W fantastycznej powieści H.G. Wellsa "Wojna światów" mowa o potężnym wybuchu gazów na Marsie, dokładnie o północy. Czysta fantazja...
Jakież było zdziwienie astronomów, gdy okazało się, że wybuchy i światła na Czerwonej Planecie pojawiają się naprawdę. Text ten jest zestawem obserwacji niezwykłych zjawisk obserwowanych przez astronomów na powierzchni tej planety. Moją małą próbę wytłumaczenia tych anomalii potraktujcie z przymrużeniem oka, jeśli ktoś z Was jest wstanie zaproponować inne wytłumaczenie, z chęcią zamieszczę jego teorię na łamach Czasu Bogów.
A teraz pora na omówienie najciekawszych obserwacji dokonanych na przestrzeni ostatniego wieku:
- 11 grudnia 1896 roku angielski astronom Illing obserwował jasno migocący punkt na Marsie, który szybko zgasł.
- W sierpniu 1924 roku radziecki naukowiec prof. N.P. Barabaszow spostrzegł wyjątkowo jasną białą smugę, widoczną przez kilka minut.
- We wrześniu zaś 1956 roku astronomowie z Ałama Aty zarejestrowali jasny punkt na powierzchni planety, który od czasu do czasu migotał niebieskawo-białym światłem i wówczas jego jasność nie ustępowała południowej czapie polarnej planety.
- 4 czerwca 1937 roku świat obiegła wstrząsająca wieść o odkryciu japońskiego astronoma Sidsue Madea. W regionie Sithonius Lacus zaobserwował on silnie pulsującą jaskrawym światłem plamę migoczącą jak gwiazda. Jej jasność przewyższała świecenie czapy polarnej. Plama znikła po około pięciu minutach.
Na temat tych i podobnych obserwacji snuto wiele przypuszczeń i hipotez. Oficjalnie przyjęto, iż były to słoneczne odblaski w wodzie [jak wiemy dziś na powierzchni Marsa najprawdopodobniej nie ma wody w stanie płynnym], lub na zboczach gór pokrytych lodem [są one zlokalizowane w rejonach biegunowych]. Pierwszym zgrzytem w tej teorii był artykuł astronoma W. Dawidowa, który badając dziwne świecące zjawiska na Marsie doszedł do wniosku, iż taki odblask mogła spowodować idealnie gładka, lustrzana powierzchnia. Co więcej obliczył, że w przypadku zjawiska zarejestrowanego 4 VI 1937 powierzchnia odbijająca światło musiała stać prostopadle do horyzontu Marsa.
Lata 50-te przyniosły nasilenie częstotliwości obserwowania tajemniczych zjawisk w postaci bądź to migoczących, świetlnych punktów, bądź to jasnych, pojawiających się na krótko chmur. Obserwacje te stały się tematem książki Cienie na gwiazdach Petera Kolosimo, który cytuje wypowiedź amerykańskiego profesora Rossa Mitchella: Marsjańskie obłoki składają się, o ile możemy stwierdzić, z pyłu i pary wodnej, co każe przypuszczać, że są produktem jakiegoś procesu odbywającego się we wnętrzu planety. W grę może wchodzić wybuch lub gigantyczna cyrkulacja tektoniczna. Ponieważ obłoki utworzyły się nieprawdopodobnie szybko, dosłownie z dnia na dzień, oznacza to, że zjawisko musiało się dokonywać z niewiarygodną gwałtownością.
Co do obserwacji 'chmur', najciekawszą zdaje się być obserwacja Wernera Sandera z obserwatorium w Monachium, który na początku lat 50-tych uchwycił moment, gdy około 30 kilometrów na północ od tropikalnej strefy Marsa pojawiła się biała chmura w kształcie grzyba, której rozmiary sięgały 500 kilometrów. Obserwacji dokonał za pomocą 20-centymetrowego refraktora [teleskop soczewkowy]. Oto fragmenty jego zapisków z obserwacji:
- 3 kwietnia 1952, 23.05: Niezwykły szczegół na tarczy Marsa, widoczny na pierwszy rzut oka bardzo wyraźnie. Na południowej półkuli w pobliżu południka bardzo ciemny, rozległy obiekt, który ciągnie się daleko na południe aż do okolic równika i jest przecięty jasnym mostem...
- 8 kwietnia 1952, 22.25: Wyjątkowo godny uwagi, mały, podobny do gwiazdy, zadziwiająco jasny twór na prawej wschodniej krawędzi. Przypomina niewielką plamę biegunową, trochę na północ od równika. Ma zaskakującą jasność... Ogromne rozjaśnienie na zachodniej krawędzi ponad Isidis Regio. Niespodziewanie jasny twór nad okolicą Chryse...
- 17 kwietnia 1952, 21.50: Mała jasna plama na biegunie północnym. Rozległa jasna powierzchnia na południe od południowego pasa "mórz". Silne rozjaśnienie na wschodniej krawędzi na południe od równika...
- 19 kwietnia 1952, 02.20: Na południowo-zachodniej krawędzi jasna plama, podobna do plamy biegunowej... W kwadrancie południowo-wschodnim trójkątny, ciemny twór, trochę mniejszy od obiektu w kwadrancie południowo-zachodnim... Słabe, rozległe rozjaśnienie na zachodniej krawędzi widocznej części tarczy w rejonie równika i niewielka, wyjątkowo jasna powierzchnia w okolicy równika na wschodniej krawędzi widocznej części tarczy...
W 1969 roku dr Holger Heusler z berlińskiego Obserwatorium Wilhelma Foerstera opracował jako pierwszy systematykę 'chmur'. Podzielił je w zależności od koloru na białe, szare i niebieskawe, Opisał też dokładnie zadziwiający 'efekt słupa dymu' w rozmieszczeniu warstwy szarych chmur o wysokości średnio 30 kilometrów - zjawisko nieporównywalne z żadnym innym naturalnym zjawiskiem atmosferycznym na Marsie. G.N. Katterfeld określił dwie strefy szczególnego nasilenia tego typu zjawisk: na równiku i na 35o długości południowej [proszę zwrócić uwagę, iż rozmija się to z lokalizacją stref lodowych pól na planecie, które to powszechnie uznaje się za źródło obserwowanych niezwykłości].
Praca dr Heuslera zawiera kolejne opisy podobnych obserwacji:
- 8 grudnia 1951: T. Sayeki, zachodnie obszary Tihonius Lacus: jaśniejsze od północnych czap polarnych, pulsujące przez około 5 minut, wreszcie powstanie dużej szarej chmury o średnicy ok. 300 kilometrów, czas trwania zjawiska ponad 40 minut.
- 1 lipca 1954: T. Sayeki, Edom: trwanie 'flary' ok. 5 sekund, barwa zmienna - od doskonałej bieli po żółto-białą.
- 6 listopada 1958: S. Tanabe, południowy skraj Tihonius Lacus: znacznie jaśniejsze od czapy polarnej, trwanie zjawiska ok. 4 minut.
- 10 listopada 1958: S. Fukui, północno-wschodnie obszary Solis Lacus: jasność taka jak czap polarnych, trwanie 'flary' ok. 5 minut, wielkość 250 kilometrów.
- 21 listopada 1958: T. Sayeki i I. Tasaba, północny obszar Hellas i Edom: dwie jasne plamy, widoczność 5 minut, delikatnie pulsujące.
- 5 grudnia 1958: S. Murayama, południowo-zachodni obszar Mare Acidalium: mała, bardzo jasna, barwa biała, czas ok. 5 minut; od 23 lipca do 2 sierpnia T. Sayeki w tym właśnie regionie obserwował plamę określoną jako jasna wąska chmura.
- 20 marca 1967: S. Miyamoto, Arcadia i Neith Regio: dwie krótkotrwałe białe plamy.
- 21 kwietnia 1967: S. Miyamoto, Hellas: wyjątkowo jasne i krótkotrwałe.
- 5 maja 1967: S. Miyamoto, Nix Olympica: trzy biała i krótkotrwałe plamy.
Jak właściwie należy rozumieć te zadziwiające zjawiska?
Obecnie uważa się [w przeciwieństwie do lat 50-60-tych], że Mars nie jest aktywny sejsmicznie i wulkanicznie. Za jedyny wyjątek uważa się dolinę Vallis Marineris, co udowadniała Barbara Lucchitta. Właściwa aktywność wulkaniczna wygasła na Marsie ponad miliard lat temu. W większości wskazanych powyżej regionów wulkanów nigdy nie było, bądź też wygasły one w zamierzchłej przeszłości, tu wyjątkiem jest Nix Olympica - wygasła stosunkowo niedawno. Czyżby nie były to zjawiska naturalne, skoro mocno wątpliwymi są wytłumaczenia uciekające się do teorii odbłysków światła w marsjańskich lodowcach? Owe słupy dymu, chmury w kształcie grzyba, nagłe rozbłyski - czyż nie przypominają one ziemskich prób z bronią jądrową? Co najciekawsze: odkąd wysyłamy sondy marsjańskie wszelkie zjawiska świetlne nagle przestały mieć miejsce! Czyżby ktoś chciał się przed nami ukryć? I likwiduje swoją działalność na Czerwonej Planecie, tak byśmy nie odkryli jego istnienia? Teza ta, w zestawieniu z zagadkowymi niepowodzeniami ostatnich misji marsjańskich, tajemnicami, jakie kryją w sobie księżyce Marsa: Phobos i Nerida, a także w zestawieniu ze starożytnymi tekstami, które bazy wypadowe bogów lokowały właśnie na najbliższych Ziemi planetach, brzmi bardzo intrygująco.
_______________________________________________________________
Na podstawie artykułu Wolfganga K. Schrodera "Światła na Marsie" z antologii AAS-RA: "Nowe kosmiczne ślady".
________________________________________________________________
