Sylwetka: Alfred Hitchcock
Henri Agel napisał: "Jeśli ktokolwiek stał się powodem kontrowersji w dziejach kina - jest nim Hitchcock. Nazwisko to jest świętością dla tych, którzy dostrzegają wysokie aspiracje reżysera, jego niezwykły kunszt artystyczny; dla innych Hitchcock pozostaje tylko zręcznym rzemieślnikiem, który wie aż nazbyt dobrze, jak zdobyć publiczność."
Alfred Joseph Hitchcock urodził się 13 sierpnia 1899 roku. Jego ojciec był surowym katolikiem, kształcił syna w kolegium jezuickim, po którym zaczął studia na politechnice. Jednak porzucił je, podejmując pracę w agencji reklamowej. Zanim Hitchcock zadebiutował jako reżyser, imał się wielu zawodów związanych z filmem. Zaczynał od tworzenia tekstów napisów do filmów, był rekwizytorem i dekoratorem, kierownikiem zdjęć, scenarzystą oraz asystentem reżysera.
Pierwszym samodzielnym filmem, zrealizowanym w 1922 roku był "Numer trzynasty", który to nigdy nie ukazał się na dużym ekranie. Jednak nie przejął się tym i robił następne. W 1926 nakręcił "Lokatora", który to zmienił ekranowy wizerunek reżysera i stał się najlepszym angielskim filmem zrealizowanym w tamtych latach.
Duże uznanie producentów przyniosły Hitchcockowi filmy kręcone w Stanach Zjednoczonych. Precyzyjny styl, ciekawa tematyka, specyficzny gust i umiejętność odpowiedniego działania na widza otworzyły mu bramy do największej machiny filmowej. Skupiał się na schematach panujących w amerykańskim filmie, które cieszyły się dużym powodzeniem wśród publiczności.
Hitchcock zaczął w swych filmach wykorzystywać elementy grozy, strachu, fantastyki i sensacji. Akcje zaskakiwały absurdalnym, pozbawionym logiki pomysłem.
W "Ptakach", nakręconych w 1963 roku, doskonale ukazany jest kontrast malowniczego miasteczka z przerażającą historią, jaka przytrafiła się mieszkającym tam ludziom. Natchnieniem do wstrząsających scen dla reżysera były informacje opublikowane w dzienniku, dotyczące stada kruków. Dodatkowo usłyszał on opowieść o tym, jak kruki zabijają swe ofiary wydziobując im oczy. Ptaki w filmie są symbolem niebezpieczeństwa, ich działanie potęguje niesamowita atmosfera, doprowadzająca widza w stan niepewności i zagrożenia.
Zaś w "Psychozie" z 1960 roku uwidocznił się typowy dla Hitchcocka model łączenia klasycznych sentencji, na które składają się przemoc, morderstwo i niepokój, który sprawia, że widz zaczyna zastanawiać się nad szczegółami.
W późniejszych filmach znajdujemy odbicie wykorzystanych wcześniej motywów.
Hitchcock sprawiał, że na jego pokazach widownia krzyczała z przerażenia. Sam wielokrotnie powtarzał, że uwielbiał sprawiać, by widz cierpiał w trakcie pokazu filmu. Pytany, jak doszedł do tego, że stał się specjalistą od tajemniczych dreszczowców, nie umiał jednoznacznie odpowiedzieć. Przychyliła się do tego fascynacja, jakiej uległ w młodości na wieść o niezwykłych zbrodniach. O sobie mówił, że jest osobą bojaźliwą, omijającą wszelkie przeciwności losu. Wynika z tego, że był przeciwieństwem słów, które opisują jego osobę.
O Hitchcocku mówi się "Mistrz suspense'u", gdyż jak nikt potrafi on precyzyjnie budować napięcie, w którym dużą rolę odgrywają charakterystyczne momenty ciszy, zawieszenia akcji, doprowadzające widza do granic wytrzymałości nerwowej.
U Hitchcocka film jest środkiem wypowiedzi, przy pomocy którego można udowodnić wszystko, o wszystkim widza przekonać, nawet o rzeczach najbardziej absurdalnych. W trakcie seansu dzieją się, wywierające silny wpływ na widza, procesy psychologiczne; poddaje nas realizmowi, lecz nie ukazuje go dosadnie, a wymaga od widza zaangażowania.
Najważniejszą rzeczą dla mistrza było zapełnienie rzędów krzeseł przed ekranem. Było to receptą jego sukcesów, które bezgranicznie osiągnął. Zmarł 26 kwietnia 1980 roku w Los Angeles.
źródło: www.horror.com.pl
