Dzisiaj zarejestrowałem się na tym forum,więc serdecznie wszystkich witam.
historia którą chcę opisać działa się (przynajmniej dla mnie) dawno temu tj. ok 20lat wstecz.
Niewiele osób słyszało tę historię i pewnie niewiele osób w przyszłości ją usłyszy, czy to ode mnie, czy też od mojego starszego brata jako jedynych świadków tego spektaklu.
Mam dwóch braci, jeden jest starszy o 3 lata natomiast drugi młodszy o 4.
Nie potrafię dokładnie umiejscowić w czasie owego zdarzenia ale po wspólnej dyskusji z bratem doszliśmy do wniosku, że ja wtedy miałem lat ok. 6-7 a brat 9-10.
Wstawaliśmy rano o godzinie 6:00, o 6:30 szliśmy razem z mamą na autobus. Po drodze mama zostawiała młodszego brata u opiekunki którą mieszkała w naszej wsi. Jest to dom oddalony od naszego o około 300m. Wieś położona jest nad dużym kaszubskim
jeziorem w wyniku czego przez część miejscowości biegnie wysoki nasyp przez miejscowych nazywany "skarpą". Aby dojść do domu w którym mieszkała opiekunka nasza matka zostawiała nas przy drodze i z młodszym bratem schodziła w dół owej gęsto zarośniętej
skarpy, jest to raptem ok 30m. Ja z bratem zawsze czekaliśmy na matkę przy dwóch starych, drewnianych domach stojących tuż przy drodze. Kiedy już wróciła szliśmy dalej razem na przystanek autobusowy.
Napisałem to wszytko żeby choć trochę oddać klimat tego wydarzenia, ale najciekawsze dopiero przed Tobą drogi kolego/koleżanko.
Pewnego zimowego dnia (choć śniegu sobie nie przypominam za to ok. godz 6:30 było
jeszcze bardzo ciemno) szliśmy jak zwykle w naszą codzienną podróż do szkoły.
Mama poszła z młodszym bratem do opiekunki i właśnie wtedy to się stało.
Nie pamiętamy który z nas zobaczył to pierwszy ale jest to bez znaczenia. Nad dachem jednego z tych drewnianych domów stojących przy drodze (domy te są bardzo niskie, tylko parter i poddasze) pojawiła się kula światła o średnicy ok 30cm. Świeciła bardzo jasnym i czystym światłem. Obserwowaliśmy to z bratem bez strachu ale za to z wielkim zainteresowaniem, kula była oddalona od nas zaledwie o 4-5m i mieliśmy sporo czasu aby dokładnie się jej przyjżeć. Stała nieruchomo w jednym miejscu w absolutnej ciszy, my także. I nagle odleciała. Pisząc odleciała nie mam na myśli powolnego ruchu, to był ruch szybki niczym błyskawica, absolutna cisza i smuga światła. Rozglądalismy się wokoło i jeden z nas zobaczył ją jeszcze raz pokazując drugiemu palcem. Daleko na niebie, wizg światła poruszający sie z ogromną prędkością w absolutnej ciszy zimowego poranka.
Minęło od tamtego czasu tyle lat ale kiedy o tym myślę to zawsze przechodzą mnie ciarki.
