pozar pierwszy publikuję w Religii i Filozofii. Mam nadzieję, że życzliwie mnie tu przyjmiecie
. Jakkolwiek zwykle publikuję w dziale Życie po śmierci, ale intersuję się również szeroko pojętym religioznawstwem, szczególnie zaś chrześcijaństwem i jego odmianami.
W każdym razie chciałbym zaproponować wam jeszcze ciepły, bo dzisiejszy artykuł przetłumaczony z jednego ciekawszych portali poświęconych życiu kościoła katolickiego.
Życzę miłej lektury
Czy kobiety biskupi będą również w Kościele katolickim? Niektóre próbują.
Według władz Kościoła święcenia kobiet są nieważne, a kto ich udziela jest ekskomunikowany. Tymczasem wyświęcono już pięćdziesiąt kobiet. Ostatni przypadek miał miejsce w Saint Louis. Watykan podjął odpowiednie kroki zapobiegawcze.
Rzym, 4 sierpnia 2008 roku. Kwestia święceń kapłańskich i biskupich kobiet dzieli wspólnotę anglikańską, co potwierdziła konferencja w Lamberth, która zakończyła się wczoraj. Jednak kwestia ta jest również obecna – jakkolwiek w znacznie mniejszym stopniu – jest również w Kościele rzymskokatolickim.
Dowodem tego są dwa niedawne środki zapobiegawcze przyjęte przez hierarchie katolicką. Pierwszym jest dekret wydany przez Kongregację Doktryny Wiary „dotyczący przestępstwa próby udzielenia święceń kobietom”. Druga to interdykt arcybiskupa Saint Louis, Raymonda Leo Burke, przeciw zakonnicy z jego diecezji, Louise Lears, winnej tego, że wzięła udział i pomogła w realizacji święceń udzielonych dwom kobietom. Dekret Kongregacji Doktryny Wiary nosi datę 19 grudnia 2007, ale wszedł w życie 30 maja tego roku, kiedy został opublikowany w „Osservatore Romano”. Wyrok w Saint Louis pochodzi z 26 czerwca. Następnego dnia arcybiskup tej amerykańskiej diecezji został wezwany do Rzymu i nominowany nowym prefektem najwyższego papieskiego trybunału administracyjnego.
Dekret Kongregacji Doktryny Wiary głosi, że podlega ekskomunice „ zarówno ten, kto usiłował udzielić święceń kobiecie, oraz kobieta, która usiłuje święcenia przyjąć”. Ekskomunika jest „latae sententiae”, czyli zapada automatycznie w momencie popełnienia zabronionego czynu. Jej zdjęcie zastrzeżone jest dla Stolicy Apostolskiej.
Komentując dekret ten na łamach „Osservatore Romano” z 1 czerwca ówczesny sekretarz kongregacji doktryny wiary, arcybiskup Angelo Amato, obecnie prefekt Kongregacji do Spraw Świętych, w następujący sposób uzasadnił decyzję wydania wspomnianego dekretu: „W różnych rejonach świata miały miejsce pojedyncze epizody tzw. święceń kobiet. Poza tym dekret generalny jest narzędziem pomagającym biskupom zapewnić jednolitą postawę Kościoła wobec podobnych sytuacji”.
* * *
W rzeczywistości wydarzenie z Saint Louis jest tylko ostatnim z serii święceń kapłańskich i biskupich kobiet, jakie miały miejsce w Kościele katolickim. Święcenia te uznawane są za nieważne, czyli niebyłe przez władze Kościoła. Kanon 1024 Kodeksu Prawa Kanonicznego stanowi bowiem, że: „ważnie przyjmuje święcenia jedynie ochrzczony płci męskiej”. To nie wszystko. Wyświęcanie kobiet na księży i biskupów zostało uznane za nie do przyjęcia od zawsze i na zawsze przez Jana Pawła II w liście apostolskim z 22 maja 1994, „Ordinatio Sacerdotalis”. W tym punkcie istnieje całkowicie zgodność Kościoła rzymskiego oraz Kościołów prawosławnych i wschodnich. Tymczasem w przeciwnym kierunku zmierzają anglikanie i różne wspólnoty protestanckie.
W Kościele katolickim nacisk w kierunku umożliwienia kobietom przyjmowania święceń ujawnił się publicznie szczególnie po publikacji “Ordinatio Sacerdotalis”. Ogromny rozgłos zdobył dokument podpisany przez 40 biskupów ze Stanów Zjednoczonych, opublikowany w lipcu 1995 roku na łamach „Origins”, czasopisma konferencji episkopatu. W nim to ordynariusze narzekali, że „Ordinatio Sacerdotalis” został opublikowany „bez żadnej wcześniejszej dyskusji i konsultacji”, podczas gdy dotyczył zagadnienia, „które dla wielu katolików wymaga głębokich badań”. 40 biskupów wyrażało nadzieję, że konferencje episkopatów właściwie odpowiedzą na „teksty różnego rodzaju pochodzące z Rzymu”, począwszy od tego, który dotyczy udzielania święceń kapłańskich kobietom.
Najważniejszym promotorem dokumentu 40 był ówczesny arcybiskup Milwaukee, Rembert Weakland, były opat prymas rozproszonych na całym świecie benedyktynów, oraz gwiazda amerykańskich “liberal”. W 2002 roku został on oskarżony przez mężczyznę, z którym był w związku, i któremu płacił za milczenie.
Po opublikowaniu „Ordinatio Sacerdotalis” światło dzienne ujrzały informacje dotyczące sekretnych świeceń kapłańskich kobiet, które miały miejsce w komunistycznej Czechosłowacji, udzielonych przez katolickich biskupów przekonanych, że działają prawomocnie w obliczu najwyższej konieczności. Jedna z wyświęconych, Ludmila Javorova z Brna, zwróciła się z apelem do Jana Pawła II, prosząc o uznanie jej święceń i pozwolenie na kontynuację posługi kapłańskiej. Oczywiście odpowiedź była odmowna. Zadaniem zbadania i zamknięcia przypadku katolickich kapłanek czechosłowackich papież obarczył ówczesnego kardynała Josepha Ratzingera.
Prawdziwy rozłam w sprawie kapłaństwa kobiet nastąpił w 2002 roku, na rzece Dunaj, niedaleko od Passau, na granicy między Austrią i Niemcami. Tam właśnie, na barce, schizmatyczny biskup argentyński, Romulo Braschi, wyświęcił na kapłanki siedem kobiet, pierwszych z ruchu zwanego Roman Catholic Womenpriests, który liczy obecnie około 50 wyświęconych kobiet, w większości z USA i Kanady, a wśród nich 4 biskupki. 10 lipca 2002 roku Watykan zareagował na święcenia z nad Dunaju, wydając dekret o ekskomunice, pozostawiając następnie poszczególnym biskupom możliwość reakcji w przypadku podobnych epizodów, w ich diecezjach.
Ostatnie święcenia kobiet z Roman Catholic Womenpriests miało miejsce a Saint Louis. 11 listopada 2007 roku, w Central Reform Synagogue, której przewodniczy rabinka Susan Talve, biskupka Patricka Fresen, była zakonnica dominikańska, która studiowała na Angelicum w Rzymie, udzieliła święceń kapłańskich dwom kobietom: Rose Marie Dunn Hudson, oraz Elsie Hanz McGrath. W uroczystości tej uczestniczyło około 600 osób, wśród których znajdowała się aktywna zwolenniczka święcenia kobiet, siostra Louise Lears, członkini rady parafialnej parafii Saint Cronin i archidiecezjalna koordynatorka do spraw edukacji religijnej. Podczas nabożeństwa na głowy obu neoprezbiterek nałożyło ręce dwunastu pastorów protestanckich, którzy koncelebrowali mszę i przyjęli komunię.
Arcybiskup Burke zareagował, ogłaszając, że sprawcy tego czynu podlegają ekskomunice, i rozpoczynając proces kanoniczny przeciwko siostrze Lears, który zakończył się nałożeniem na nią interdyktu, to znaczy zabronieniem siostrze przyjmowania sakramentów i pozbawieniem jej prawa do piastowania jakichkolwiek stanowisk w archidiecezji.
Ogłoszenie wyroku w sprawie siostry Lears, 26 czerwca, nastąpiło niedługo po opublikowaniu dekretu Kongregacji Doktryny Wiary, która dostarczyła wszystkim biskupom linię przewodnią umożliwiającą reakcję na podobne przypadki, w sposób jednolity i zdecydowany. W Rzymie bowiem panuje strach, że liczba wyświęconych kobiet będzie ciągle rosła. W Roman Catholic Womenpriests 150 kobiet czeka na święcenia kapłańskie.
Poza tym w niektórych krajach zdaje się rosnąć przyzwolenie społeczne dla święcenia kobiet. Na przykład, po wyroku, wzrosła ilość manifestacji wspierających siostrę Lears.
Istnieje, w końcu, podejrzenie, że sprawie święcenia kobiet sprzyjają niektórzy biskupi. Patricka Fressen, była zakonnica, która jest jedną z 4 biskupek z Roman Catholic Womenpriests, twierdzi, że otrzymała sakrę biskupią w 2005 roku z rąk trzech katolickich biskupów, których personalia trzyma w tajemnicy. To samo miało rzekomo dotyczyć pozostałych trzech kobiet biskupów ze wspomnianego ruchu.
Sandro Magister
Źródło: http://chiesa.espresso.repubblica.it/
