymi bazami w różnych stanach. Istnienia tych baz niestety nikt nie potwierdził, tak jak nikt nie potwierdził istnienia baz na Księżycu, Marsie i sam Bóg wie gdzie jeszcze. Tak bardzo czasem chcemy w coś uwierzyć, że i tu wiara czyni "cuda". Przypisując wielkiemu narodowi amerykańskiemu niespożyte siły i możliwości zapominamy, że tam też biurokracja szaleje niczym tornado. Ale do rzeczy. Historia "badań Area 51" jest dziurawa jak ser szwajcarski lub nasz budżet. Do roku 1983 teoretycznie można było wejść na okalające Groom Lake wzgórza i szczyty znane jako Groom Range. Mało kto o tym wiedział, stąd brak jakichkolwiek zdjęć bazy z tamtego okresu. Praktycznie jedyne dawne zdjęcia to obrazy satelitarne z 1968, potem późne lata 80-te i dopiero początek 90-tych przyniósł powolny, aczkolwiek stały wzrost zainteresowania bazą. To oznacza, że przez wiele lat baza nie była "pilnowana" i przynajmniej teoretycznie mógł powstać podziemny kompleks badawczy. Kiedy? Trudno powiedzieć, ale można spekulować, że jeśli na terenie Nevada Test Site kompleks badawczy U1a powstał na początku lat 60-tych, po czym go nagle zamknięto, a ponowne "otwarcie" nastąpiło ok. roku 1968 (należy mieć na uwadze również fakt, że tego typu kompleksy badawcze i podziemne tunele nie były w tamtych latach czymś wyjątkowym), to jeśli tylko istniała taka potrzeba wykonano tunele i poziome odnogi również w Groom Lake. Ma to sens, jeżeli Amerykanie naprawdę przechwycili latający dysk, którego sami nie wyprodukowali. Badania nad obcą technologią z dala od ciekawskich oczu na terenie odległym i niebezpiecznym (próby jądrowe na terenie NTS) można było tam przenieść i spokojnie prowadzić niezauważone przez kogokolwiek przez całe dziesięciolecia.

A jeśli to wszystko to tylko największy mit XX wieku? Czy w takim przypadku istnienie podziemnego ośrodka badawczego miałoby sens? Przecież już sama Area 51 (ta na powierzchni) była dobrze pilnowana tak na ziemi jak i z powietrza. Wszystko to prawda, ale nie zapomnijmy o wszystkich zdjęciach, które pokazują dziwne obiekty w kształcie dysku latające w pobliżu Area 51 oraz filmy, na których widać bardzo szybko poruszające się obiekty tuż nad Groom Range. Jeśli mam być sceptykiem i z nieufnością podchodzić do wszelkiego rodzaju informacji na temat latających dziwadeł na całym świecie, nie mogę nie pomyśleć: przecież wtedy nic tak szybko latać nie potrafiło - żaden SR-71, ani ówczesny bezzałogowiec, których badania były dopiero w powijakach, a większość z nich swój żywot kończyła na deskach kreślarskich. Co takiego latało? Jeśli potrafiło się nagle unosić z dużą prędkością, to po co pas startowy? Wystarczy wtedy niewielki zamaskowany fragment windy, która wynosi takie cudo na powierzchnię - zupełnie jak to ma miejsce na lotniskowcach. Trudno zaprzeczyć filmom, które choć niezbyt dokładnie, ale przecież wyraźnie na tyle, żeby się nie pomylić pokazywały, lecący obiekt - nie flarę. Jeśli tak, to można by dać wiarę stwierdzeniom, że niektóre programy badawcze biegły równolegle i niektóre "tajne" informacje wychodziły na światło dzienne, by odwrócić uwagę od rzeczywistego obiektu badań (cokolwiek by to nie było). Następne pytanie: jak można wykopać dziurę w ziemi nie zwracając niczyjej uwagi? Co z materiałem, który zostaje wydobyty na powierzchnię? A jeśli buduje się przy tym pas startowy? Można wtedy powiedzieć, że te hałdy to efekt pozyskiwania materiału do produkcji cementu? Jeżeli wejście do kompleksu podziemnego stanowi jeden z hangarów, to zapewne niewiele się zmienił i on sam i jego otoczenie. Mamy kandydata?. Centrum bazy - tam, gdzie widać mnóstwo budynków - było by niezłym miejscem do ukrycia czegokolwiek - poszukaj i zgadnij - trudna łamigłówka, prawda? Ale centrum to też miejsce, gdzie stale przebywa mnóstwo osób o różnym poziomie dostępu do tajnych informacji. Do stołówki idą chyba wszyscy, na basen mają prawo wejść wszyscy. To nie jest chyba dobre miejsce na ukrycie igły - chociaż stóg jest jak ulał. Północna część bazy również odpada ze względu na przedmiot i zakres wykonywanych zadań i badań. Mieszczą się tu ośrodki pomiarowe i nawigacji oraz budynki, w których natężenie promieniowania mikrofalowego nie jest obojętne dla ludzkiego organizmu. A zatem południowa część bazy? Gdzie mieści się główny ośrodek ochrony bazy? (patrz panorama Area 51). Dlaczego w oddaleniu od centrum bazy? Jaki obiekt jest w pobliżu? Ktoś powie: no tak, znowu bajki o wielkiej windzie w Hangarze 18. Winda czy jej brak, ale faktem jest, że sam hangar i dwa mniejsze, do niego przylegające, nie zmieniły się zupełnie na przestrzeni długiego okresu czasu. Nic tam się nie dzieje. Nie wiemy co jest w środku lecz wraz z pojawieniem się coraz to nowszych technologii badano coraz to nowsze i doskonalsze samoloty - to prawda, jednakże w otoczeniu H-18 czas się zatrzymał. Nic tam nie uległo zmianie. A przecież zmiana projektu badawczego musi pociągnąć za sobą zmiany w infrastrukturze. Mogą to być drobnostki - ale tu nie ma żadnych zmian. Jeśli H-18 to wyłącznie buda dla ukrycia nowego tajnego samolotu, który jest właśnie oblatywany, to po co do tej budy dołączać kolejne dwa hangary (drugi i ostatni taki przypadek to Hangar-17). Żeby być w zgodzie z prawdą należy powiedzieć, że owszem - jedyną zmianą w pobliżu H-18 to kilka drzew, które mają kilkanaście lat. Poza tym budynek ten jest wyraźnie "odsunięty" od centralnej części bazy (inne przypadki oddalenia są raczej usprawiedliwione: skład uzbrojenia, zbiorniki paliwa, wydział testów napędów). Wiele osób, które od lat zajmują się zbieraniem informacji na temat Area 51 jest przekonanych o istnieniu rozległego podziemnego kompleksu w Groom Lake. Andreas von Rétyi pisze o "(...) prawdopodobieństwie graniczącym z pewnością" na temat istnienia kompleksu, który spoczywa wiele pięter pod powierzchnią ziemi (Andreas von Rétyi - "Kraina marzeń: Akt drugi - O początku pewnej zagadki" w "Syndrom UFO", wyd. PROKOP, Warszawa 1999, s. 216). Glenn Campbell, Tom Mahood wielokrotnie rozmawiali z osobami, które choć nie są zainteresowane publikowaniem ich nazwisk, twierdzą, że od dziesięcioleci najlepiej można było ukryć cokolwiek na terenie Area 51, ponieważ pozwalało na to położenie samej bazy, jej niedostępność oraz charakter obiektu (podziemna baza). Osoby te twierdziły również, że niektóre obiekty widoczne na powierzchni stanowią przykrywkę, bądź ich charakter jest taki, że mają wprowadzać w błąd obserwatorów. Zatem nie trzeba specjalnie ukrywać - wystarczy nadać odpowiedni wygląd, który skieruje ciekawy wzrok w inne "bardziej gorące" miejsca. Inną ciekawostką są zdjęcia zamówione wcześniej i otrzymane od Space Imaging, wykonane w technice 1m przez satelitę IKONOS, bądź w technice 2m przez Corona. Otóż niektóre obszary zostały zwyczajnie skasowane, wymazane. Trudno tu mówić o całkowitej pewności co do rzeczywistego wyglądu bazy, skoro zdjęcia otrzymamy po upływie co najmniej dwóch tygodni (jak dobrze pójdzie). Naturalnie nie mamy możliwości wglądu w oryginalne negatywy i po zapłaceniu $500 - 1500 można dostać zdjęcia zamówionego obszaru. Tak zrobiło Federation of American Scientists (FAS). Rosyjskie satelity również przestały chwalić się swoimi osiągnięciami, chociaż możliwe jest zamówienie zdjęć (wcześniejsze wersje) obszaru Groom Lake za pęczek banknotów z Groom Lake. Ciekawe wydaje się przekonanie wielu osób o połączeniu Area 51 tunelem pod Papoose Range do jeziora Papoose. Andreas von Rétyi przebywając w rejonie Freedom Ridge (1993) zauważył poświatę dochodzącą z rejonu Papoose. Podobnie rzecz ma się w przypadku późniejszych obserwacji (1995) - tym razem dokonanych ze szczytu Tikaboo. Relacja mówiła o trzech smugach słabego, rozproszonego światła dochodzącego z rejonu Papoose. I chociaż nie sposób powiedzieć, że baza w Papoose istnieje, to można wierzyć w relację o poświacie, która miała swoje miejsce w obszarze, który jest podobno zupełnie pozbawiony jakiejkolwiek działalności. Chociaż wiemy, że mnóstwo fotografii przedstawiających UFO to zwyczajna lipa, film z przelatującym obiektem w kształcie dysku w pobliżu Area 51 to nie żadna podróbka. Jednocześnie trudno jest sobie wyobrazić, że obiekty te stacjonują w którymś z hangarów bazy widocznych na zdjęciach. Jeśli nie w hangarze - to gdzie?

Nie wszystko jest tym na co wygląda

Baza w Groom Lake posiada całe mnóstwo obiektów, których przeznaczenie nie jest znane. Budynki i hangary opisywane przez kilka witryn na świecie to najczęściej efekt rozmów z byłymi pracownikami, projektantami z zakładów będącymi kontrahentami w tej części Nevady, jeden z tzw. dowodów w sprawie śmierci dwóch pracowników zatrudnionych jako pracownicy fizyczni - książka z instrukcjami dla ochrony bazy (Security Manual). W innych przypadkach polega się na podobieństwach różnych instalacji w miejscach dostępnych okresowo dla ludności cywilnej. Są jednak i takie obiekty, których przeznaczenie może być mylnie zinterpretowane. Tutaj, w Area 51 to tzw. Engine Test Cells, czyli miejsce testów samych napędów.

Teren ten leży na południowym krańcu bazy i jego wygląd nie uległ zmianie od kilku dziesięcioleci. Potwierdzają to zdjęcia z Freedom Ridge i Tikaboo Peak, a także zdjęcia satelitarne. O ile specjalne wykopy służą do tłumienia wylotu rozgrzanych gazów z dysz silników, o tyle łukowate wygięcie po północnej stronie do czego służy - nie wiadomo. Na terenie NTS jest również takie miejsce (Area 26), ale wygląda zupełnie inaczej. Kolejnym miejscem, które nie z racji wyglądu, ale swojego położenia, przeczy logice, jest niewielkie zgrupowanie kilku budynków, z których jeden (najdłuższy) stanowi strzelnicę (!). Jest to miejsce położone pomiędzy tzw. Tank Farm (zbiorniki paliwa dla SR-71), a Hangarami 9-16, które mieściły SR-71 Blackbird. Trzeba przyznać, że jest to mało szczęśliwe położenie.

Wszystko co groźne pod ziemię

Taka myśl przyświecać musiała rozmieszczeniu i położeniu składnicy uzbrojenia wraz z pięcioma bunkrami, które jedynie częściowo wyglądają na powierzchnię (dwa większe we wschodniej - bliższej obserwatorowi z Tikaboo Peak oraz trzy w zachodniej części, dalej od obserwatora).
Mają one charakterystyczną budowę. Uformowane w taki sposób, by zminimalizować ewentualne skutki przypadkowej detonacji, dodatkowo otoczone przez wał ziemi okalający cały kompleks.
Kolejny obszar z substancjami łatwopalnymi i wybuchowymi, to teren zbiorników paliwa. Wiosną 2001 usunięto potężne zbiorniki naziemne (pozostały jedynie dwa ostatnie - wysunięte najbardziej na południe). Niektórzy twierdzą, że zmiana nawierzchni na tym terenie świadczy o tym, iż nowe zbiorniki zostały umieszczone pod ziemią. Pozostaje zatem jeszcze obszar, który położony jest na zach. i pn.-zach. od Hangaru-18. Chodzi tu o miejsce składowania toksycznych odpadów, które zostały palone i składowane w specjalnych okopach, przykrytych cementem i ziemią. To żadna tajemnica, czy coś niesamowitego, ale dziwi, nawet bardzo, fakt bliskości tego składowiska i budynków mieszkalnych. Przecież składowisko można było zlokalizować np. 5km od południowego skraju bazy lub też na wschodniej części Groom Lake. Jest to jedna z tych mało intrygujących zagadek, które powodują uniesienie brwi z politowania.

Jest czy nie?

W ciągu dziesięcioleci można było przywyknąć do podwójnego oblicza bazy. Z jednej strony typowe, konwencjonalne, choć nowatorskie konstrukcje, z drugiej obserwacje obiektów latających, które nie poruszały się już konwencjonalnie, ani tak nie wyglądały. I jeśli tylko chcemy uspokoić nerwy - to Area 51, jest obszarem testowania najnowocześniejszych i pionierskich technologii wykorzystywanych przez wojsko. Jeśli pomyślimy jak dalece dzisiejsza technika i technologia różni się od tej tajnej z lat 60, 70-tych, to trzeba powiedzieć sobie, że diabli wiedzą czym oni tam latają, ale jedno jest pewne: skrzydeł nie potrzebują.

____________

Groom Lake/Area 51 Security Manual

http://www.aliensone...n/sec_man.shtml

Źródło: koscielec.pl

Użytkownik Staniq edytował ten post 28.11.2012 - 14:49