List z kosmosu
Matematyczna interpretacja serii opóźnień echa radiowego
Matematyczna interpretacja serii opóźnień echa radiowego była opublikowana w miesięczniku PTMA URANIA nr 8/1977, a słowo wstępne: CZYŻBY PUKANO DO NASZYCH DRZWI? LINK napisał do niej ówczesny redaktor naczelny miesięcznika URANIA Dr Ludwik Zajdler.
W roku 1928, pracownik firmy Philips w Eindhoven Balthasar van der Pol oraz matematyk Carl Störmer i Jörgen Hals z Oslo, podczas wspólnie prowadzonych badań zjawiska odbicia fal radiowych od jonosfery, zaobserwowali nienaturalne echa radiowe o opóźnieniach od 3 do 15 sekund, pojawiające się seryjnie podczas kilku sesji badań. Tak duże opóźnienia echa radiowego nie dają się wyjaśnić zjawiskiem odbicia od jonosfery. Długie opóźnienia echa radiowego obserwowano już wcześniej a także i później, jednak nigdy nie zaobserwowano i nie zanotowano ich serii. Matematyczna interpretacja serii opóźnień echa radiowego jest próbą wyjaśnienia tego zjawiska działalnością automatycznej sondy, umieszczonej w pobliżu Ziemi przez cywilizację pozaziemską. Genezą tej, podobnie jak i wszystkich innych interpretacji jest idea nawiązywania łączności z cywilizacjami kosmicznymi przy pomocy automatycznych sond, sformułowana przez R. N. Bracewella.
Założenia wyjściowe.
1. Pozycją wyjściową "matematycznej interpretacji" było przyjęcie założenia, że na początku gdy nie ma żadnych wspólnych pojęć umownych, językiem kontaktów między cywilizacjami w kosmosie powinny być liczby i elementarne zasady matematyki.
2. Jeżeli wielkości opóźnień echa radiowego nadawane są przez przekaźnik radiowy z pewnej odległości od Ziemi, to wielkości opóźnień echa zanotowane na powierzchni Ziemi są większe od wielkości opóźnień nadanych przez przekaźnik, o wielkość czasu potrzebnego na dojście fali elektromagnetycznej z powierzchni Ziemi do przekaźnika i z powrotem od przekaźnika na Ziemię - opóźnienie dystansowe.
3. Jeżeli wartościom opóźnień nadawanym przez przekaźnik odpowiadają liczby, a serie opóźnień są formułami arytmetycznymi to symbole operacji arytmetycznych w seriach opóźnień także powinny być przedstawione liczbami.
4. Serie opóźnień echa radiowego opublikował C. Störmer w 1929 r.
5. Zakładając że opóźnienie dystansowe wynosi 2 sekundy, które dla wyróżnienia wielkości opóźnień nadawanych przez przekaźnik należy odjąć od wszystkich wartości opóźnień w seriach, oraz zakładając że w seriach opóźnień pomniejszonych o 2 sekundy, cyfry 6 i 7 są symbolami operacji arytmetycznych - znaczenie serii opóźnień jest następujące:
Wyjaśnienie przyjętych zasad interpretacji, oraz regularności w seriach echa radiowego.
1. Serie opóźnień echa radiowego są zbiorami liczb pod postacią których są ukryte formuły matematyczne: jednomiany, wielomiany i równania arytmetyczne. Wyrazy w seriach odpowiadające liczbom podlegają sumowaniu, pomimo nie występowania znaków dodawania, z uwzględnieniem zasad regulowanych cyframi 6 i 7, oraz instrukcją - seria IV.
2. Konstrukcja serii - ilości wyrazów we wszystkich seriach oraz wyniki rozwiązań działań arytmetycznych są wielokrotnościami liczb pierwszych.
a/ Serie opóźnień które odpowiadają jednomianom i wielomianom posiadają ilości wyrazów równe liczbom pierwszym: 3-seria III; 5- seria IV; 13-seria II
b/ Serie opóźnień które odpowiadają równaniom posiadają ilości wyrazów równe podwojonym liczbom pierwszym: 2 7 - seria I oraz 2 11 - seria V
c/ Wyniki rozwiązań wielomianu (seria II), oraz równań (seria I i seria V) są iloczynami liczb pierwszych z których jedna jest ilością wyrazów w wielomianie lub ilością wyrazów po jednej stronie równania.
3. Cyfra 6 jest znakiem przeniesienia w systemie dziesiętnym, czyli inaczej cyfra 6 zwiększa o rząd wartość liczby po jej lewej stronie w stosunku do rzędu wartości liczby po jej prawej stronie według zasady: tysiące 6 setki 6 dziesiątki 6 jednostki
Przykłady: 2;6;11;6;10;8 = 200 + 110 + 18 i 3;6;5;4 = 30 + 9 - (seria II)
4. Cyfra 7 jest znakiem mnożenia. Przykład: 4;7;3 = 4 * 3 - (seria V)
5. W zbiorze liczb zamkniętym z dwóch stron cyframi 6, znaczenie cyfry 6 rozszerzone jest na cały ten zbiór. a/ Zbiór liczb zamknięty z dwóch stron dwoma cyframi 6, należy sumować z uwzględnieniem pozycyjnej wartości liczb w systemie dziesiętnym, bez względu na ilość liczb zawartych w tym zbiorze. Powtórzenie cyfry 6 oznacza ostry nakaz.
Przykład: 6;6;10;13;11;6;6 = 1000 + 130 + 11 - (seria I)
b/ Zbiór dwóch liczb, zamknięty z dwóch stron jedną cyfrą 6, należy sumować z uwzględnieniem pozycyjnej wartości liczb w systemie dziesiętnym.
Przykład: 6;9;13;6;11;1;6 = 10 * (90 + 13) + 110 + 1 - (seria I).
Środkowa cyfra 6 jest także przeniesieniem między zbiorami 9;13 i 11;1.
c/ Jeżeli zbiór liczb zawiera więcej jak dwie liczby i jest zamknięty z dwóch stron jedną cyfrą 6, to zbiór taki należy sumować bez uwzględniania pozycyjnej wartości liczb w nim zawartych.
Przykład: lewa strona równania - seria V. W tym przypadku, cyfra 6 odnosi się do stojącej przed zbiorem liczby 10, zwiększającej o rząd całą zawartość zbioru - mnożenie przez 10.
6. W seriach opóźnień które są równaniami, dwie cyfry 6 rozpoczynające prawą połowę serii są także znakiem równości miedzy lewą i prawą stroną równania.
Przykład: 6;(środek serii) 6;6 - (seria I i seria V)
7. Zbiór liczb zamknięty z dwóch stron cyframi 7 - (symbol mnożenia) należy pomnożyć przez liczbę stojącą na początku zbioru przed cyfrą 7. Liczba ta podaje również jaka jest ilość wyrazów w całej serii, przedstawiającej wielomian lub w połowie serii przedstawiającej równanie. Liczby w zbiorze zamkniętym cyframi 7 należy sumować z uwzględnieniem zasad określonych przez cyfrę 6.
Przykłady: Seria II i seria V - prawa strona.
8. Wyrazy w serii, znajdujące za częścią ograniczoną cyframi 7, należy zsumować razem z tą częścią zgodnie z zasadą przyjętą w punkcie 1.
Przykład: 13;7;2;6;11;6;10;8;7;3;6;5;4 = 13* () +30+5+4 - ( seria II )
Dyskusja wyników i założeń.
1. Z wielkości przyjętego czasu opóźnienia dystansowego potrzebnego na dojście i powrót fali elektromagnetycznej wynika, że przekaźnik - sonda znajduje się w odległości około 300.000 km od powierzchni Ziemi. W tej odległości od Ziemi, ze względu na duże oddziaływanie Księżyca, stabilne położenie przekaźnika jest możliwe tylko na linii Ziemia-Księżyc w punkcie libracyjnym Lagrange`a.
Przy odległości Księżyca od Ziemi 356 do 407 tys. km, oraz stosunku masy Księżyca do masy Ziemi 1 do 81,45, odległość punktu libracyjnego Lagrange`a od powierzchni Ziemi zmienia się w granicach od 295.862 do 319.974 km.
Na pokonanie tej odległości tam i z powrotem fala elektromagnetyczna potrzebuje 1,974 do 2,135 sekundy. Z powyższego wynika, że jednostką miary opóźnienia echa radiowego przyjętą przez przekaźnik - sondę jest jego odległość od powierzchni Ziemi wyrażona wielkością czasu potrzebnego na pokonanie tej odległości przez falę elektromagnetyczną.
2. W tym miejscu konieczna jest uwaga: Jeżeli serie opóźnionego echa były transmitowane przez przekaźnik "znający" swoją odległość od Ziemi, to bardziej wyraźną postać miałyby one gdyby zostały przez przekaźnik odpowiednio skorygowane , tak aby adresat na Ziemi odebrał bezpośrednio zapis działania arytmetycznego bez potrzeby odejmowania wielkości opóźnienia dystansowego. Uwaga ta wydaje się słuszna, lecz działanie takie utrudniłoby określenie miejsca z którego nadchodzi echo. Umiejscowienie przekaźnika w punkcie charakterystycznym układu Ziemia - Księżyc pozwala określić jego położenie w trójwymiarowej przestrzeni przy pomocy tylko jednej wartości echa. Z drugiej strony, gdyby przekaźnik nadawał zwykłe echo na zasadzie odbicia fali, wskazywałby tylko swoje położenie, ponieważ takie samo echo - odbicie fali elektromagnetycznej - może dawać naturalny okruch materii międzygwiezdnej odpowiednich rozmiarów. Przekaźnik - sonda, nadając echo według logicznego programu, wyklucza naturalne pochodzenie tego echa.
3. W miarę rozwoju telekomunikacji i stosowania coraz wyższych częstotliwości radiowych, obserwacje echa są coraz bardziej sporadyczne, a jeżeli to tylko na nowo uruchamianych długościach fal radiowych. W tym czasie, kiedy powstała "matematyczna interpretacja", informację o zaobserwowaniu echa radiowego 7 lipca 1974 r. na fali 1,296 GHz, nadchodzącego z punktu libracyjnego Lagrange'a, podał radioamator z Danii OZ9CR Hans Lohman Rasmussen.
4. Brak obecnie doniesień prasowych o obserwacji echa radiowego na falach krótkich (metrowych), jeśli są one dziełem przekaźnika - sondy, można tłumaczyć w następujący sposób:
a/ - przy dużym nasileniu emisji fal radiowych na długościach metrowych, automatyczne układy przekaźnika mogą nie rozróżniać które sygnały mają charakter sztuczny, a które naturalny i traktują wszystkie podobnie jak radiową emisję słońca - albo:
b/ - w związku z brakiem odpowiedzi informującej o zaobserwowaniu i zrozumieniu nadanych sygnałów echa na jednej częstotliwości, przekaźnik dostraja się do innych nowo uruchamianych częstotliwości,
c/ - można również przypuszczać że działanie przekaźnika - transmisja echa, dla nawiązania "kontaktu" maksymalnie wcześnie w rozwoju technicznym Ziemian, zostało przystosowane głównie do najdłuższych fal radiowych jakie przenikają przez jonosferę i obecna sporadyczność obserwacji echa na wysokich częstotliwościach radiowych /GHz/ spowodowana jest trudnością adaptacji układów przekaźnika do tych częstotliwości.
Zakończenie.
Logiczność matematycznej interpretacji serii opóźnień echa radiowego, powiązanie jej treści oraz konstrukcji z szeregiem liczb pierwszych, jak też zaskakująca zgodność położenia hipotetycznego przekaźnika z przyjętą jednostką czasu oraz z przyjętym opóźnieniem dystansowym, wykluczają przypadkowość i fizyczną naturalność tego zjawiska. Ostatecznie, odczytane serie opóźnionego echa radiowego nadawała automatyczna sonda, umieszczona w pobliżu Ziemi przez obcą cywilizację kosmiczną, albo - dla żartu - zostały wykalkulowane przez badaczy echa radiowego w 1928 r., - Carl Störmer był profesorem matematyki na uniwersytecie w Oslo.
Literatura:
R. N. Bracewell Nature, vol. 186, 670, (1960).
C. Störmer Naturwissenschafen vol.17, heft 33, 643, (1929).
D. Lunan Spaceflight, vol. 15, no. 4, 122 (1973).
W. Lustiberg Problemy, nr 5, str.54 (1974).
H. L. Rasmussen Nature, vol. 257 September 4 (1975).
Chcącym dokładniej poznać problem opóźnionego echa radiowego polecam publikację Zbigniewa Paprotnego - "SILNIE OPÓŹNIONE ECHA RADIOWE (LDE) obserwacje i interpretacje" Postępy Astronautyki, nr 3/4 (1987), str.99-141.
suchowski.net
