Jest to fragment artykułu z "The Watcher" z nr 5/1990)
"Szatan jest pierwszym wolnomyślicielem i Zbawicielem Świata. Uwalnia Adama i czyniąc go nieposłusznym, stawia na jego czole znak wolności i ludzkości." Napisał to Michaił Bakunin, rosyjski filozof anarchistyczny.
Jehowa, Allach i wiele innych koncepcji Boga było używanych od zarania dziejów do tego, by dla wygody rządzących zniewolić jednostkę i stłumić jej rozwój. Często bywało tak, że rząd i kościół ramię w ramię pracowały nad tym, aby zmiażdżyć ludzkiego ducha.
Więc co z Szatanem, którego Bakunin sławił jako piewszego wolnomyśliciela i wyzwolenie człowieka? Czy to nie paradoks, że Ojciec Anarchizmu identyfikuje się z taką postacią, bo czy Szatan nie jest jeszcze jednym bogiem-despotą? Nie! Szatan, czy definiowany jako symbol, archetyp czy dosłowny byt, nie jest Bogiem, lecz Antybogiem. Co miał na myśli Bakunin, mówiąc o wyzwoleniu Adama poprzez nieposłuszeństwo? W samych judeochrześcijańskich Pismach przeczytamy, że Szatan zaoferował ludzkości wybór wolnej woli lub trwającego zniewolenia pod rządami boga-tyrana. Pierwsza, archetypiczna para ludzi wybrała wolność, i chętnie sprzeciwiając się tyranowi, wzięła owoc z Drzewa Wiedzy, otrzymując samoświadomość i zdolność do niezależnego myślenia. (Rdz. 2-3). Szatan jest przedstawicielem wolności od boskiej tyranii i wolności od czci dla przesądu.
Satanizm i "kult diabła" to raczej pojęcia sprzeczne niż synonimiczne, ponieważ to drugie po prostu zastępuje Szatanem Jehowę/Jezusa. Czciciel diabła to nie satanista, ale chrześcijanin-na-odwrót.
CZYM JEST SZATAN?
Kim lub czym jest zatem Szatan? Złowrogą postacią niewiadomego pochodzenia, żadającą, aby jego stronnicy całowali go w dupę? Gdy czytamy Stary Testament i Apokalipsę, opis ten pasuje bardziej do Jehowy.
Oto bardziej odpowiedni opis Szatana, autorstwa Paula Carusa, autora książki "Historia Diabła":
"Zło u personifikowane na pierwszy rzut oka wydaje się odstręczające. Ale im bardziej wgłębiamy się w osobowość Diabła, tym bardziej fascynującą się ona nam jawi. Z początku Zły jest ucieleśnieniem wszystkiego, co nieprzyjemne, złe, niemoralne. Jest nienawiścią, zniszczeniem i wcieloną anihilacją, i jako taki jest przeciwieństwem istnienia, stwórcy, Boga.
Diabeł jest buntownikiem Kosmosu, niezależnym w imperium tyrana, sprzeciwem wobec jednolitości, dysonansem w uniwersalnej harmonii, wyjątkiem od reguły, osobliwością, tęsknotą za oryginalnością, która burzy porządek ustanowiony przez Boga; on obala monotonię, jaka by panowała w sferach niebieskich, gdyby każdy atom w nieświadomej prawości i z pobożnym posłuszeństwem niewolniczo trzymał się wyznaczonego sobie kursu."
Szatan jest ucieleśnieniem tych sił, które prowadziły do postępu i rozwoju ludzkości, poprzez burzenie statycznego porządku. Dlatego to, że Bakunin sławi Szatana, ma swoje racjonalne uzasadnienie, bo Szatan jest Proto-Anarchistą.
Wg etiopskiej Księgi Henocha strąconych zostało 200 aniołów, wodzami których byli: Szemhazej (Semjaza), Armaros, Barakel, Kakabel, Ezekiel, Arakiel, Samsapiel i Seriel; przywódcą Szatan. Mimo upadku została zachowana hierarchia obowiązująca w ich chwalebnym stanie. Wg biskupa Tusclum (1273) oraz Alfonsa de Spiny (ok. 1460) liczba aniołów upadłych wynosi 133 306 668, a świętych aniołów - 266 613 336. W najwcześniejszych źródłach upadli nazywani są spadającymi gwiazdami. Św. Tomasz z Akwinu utożsamiał upadłych z demonami, z którymi również utożsamiano wszelkie bóstwa pogańskie. Ciekawą sprawą wydaje się, że anioły islamu upadły po stworzeniu ludzi, a anioły chrześcijańskie upadły przed stworzeniem rasy ludzkiej. Uważa się, że anioły spadały z nieba przez dziesięć dni. (na podst."Słownik aniołów, w tym aniołów upadłyxh" G. Davidson, tłum. J. Ruszkowski, Zysk i S-ka, Poznań 1998r.)
Szatan - (hebr. ha-satan, "przeciwnik") - w Księdze Liczb anioł Pana stanął na drodze Balaama jako jego "przeciwnik" (szatan). Również w innych księgach Starego Testamentu określenie to oznacza funkcje, nie imię, a anioł wypełniający tę funkcję nie jest duchem upadłym ani zbuntowanym. Uosobiniem zła Szatan staje się dopiero w czasach Nowego Testamentu, kiedy słowo to, jako imię, zaczyna być pisane z dużej litery. Traktowany jest on wówczas jako książę zła i nieprzyjaciel Boga. Nazywany jest "władcą tego świata" oraz "władcą mocarstw powietrza". Wg Talmudu Szatan został stworzony szóstego dnia stworzenia. Pierwotnie był potężnym aniołem, wodzem chóru serafinów oraz cnót. Szatan zgodnie z popularnymi wyobrażeniami, ma dwa skrzydła.
W tradycji żydowskiej rebelię Szatana zapoczątkowała odmowa złożenia hołdu Adamowi ("Ten ostatni był nędzną istotą utworzoną z prochu, podczas gdy Szatan, największy z aniołów [...] powstał z blasku Samego Boga. Szatan zazdrościł Adamowi jego pozycji i zapragnął dla siebie Ewy [...]. Pod postacią węża współżył seksualnie z Ewą i został ojcem Kaina[...]. Wygnany za karę z niebios, zabrał ze sobą hufiec upadłych aniołów i został ich wodzem." "Encyklopedia tradycji i legend żydowskich"). Wg św. Hieronima, Grzegorza z Nyssy, Orygenesa i Ambrozjastera z czasem Szatanowi zostanie przywrócona "dawna chwała i utracone znaczenie". Pogląd ten podzialała doktryna kabalistyczna.
Szatan występuje pod różnymi imionami, z których najważniejsze to Mastema, Beliar, Belial, Duma, Gadriel, Azazel, Samael, Satanael, anioł Edomu. W tradycji rabinistycznej nosi on przydomek "szpetny".
Lucyfer -("nosiciel światła", "dawca światła")- niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem (Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14,12,"Jakożoś spadł z nieba Lucyferze, któryś rano wschodził". Apostrofa ta w rzeczywistości skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu. W okultyźmie Lucyfer jest upadłym cherubinem, cesarzem piekła, zdaniem niektórych demonologów stojący wyżej niż sam Szatan i ukazujący się "pod postacią najpiękniejszego dziecka".
Szemhazaj (Semjaza, Szamazja, Simchazi, Amezjarak) jest jednym z wodzów upadłych aniołów. Wg legendy Szemhazaj i Azael, "dwaj zaufani aniołowie Boga" , zstąpili z nieba na ziemię i utrzymywali grzeszne stosunki z córkami ludzkimi. Szemhazaj był serafinem, który wyjawił młodej dziewczynie Istar "pełne imię Boga". Wprawdzie Szemhazaj okazał skruchę, ale od tej pory wisi głową w dół między niebem a ziemią i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona.
Armaros (Armers, Farmaros, Abaros, Arearos) jeden z upadłych aniołów, o którym wspomina etiopska Księga Henocha. Armaros uczy "odczytania uroku" .
Kakabel (Kochbiel, Kokbiel, Kabajel, Kochab - "gwiazda boża") wielki książe aniołów, sprawujący władzę nad gwiazdami i konstelacjami. W Księdze Henocha Kakabel jest wysokim rangą świętym aniołem, jednakże w przeważającej większości pism apokryficznych jest złym (upadłym) aniołem i mieszkańcem piekła. W niebie czy w piekle Kakabel dowodzi 365 tysiącami duchów, gotowych wykonać każde jego polecenie; on zaś, m.in. uczy astrologii.
Ezekiel (hebr. "moc boża") w Księdze Henocha, anioł upadły, który nauczał ludzi "wróżyć z chmur"
Arakiel (Arakujel, Aracjel, Arkael, Sarakuel, Arkiel, Arkas) - jeden z dwunastu upadłych aniołów, o których wspomina Księga Henocha; nauczał ludzi orientacji w terenie. Jednakże w Księgach Sybilli Arakiel nie jest aniołem upadłym - jest tam jednym z pięciu aniołów, którzy prowadzą ludzkie dusze na sąd. Imię Arakiel znaczy: "ten, który sprawuje władzę nad ziemią"
Samsapiel (Samsawiel, Szasziel) - zły archanioł wymieniony wśród innych zbuntowanych aniołów w Księdze Henocha. Był jednym z aniołów, którzy zstąpili z niebios, żeby pojąć za żony córki ludzkie.
Seriel (Sariel) upadły anioł, który objaśnia ludziom bieg Księżyca.
Wg Rudolfa Steinera "istota ludzka doszła do swej obecnej formy dzięki temu, że oddziaływały na nią te jestestwa, które zwiemy lucyferycznymi i arymanicznymi (lucyferyczne siły próbują odciągnąć człowieka od zadania jakie ma do spełnienia w czasie życia ziemskiego; arymaniczne starają się za wszelką cenę tak oddziaływać na ludzi, aby stracili oni kontakt ze światem duchowym i całkowicie związali się z ziemią, z materią). Pod wpływem tych sił człowiek stał się pod pewnymi względami gorszy, niż gdyby pozostał tylko w kontakcie z duchowym przewodnictwem świata, które chce prowadzić człowieka po prostej linii rozwoju. [...] W tym, co człowiek rodząc się przynosi ze sobą na świat, tkwi coś, co jest lepsze od tego wszystkiego, co człowiek zdoła dokonać w swym późniejszym życiu" .(Duchowi przewodnicy człowieka, R.Steiner, wyd.Genesis,1994r.)
Wg Williama Blake'a Szatan jest pozorem i fałszem. "Wydaje się istnieć, ale go nie ma (Jerozolima)". Jednak, jeśli błąd nie zostanie usunięty, zniszczy on ludzką duszę. Szatan nie jest osobą, lecz stanem: "Stanem śmierci, a nie ludzkiego istnienia (Jerozolima)." Jest to wieczna śmierć, stanowiąca niezdolność odbioru boskiego światła. By zabezpieczyć człowieka przed głębszym upadkiem Zbawca tworzy dwie granice. Jedną jest granica nieprzezroczystości, nieprzepuszczalności światła, nazywana Szatanem, a druga określona imieniem Adam oznacza zawężenie właściwe człowiekowi naturalnemu. Religią Szatana jest moralność, religia dekalogu, kultywowanie naturalnych cnót, co jest przeciwieństwem duchowości przebaczania, będącej religią Jezusa. Szatan jest Oskarżycielem, tym który sieje zwątpienie posądzeniem o grzech. Przez niego Jezus jest potępiony jako kryminalista. W indywidualnej psychice jest zasadą egoizmu. Każdy rodzi się w stanie Szatana, z którego może wyrwać się jedynie rozpoznając i odrzucając swoją egocentryczną osobowość. (Wieczna Ewangelia", W.Blake, pod redakcją M. Fostowicza, pracownia Borgis, Wrocław 1998r., glosariusz s.128)
