Znane greckie mity dotyczące wielkich, przerażających bestii mogą mieć naukowe podstawy – informuje serwis Discovery News.
Odnalezione przez archeologów na terenie Grecji, znacznych rozmiarów kości mogą tłumaczyć skąd wzięły się starożytne opowieści o dziwnych stworzeniach. Naukowcy sugerują, że szczątki prehistorycznych zwierząt, przodków współczesnych ssaków, mogły zostać odkryte w czasach starożytnych i posłużyć za dowód na istnienie bestii, które zakorzeniły się w greckiej mitologii m.in. cerber, chimera gryf czy cyklop.
Jednym z najsławniejszych znalezisk tego typu jest tzw. kość z Nikorii - fragment kości prehistorycznego ssaka, który wyginął około 1 mln lat temu. Odnaleziono ją 40 lat temu, lecz badacze sądzą, że trafiła już wcześniej w ludzkie ręce. Dopiero teraz postanowiono przedstawić ją publicznie w oksfordzkim muzeum archeologicznym.
W nadaniu wyższej rangi temu znalezisku kluczową rolę zagrała Adrienne Mayor, archeolog ze Stanford University i autorka książki pt. „Pierwsi łowcy skamieniałości”, której reedycja niedawno trafiła do księgarni. Pozycja ta przybliża historię kości z Nikorii oraz wielu innych skamielin, na bazie których wyrosły legendy i mity antycznej Grecji.
- Znaczną liczbę skamieniałości Grecy odnaleźli w miejscu zwanym przez nich jako „pole bitewne gigantów”, znajdujące się na terenie starożytnego Megalopolis (przyp.red. wielkoprzestrzenna osada, antyczna aglomeracja). Wierzyli oni, że spoczywały tam szczątki gigantów uśmierconych przez pioruny Zeusa – mówi A. Mayor.
Hans-Dieter Sues, profesor paleontologii kręgowców i kurator w Smithsonian's National Museum of Natural History w Waszyngtonie uważa, że starożytni Grecy starannie przechowywali tego typu szczątki co oznacza, że przykładali do nich ogromna wagę. Tłumaczą one także jak w legendach i wierzeniach greckich znalazły się różnego rodzaju potwory.
Kość z Nikorii, choć przez ponad dwie dekady pozostawała niesklasyfikowana i traktowana jako niewiele warta, okazała się kryć niezwykłą historię. Adrianne Mayor odkryła, że pochodziła ona z kości udowej „plioceńskiego słonia”, włochatego przodka współczesnych nosorożców, który żył pomiędzy 10 tys. a 2 mln lat p.n.e, który mógł posłużyć za inspirację jakiegoś mitycznego stworzenia.
Czarna, brudnawa barwa kości wskazuje na to, że została odkryta w pokładach węgla brunatnego a następnie była przechowywana na powierzchni, być może w jakiejś świątyni. Po upadku greckiej cywilizacji została ponownie zasypana i odkryto ją w drugiej połowie XX wieku. Przebyła ocean i trafiła do Stanów Zjednoczonych, gdzie na Uniwersytecie w Minnesocie poddano ją zabiegom chroniącym przed degradacją. Stamtąd po wielu latach trafiła na biurko Adrianne Mayor. Dziś, gdy poznano szczegółowo jej historię, wróciła do Europy – można ją podziwiać na wystawie kultury antycznej Grecji i Rzymu w Ashmolean Muzeum w Oxfordzie.
Click
