533 odpowiedzi w tym temacie

[Artus]

Całkowicie zgadzam się z Przemo, wystarczy zmienić samego siebie a nie będzie trzeba zmieniać całego świata - wg mnie to podstawowa zasada globalnego wzrastania świadomości, najważniejsze by każdy sam... sam dla siebie a nie z innych pobudek chciał poznać swoją genezę świadomości.

Najpierw przebudzenie, a później zjednoczenie przebudzonych umysłów.

hmm... umysł jako taki ponoć nie może być przebudzony, raczej świadomość która przebija się i zapanowuje nad umysłem, wydaje mi się też, że przebudzone "umysły" same się jednoczą, nie potrzebują ludzi którzy by z zewnątrz próbowali jednoczyć

oj Panie Marianie, taki piękny temat krypto-infekować polityką

Użytkownik Artus edytował ten post 24.06.2010 - 21:00

[Ill]

Całkowicie zgadzam się z Przemo, wystarczy zmienić samego siebie a nie będzie trzeba zmieniać całego świata - wg mnie to podstawowa zasada globalnego wzrastania świadomości, najważniejsze by każdy sam... sam dla siebie a nie z innych pobudek chciał poznać swoją genezę świadomości.

Moim zdaniem, wszystko jest kwestią sposobu postrzegania. Jeśli zmienię coś w sobie, to automatycznie ta zmiana wpłynie na mój sposób widzenia i odbierania świata. Mimo iż, świat może się "fizycznie" w ogóle nie zmienić, to będę go inaczej odbierał, bo spojrzę pod innym kątem.
Świat może być tak naprawdę całkowicie niezmienny, a cała jego dynamika może być złudzeniem polegającym na tym, że "kamera się porusza"

Uważam, że religia i polityka, poprzez emocje jakie generują nie idą w parze z rozwojem duchowym. Powiedział bym nawet, że są zaprzeczeniem duchowości.

Ów "rozwój duchowy" może podążać wieloma drogami. Jest tyle dróg, ile jest możliwości rozwoju. Wydaje mi się, że esencją rozwoju jest doświadczanie i uczenie się, nie jest ważne czego i jak. Ważne jest, że doświadcza się rzeczy nowych, przez to poszerza się świadomość istniejących możliwości.

Najpierw przebudzenie, a później zjednoczenie przebudzonych umysłów.

Wystarczy przebudzenie, zrozumienie, że tak naprawdę jesteśmy tym samym umysłem, tą samą istotą, ale przez każdego postrzeganą z innego punktu.
Jakby posadzić dziesięciu rysowników wokół rzeźby i kazać im ją narysować, to każdy narysuje w istocie to samo, ale z innego miejsca i na swój własny sposób

Uważam, że najważniejsze jest osiągnięcie pokoju na świecie. Dziś może to wydawać się niemożliwe, ale nie widzę alternatywy. Powinno nastąpić powszechne "przebudzenie". Warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym jest globalizacja, oparta na wciąż rozwijającej się demokracji. Nie zapanuje jednak pokój na świecie jeśli nie zjednoczą się kościoły. A to jest już sprawa bolesna. Stąd pochodzi zachowawcza postawa Kościoła w Polsce.

Jeśli chodzi o przyszłość świata, to wydaje mi się, że ona jest bardzo związana z tym jak się go postrzega. Otóż, wyznaję dość specyficzny pogląd mówiący, że jestem istotą "doświadczającą siebie" i nie ma nic innego poza mną.
Owo doświadczanie polega (w mocnym uproszczeniu) na tym, że staję się światem, którego jednocześnie postrzegam na wszelkie możliwe sposoby.
W takim przypadku przyszła historia świata zależy od tego jaką chcę przeżyć, bo będą światem mam władzę absolutną. Co więcej, każde moje wcielenie ma taką samą władzę nad rzeczywistością.
Dlaczego o tym mówię? Przemo już o tym co nieco napisał, ja powiem tyle, że moja przyszłość zależy tylko ode mnie. Chcę w przyszłości wojen, to będę ich doświadczał, chcę pokoju, będę go doświadczał.
Cokolwiek się wydarzy w przyszłości, wydarzy się, bo chcę czegoś takiego doświadczyć z tej, a nie innej perspektywy.
Jeśli uważasz Marianie, że pokój na świecie zależy od zjednoczenia się kościołów, to być może w tym momencie dokonujesz wyboru swojej przyszłości.

Użytkownik Ill edytował ten post 24.06.2010 - 23:45

[Marian]

Witajcie Przemo i Artusie.

No to ustawiliście mnie, tylko nijak nie czuję się ustawiony. Różnimy się w pewnej zasadniczej sprawie: w pojmowaniu celowości naszego życia na Ziemi. Opisałeś Przemo, w innym temacie, swój pobyt "W DOMU" w czasie śmierci klinicznej. Ja także tam byłem, choć w innych okolicznościach. Dlaczego więc powróciliśmy stamtąd? Czy po to aby jeszcze pooglądać ludzkie cierpienia, bo jeśli chodzi o piękno to go TAM nie brakuje? Piszesz:

Uważam, że religia i polityka, poprzez emocje jakie generują nie idą w parze z rozwojem duchowym. Powiedział bym nawet, że są zaprzeczeniem duchowości.

Przeciwnie, uważam że przebudzenie duchowe, chociaż dokonuje się indywidualnie, służy gromadzeniu "masy krytycznej" powodującej przebudzenie na skalę społeczną. Rodzi się ono właśnie w takich strefach doświadczeń ziemskich jak religia czy polityka, nie mówiąc już o innych sprawach życiowych. Piszesz dalej:

Owszem, przebudzenie powinno nastąpić i następuje. Ale żadna globalizacja, ustawy, czy nakazy religijne, nie są w stanie narzucić przebudzenia. Najpierw przebudzenie, a później zjednoczenie przebudzonych umysłów. W odwrotnej kolejności wyjdzie kolejna tyrania, jakich nasza historia jest pełna właśnie w imię zjednoczenia.

Myślę, że łatwiej jest to sobie wyobrazić w świetle procesów egregorycznych. Egregory polityczne w swej istocie nie różnią się od egregorów religijnych, choć może mają krótszy żywot. Są zbiornikami energii psychicznej "hipnotycznie zaklętej" w dogmatach lub mitach. Kwestionując owe mity i dogmaty - zwalniamy zawartą w nich energię. Po osiągnięciu "masy krytycznej" przebudzenia duchowego powstanie nowy egregor: Egregor Przebudzenia, zawierający treści bardziej zbliżone do prawdy, który tę zwalnianą energię będzie bezpiecznie przejmował.

Artusie, piszesz:

hmm... umysł jako taki ponoć nie może być przebudzony, raczej świadomość która przebija się i zapanowuje nad umysłem, wydaje mi się też, że przebudzone "umysły" same się jednoczą, nie potrzebują ludzi którzy by z zewnątrz próbowali jednoczyć.

Częściowo zgadzam się z Tobą. Ja piszę właśnie o tym samozjednoczeniu, które jednak dokonuje się w środowisku społecznym i nie może (nie powinno) się od niego oderwać, bo straciłoby swój cel ziemskiego życia. Twojej uwagi:

oj Panie Marianie, taki piękny temat krypto-infekować polityką

nie będę komentował. Gratuluję dożycia sędziwego wieku. Ja nie liczę na to, że do tego dociągnę. W roku 1973-cim mój znakomity nauczyciel astrologii Roman Szuter opisał w horoskopie kolejne lata mego życia do roku 2012-go. Napisał, że zgon nastąpi na skutek błędu lekarza. Mogę tego uniknąć dzięki rozwojowi intuicji. Jednak później nastąpi coś, czego nie da się uniknąć. Serdecznie pozdrawiam.

Użytkownik Marian edytował ten post 25.06.2010 - 07:58

[Aidil]

Zacznę od Mariana. Piszesz, że szkodzi nam zachowawcza postawa kościoła a najważniejszy jest pokój na świecie. Przepraszam,ze nie cytuję szerzej ale zgadzam się z Tobą i chcę coś dopowiedzieć od siebie. Jest takie pojęcia jak patriotyzm. Wielu się nim teraz posługuje np kościół i oczywiście politycy. W najpierwotniejszym ujęciu patriotyzmem była miłość do miejsca urodzenia, które się doskonale znało, ezoterycznie związanym się było z energią tego miejsca. Była też miłość do grupy w której się żyło. Grupę stanowili członkowie bliższej i dalszej rodziny z przywódcą na czele, który z czasem wyewoluował na króla. Najpierwotniejszy król, był królem ludu. Potem zrodziło się pojęcie króla ziemi, terytorium. Król był jednocześnie kapłanem i miał za zadanie chronić swój lud. Uważano wówczas, że władza króla jest akceptowana przez duchy przodków i dotąd król jest królem dopóki służy swojemu ludowi a kontrolują to duchy przodków. Ludzie w dawnych czasach poprzez swój związek z duszą zbiorową, byli bardzo związani ze swoją grupą i terytorium na którym przebywali. Mieli bezpośredni kontakt z duszami przodków tak, że kontrola króla przez duchy nie była zabiegiem socjotechnicznym ale realną kontrolą i weryfikacją. Z tego wywodzi się pojęcie patriotyzmu i nie miało ono dzisiejszej konotacji romantyczno poetyckiej. Było bardzo ono bardzo praktycznym i odczuwalnym pojęciem. Dzisiajszy człowiek jest inny. Związki z rodziną osłabły, gdyż dusza zbiorowa praktycznie przestała mieć na nas wpływ. Państwa są wielkie terytorialnie i nie czujemy związku z całym terytorium. Królów plemiennych już nie ma. Czasami pojawi się ktoś kto rozbudzi zbiorową wyobraźnie jak np Wałęsa w swoim czasie czy Jan Paweł II.
Przemo pisze, że religia i polityka nie idą w parze z rozwojem duchowym oraz, że zanim wprowadzimy pokój na świecie wprowadźmy pokój w sobie. Oczywiście jest to również święta prawda. Czy może kogoś przekonać nauczyciel który nie żyje według zasad których naucza ? Lub polityk zmieniający poglądy w rytm zapotrzebowania albo mody. Głoszący takie hasła jakie podpowiedzą mu sondaże opinii publicznej ?
Artus pisze, wystarczy zmienić siebie a nie będzie trzeba zmieniać świata. To jest bardzo proste. Tak proste, że nikt na to nie zwraca uwagi, ponieważ jest za proste. Ludzie chcą poprawiać świat zaczynając od innych. Ma to związek z egoizmem czyli miłością własną. Kocham siebie, jestem świetny, tyle już wiem doświadczyłem.Świetnego siebie nie potępię i nie potępiam ale innych już nie kocham więc nam do nich dystans co pozwala mi na chłodna ich na analizuję i to i owo im wytykam. Gdy mogę to potępiam a jakbym miał władzę to zmieniałbym innych na siłę. A sobie folguję. Tak myśli i działa chyba większość.
Wielu patriotów powołuje się na kościół, wiarę, chce boga ustanawiać przywódcą prawie że fizycznym. Spójrzmy na to z pozycji Boga. Czy Bóg może preferować jakiś jeden naród a drugi nie ? Czy do zbawienia duszy albo jej rozwoju jest potrzebne silne państwo lub państwo etniczne ?

[Marian]

Czy naprawdę wierzy Pan w tę iluzoryczną atrapę demokracji serwowaną nam przez media i polityków (prawie na całym świecie, w Polsce w szczególności), a tak naprawdę przez kompleks militarno przemysłowy?

OK, Radosławie (proponuję pozostać przy drugiej osobie). Ja wierzę w człowieka. Widzę w każdym człowieku Iskrę Bożą, otoczoną większym lub mniejszym murem egoizmu. Wierzę że Bóg, czyli Uniwersalny Człowiek, prędzej czy później "wylęgnie się z jajka". Przytoczę tu ponownie wypowiedź Joga Maharay'a: Nie ma nic złego w naprawianiu świata. Świat jednak jest taki jaki być powinien. Naprawiać trzeba siebie. Jedynym jednak sposobem naprawiania siebie jest pomaganie światu. Gdy nadejdzie właściwy czas pojawią się ludzie, obdarzeni wiedzą i moca, którzy świat naprawią.

Przypuszczam, że ten naprawiony świat jest związany z przebudzeniem duchowym w skali społecznej. Nie bardzo jednak wyobrażam sobie, że ów naprawiony świat pozostanie na Ziemi, gdzie życie jest oparte na łańcuchu pokarmowym. Może przebudzona część ludzi zamieszka na jakiejś niefizycznej planecie, jak przepowiada to Drunvalo Melchizedek, a na Ziemi rozpocznie się nowy cykl dojrzewania Człowieka Wyzwolonego? Bliższa jest mi jednak wizja Roberta Monroe i Stwórców Skrzydeł. Ziemia byłaby wówczas czymś w rodzaju kosmicznego muzeum, ilustrującego wyłanianie się Ducha z materii.

Użytkownik Marian edytował ten post 15.08.2010 - 22:22