Chciałbym się teraz zająć pracą Dmitrieva, którą radoslaw streszcza w drugiej części swojego tekstu. Jej główna teza zakłada, iż do Układu Słonecznego przedostaje się coraz większa ilość wysokoenergetycznych cząstek promieniowania kosmicznego, co prowadzi do wzrostu energii w całym Układzie i tym samym do zmian na planetach i Słońcu (w dalszej wypowiedzi Radka teza ta zostaje odwrócona - to zmiany na planetach mają dowodzić większej dostawy promieniowania - mamy więc do czynienia z klasycznym błędnym kołem w rozumowaniu; ale to szczegół).
Niestety, bezpośrednich dowodów na poparcie tej tezy Dmitriev nie podaje, co może dziwić, jeśli rzeczywiście, jak pisze Radek, Dmitriev i jego koledzy (...) znaleźli zdumiewająco spójne dowody że od czasu kiedy Voyager dokonał pierwszych pomiarów (20 lat wcześniej) heliosfera stawała sę coraz bardziej burzliwa i to począwszy od najmniejszych, zlodowaciałych księżyców obiegajacych planety zewnętrzne a na samym Słońcu skończywszy. Chyba nie trzeba nikogo przekonywać, iż dowody bezpośrednie (np. wyniki bezpośrednich pomiarów promieniowania kosmicznego) są dużo bardziej przekonujące niż dowody pośrednie (np. wynikające z przyjęcia hipotezy o takim, a nie innym wpływie promieniowania na stan Układu Słonecznego). Zacząłem się więc zastanawiać, czy nasza cywilizacja jest na tyle wysoko rozwinięta, by móc zmierzyć poziom promieniowania docierający do Ziemi spoza US. Okazuje się, że tak.
Już od ponad 50. lat w ramach tzw. monitorowania neutronów mierzy się ilość cząstek galaktycznego promieniowania kosmicznego (GCR) docierającego do ziemskiej atmosfery. Co więcej, dzięki pomiarom zawartości jednego z izotopów berylu (Be10) w pokrywach lodowych Grenlandii i Antarktydy można odczytać poziom GCR w minionych wiekach! Od razu nasuwa się pytanie, dlaczego Dmitriev nie powołał się na wyniki tych pomiarów, skoro były one dostępne w czasach, gdy pisał swoją pracę.
Odpowiedzi mogą dostarczyć inni rosyjscy naukowcy (to mój ukłon w stronę Radka, Kozakiewicza i Muhada). W 2000 roku Jurij Stożkow, Peter Pokrewski i Wiktor Ochłopkow z Instytutu Fizycznego im. Lebiediewa przy Rosyjskiej Akademii Nauk opublikowali artykuł pod znamiennym tytułem "Long-term negative trend in cosmic ray flux", w którym dokonali analizy pomiarów GCR od roku 1957. W konkluzji stwierdzili, iż dane pomiarowe wykazują ujemny trend, a więc dowodzą zmniejszającego się poziomu promieniowania kosmicznego docierającego do Ziemi - przeciwnie niż twierdzi Dmitriev!
Podobną analizę, lecz dotyczącą znacznie dłuższego okresu przeprowadził Ilia Usoskin wraz z kolegami. Ich model, bazujący na zawartości Be10 w lądolodzie grenlandzkim, pokazuje, że poziom docierającego do Ziemi GCR jest obecnie najniższy przynajmniej od 400 lat.
Zatem, wbrew słowom Dmitrieva, ilość wysokoenergetycznych cząstek promieniowania kosmicznego docierającego do Układu Słonecznego zmniejsza się. Myślę, że to znaczący krok w postulowanym przez Kozakiewicza wspólnym dochodzeniu do tego, co dzieje się w naszym Układzie Słonecznym. Następnym etapem powinno być przyjrzenie się opisywanym przez Dmitrieva "transformacjom planetofizycznym" i porównanie ich z rzeczywistością.
